ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 529

บทที่ 529 อยากได้เขามาครอง

ทางด้านจิ้นเฟิงเฉินหลังจากวางสายไป ก็กลับมาทำท่าเย็นชาเหมือนเดิม

ข่ายสื้อลินอดอิจฉาเจียงสื้อสื้อเป็นอย่างมากไม่ได้ ที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งรักเธอได้ขนาดนี้

ส่วนคนอย่างเธอ เกรงว่าชีวิตนี้คงไร้วาสนาที่จะมีความรักที่หวานชื่นกับเขาเสียแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินหันตัวกลับมา กล่าวอย่างสงสัยว่า “เธอบอกว่ารุ่นพี่เธอเป็นคนของพันธมิตรยอดเยี่ยมแห่งโลก?”

ได้ยินคำถามของจิ้นเฟิงเฉิน ข่ายสื้อลินก็ชะงักไป เธอไม่รู้ว่าทำไมจิ้นเฟิงเฉินถึงสนใจพันธมิตรยอดเยี่ยมแห่งโลกมากขนาดนี้

“หา? ใช่ เพราะข้อมูลงานวิจัยครั้งนี้ มีความสำคัญมากต่อประเทศE จึงมีคนอยากจะได้มันมา ดังนั้นจึงได้แต่ให้รุ่นพี่นำข้อมูลกลับสู่สมาคมแทน”

สิ้นคำ จิ้นเฟิงเฉินก็จมสู่ความคิด และมีความตกใจปนอยู่ในนั้นด้วย

พันธมิตรยอดเยี่ยมแห่งโลก เขาไม่เคยได้ยินใครเอ่ยถึงมานานมากแล้ว

เพราะเขาเองก็เคยเป็นหนึ่งในสมาชิกเช่นกัน เพียงแต่สถานะนี้เป็นความลับสุดยอด คนนอกไม่มีโอกาสได้รู้

แม้แต่เจียงสื้อสื้อก็ไม่เคยรู้สถานะนี้ของเขา

มีเพียงเบื้องบนของสมาคมถึงจะมีสมุดรายชื่อตัวจริง

คนที่ได้เป็นคนใหญ่คนโตในสมาคมล้วนเคยผ่านการฝึกพิเศษมาแล้วทั้งนั้น หากเป็นเช่นนี้ล่ะก็ เป็นไปได้มากที่ข่ายสื้อลินจะไม่ได้โกหก

หลังผ่านไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็กล่าวว่า “เรื่องนี้ฉันจะต้องยืนยันให้ได้เสียก่อน แต่ตอนนี้ฉันต้องการให้เธอเป็นตัวล่อคนกลุ่มนั้นออกไป ฉันไม่อยากให้สื้อสื้อได้รับอันตรายใดๆ”

ข่ายสื้อลินได้ยินก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่พอคิดว่าตอนนี้ความปลอดภัยของตัวเองจะถูกคุกคามอีกแล้ว จึงบอกเงื่อนไขของตัวเองต่อจิ้นเฟิงเฉินออกมา

“ให้คอยดึงดูดความสนใจคนกลุ่มนั้นน่ะได้ แต่ฉันมีเงื่อนไขข้อหนึ่ง ก็คือคุณต้องส่งคนมาคอยคุ้มกันฉัน เพราะองค์กรนั้นมีความสามารถล้นเหลือเกินไป

ต่อให้คุณไม่บอกที่อยู่ของฉันแก่พวกเขา ไม่เกินสามวันพวกเขาก็จะหาเจอเอง ทุกคนที่เคยติดต่อกับฉัน ล้วนถูกกำจัดไปหมดแล้ว ดังนั้นฉันหวังว่าตอนที่คอยล่อพวกเขา คุณจะปกป้องความปลอดภัยของฉันได้”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว เรื่องยุ่งยากเช่นนี้เดิมทีเขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย แต่พอคิดว่าหากไม่ช่วยข่ายสื้อลิน อาจจะเกี่ยวพันถึงความปลอดภัยของสื่อสื้อแทน

“ตกลง ฉันรับปากเธอ แต่ฉันให้เวลาเพียงสองวัน ล่อคนกลุ่มนั้นออกไป ภายในสี่สิบแปดชั่วโมง คนของฉันจะคอยคุ้มกันอยู่รอบๆ หากเลยกำหนดแล้วเธอยังทำไม่ได้ ก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน”

สิ้นคำ จิ้นเฟิงเฉินก็จากไปทันที

ข่ายสื้อลินมองเงาหลังจิ้นเฟิงเฉินเดินจากไป กำฝ่ามือแน่นอย่างห้ามไม่อยู่

ผู้ชายคนนี้นอกจากความปลอดภัยของเจียงสื้อสื้อแล้ว เรื่องของคนอื่นก็ไม่สนใจอีก

หากไม่ใช่เพราะตัวเองก่อเรื่องให้เจียงสื้อสื้อ เกรงว่าเขาก็คงไม่ชายตาแลเธอหรอก

อันที่จริงตอนที่ข่ายสื้อลินมาถึงเมืองเป่ย ยังมีความหวังเล็กๆ อยู่บ้าง

ผู้ชายที่ดีเลิศอย่างจิ้นเฟิงเฉิน หากบอกว่าไม่หวั่นไหวสิแปลก

ผนวกกับความสามารถของเขา ข่ายสื้อลินจึงอยากได้เขามาครองเหลือเกิน

แต่สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ จิ้นเฟิงเฉินถึงกับรักชอบเจียงสื้อสื้อ

แม้จะอิจฉา แต่ก็ล้มเลิกความคิดที่อยู่ในใจเช่นกัน ที่เหลืออยู่ตอนนี้มีเพียงความปรารถนาดีเท่านั้น

มองดูห้องอันว่างเปล่า ข่ายสื้อลินก็อดที่จะรู้สึกเดียวดายขึ้นมาไม่ได้

ตั้งแต่เล็กจนโต เธอถูกแสงของพรสวรรค์ล้อมรอบ ถูกคนโอบอุ้มอยู่กลางฝ่ามือมาจนโต

เธอจึงกลายเป็นคนมีนิสัยโอหังเช่นนี้ และเรียนรู้ความคิดที่จะจับผู้ชายยังไง

แม้ภายนอกเธอจะมองดูเป็นคนหัวอ่อนแต่ความหยิ่งยโสโอหังภายในยังคงอยู่