ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 528

บทที่ 528 เธอ ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเหมือนกัน

เมื่อกำชับกำชากันเสร็จแล้ว ทั้งสองก็วางสายโทรศัพท์

หลังกินข้าวเสร็จ ขณะที่กำลังพักผ่อนบนโซฟา แม่จิ้นก็ถามว่า “สื้อสื้อ ตอนบ่ายไปเดินเล่นไหม?”

“คะ เดินเล่น?” หลังเจียงสื้อสื้อกินอิ่ม สมองยังประมวลผลไม่ทัน

แม่จิ้นยิ้ม กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “อาศัยตอนนี้ที่ร่างกายยังไม่หนัก ผ่านไปสักระยะก็จะไม่ค่อยสะดวกแล้ว พวกเราไปซื้อของใช้เด็กกันสักหน่อย”

“คุณแม่คะ ในบ้านเราไม่ใช่ซื้อไว้ตั้งเยอะแล้วเหรอ ทำไมยังต้องซื้ออีกคะ?”

คิดถึงของที่กองสุมอยู่ในห้องรับแขกตอนนี้ เจียงสื้อสื้อก็อดรู้สึกปวดหัวขึ้นมาไม่ได้

พอแม่จิ้นได้ยิน ก็ส่ายหน้า จับมือเจียงสื้อสื้อไว้พลางกล่าวว่า “นี่ สื้อสื้อ มันไม่เหมือนกัน เด็กตระกูลจิ้นของเราย่อมต้องมอบของที่ดีที่สุดให้เขา

ยิ่งกว่านั้นพวกเราไม่รู้ว่าเด็กที่อยู่ในท้องเป็นชายหรือหญิง คราวก่อนพวกเราซื้อแต่ของเด็กผู้หญิง ครั้งนี้พวกเราจะไปดูของของเด็กผู้ชายสักหน่อย”

เอาเถอะ เจียงสื้อสื้อเถียงสู้แพ้แม่จิ้น จึงได้แต่ตามออกไปข้างนอก

พอถึงร้านแม่และเด็ก สายตาเจียงสื้อสื้อก็ไม่กวาดมองไปที่ไหนอีก สินค้ามีแต่ของสวยงามละลานตาเต็มไปหมด แต่ละอย่างล้วนเป็นของชั้นดีทั้งนั้น

ภายใต้การแนะนำของพนักงาน แม่สามีและลูกสะใภ้ต่างก็ขนของกลับไปเพียบ

ชอปปิ้งมาตลอดทั้งบ่าย ขาของเจียงสื้อสื้อจึงรู้สึกล้าอยู่บ้าง จึงเดินขึ้นไปพักผ่อนชั้นบน

แม่จิ้นเองก็กำชับคนรับใช้ว่าให้ทำอะไรเสียงเบาหน่อย อย่าให้รบกวนเจียงสื้อสื้อ

ณ จิ้นกรุ๊ป

ป๋ายหลี่นั่งอยู่ตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน มอบข้อมูลให้ที่มือจิ้นเฟิงเฉินพลางกล่าวว่า “คุณชาย คนของเราหาที่พักของข่ายสื้อลินเจอแล้วครับ

อยู่ที่เมืองหลงเฉิงของประเทศเราครับ ผมส่งคนไปจับตาดูไว้แล้ว ไม่ทราบว่าจะเอายังไงต่อไปดีครับ?”

มองแสงบนหน้าจอทีวีที่กะพริบไปมา จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้ว

ผู้หญิงคนนี้นำพาอันตรายมาเยือนเมืองเป่ย เดือดร้อนถึงสื้อสื้อ หนนี้เขาจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก!

ปิดแฟ้มเอกสาร จิ้นเฟิงเฉินหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาพลางกำชับว่า “ฉันจะไปเมืองหลงเฉิงชั่วคราว พวกนายก็อย่าเพิ่งทำอะไรไปก่อน”

ป๋ายหลี่พยักหน้า จากนั้นก็เดินออกไป

สั่งให้กู้เนี่ยนหาเที่ยวบินที่เร็วที่สุดแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ไปเมืองหลงเฉิงทันที เพื่อไปหาข่ายสื้อลิน

พอจิ้นเฟิงเฉินมาถึงที่พักของข่ายสื้อลิน เธอกำลังมาส์กหน้าอยู่ในบ้านอย่างเกียจคร้าน

พอเห็นจิ้นเฟิงเฉิน ก็ไม่พ้นที่จะตกใจจนสะดุ้งวาบ

“พี่จิ้น คุณมาได้ยังไง......”

เขาไม่สนใจเธอ จิ้นเฟิงเฉินผลักข่ายสื้อลินออกไปให้พ้นทาง จากนั้นก็เดินเข้าไปในคอนโด

เขาถามเสียงเย็นว่า “พูดมา หนนี้คุณมาเมืองเป่ยมีจุดประสงค์อะไร ทำไมต้องเดือดร้อนไปถึงสื้อสื้อด้วย?”

สบเข้ากับดวงตาเย็นชาของจิ้นเฟิงเฉิน ข่ายสื้อลินก็อดก้มหน้าลงมาไม่ได้ กล่าวอย่างรู้สึกผิดว่า “ฉันขอโทษ ไม่คิดว่าจะทำให้พี่สื้อสื้อเดือดร้อน

แต่ครั้งนี้ฉันแค่มาขอบคุณที่พวกคุณช่วยชีวิตฉันในวันนั้นไว้จริงๆ หากไม่มีพวกคุณ ฉันคงจะ......”

นิ่งไปชั่วครู่ ข่ายสื้อลินก็มีของเหลวแวววาวเอ่อคลอเบ้าตา

มองดูช่างน่าสงสารเหลือแสน ทำให้คนรู้สึกเอ็นดู

แต่ที่น่าเสียดายคือ คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอคือจิ้นเฟิงเฉิน

เห็นเธอทำท่าทางน่ารักเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกรังเกียจ

เอ่ยปากกล่าวอย่างเย็นเยียบว่า “อย่ามาแสร้งทำท่าทางน่าสงสาร ตราบใดที่กล้าแตะต้องสื้อสื้อ นั่นก็เท่ากับเป็นศัตรูของฉัน เธอ ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเหมือนกัน”

พอได้ยินคำพูดของเขา ข่ายสื้อลินก็ตระหนกอยู่บ้าง รีบร้อนอธิบายว่า “พี่จิ้น ฉันกับคนพวกนั้นที่ทำร้ายพี่สื้อสื้อไม่รู้จักกันเลย ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพวกเขายื่นมือมาแตะพี่สื้อสื้อทำไม”