ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 535

บทที่ 535 นี่มันเพิ่งจะเริ่ม

ดูท่าแล้วเจียงนวลนวลอยู่ข้างนอกคงจะลำบากไม่ใช่น้อย

แต่ อารมณ์นิสัยใจคอไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดอยู่ในใจ แอบคิดว่าจะจัดการรับมือกับเธอยังไง

ถึงยังไง ก่อนที่จิ้นเฟิงเฉินจะมา ก็จะทำให้เธอโกรธไม่ได้

พอเห็นสภาพที่น่าสมเพชของเธอแล้ว เจียงนวลนวลก็พูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน“เจียงสื้อสื้อ แกก็มีวันนี้เหมือนกันเหรอ”

พอได้ยินแบบนั้นเจียงสื้อสื้อก็พูดตอบกลับ“เธออยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? กลับมาตั้งแต่เมื่อไร?”

ถ้าคนที่ลักพาตัวเธอมาคือเจียงนวลนวลล่ะก็ ก็พอจะเข้าใจได้

เนื่องจากเธอไปหาเจียงเจิ้น เจียงเจิ้นจะต้องไม่ทันได้ระแวดระวังให้ดีแน่นอน การที่จะไปแตะมือถือของเจียงเจิ้นได้ง่ายๆมันก็สบายอยู่แล้ว

ส่วนตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลย พอเห็นข้อความนั้นก็มาหาทั้งโง่ๆแบบนั้น

เจียงนวลนวลไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ เจ้าเล่ห์เห็นแก่ตัวเหมือนกับเมื่อก่อนไม่มีผิด

เพื่อที่จะให้บรรลุเป้าหมาย ถึงขนาดที่หลอกใช้แม้กระทั่งพ่อแท้ๆของตัวเอง

“ฉันก็กลับมาเพื่อแกยังไงล่ะ พี่สาวที่แสนดีของฉัน”เจียงนวลนวลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันสุดๆ

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อได้ฟังแล้วก็พูดขึ้นอย่างระแวดระวัง“เธอจะทำอะไร?”

เจียงนวลนวลยิ้ม ยิ้มอย่างดูดี

“แกคิดว่าฉันจะหาตัวแกมาเพื่อทำอะไร ย้อนความหลัง? เชื่อมความสัมพันธ์ความรู้สึกระหว่างพี่สาวน้องสาว?”

พูดพลาง เธอก็หัวเราะออกมา ราวกับว่าตัวเองรู้สึกว่ามันตลกมากๆ

พี่สาวน้องสาวคนอื่นมีแต่สายสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่พวกเธอมีแค่ความแค้นที่มีต่อกันเท่านั้น

จู่ๆรอยยิ้มของเจียงนวลนวลก็หยุดลง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นชั่วร้ายในทันที

เธอพูดเน้นทีละคำๆพร้อมกับกัดฟันกรอดๆ“เจียงสื้อสื้อ หรือว่าแกไม่รู้อย่างนั้นเหรอ? เพราะว่าแกทั้งนั้น ฉันถึงต้องตกต่ำมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะฉะนั้นแกควรจะตายซะ！”

พอเห็นสภาพแบบนี้ของเธอ เจียงสื้อสื้อก็สั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

กลัวว่าเธอจะทำพฤติกรรมอะไรที่มันเลยเถิดเกินไป เจียงสื้อสื้อคิดที่จะสงบสติอารมณ์ของเธอลง

พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน“เจียงนวลนวล เธออย่าเพิ่งใจร้อนเกินไปสิ มีเรื่องอะไรพวกเรามานั่งคุยกันดีๆดีกว่าไหม”

เจียงนวลนวลมองเชยชมสีหน้าที่หวาดกลัวของเจียงสื้อสื้อ พร้อมกับพูดเยาะเย้ย“แกก็รู้จักกลัวเป็นเหมือนกันเหรอ น่าแปลกจริงๆ ฉันยังนึกว่าแกจะกล้าหาญชาญชัยไปหมดซะทุกเรื่องซะอีก”

เธอเดินเข้ามาใกล้ขึ้น เจียงสื้อสื้อทำได้แค่ขดตัวเข้ามุมไปเรื่อยๆ หลังนาบแน่นไปกับกำแพง

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ ชี้เธอพร้อมกับพูดตะโกนขึ้น“เจียงนวลนวล เธอสงบสติอารมณ์ลงก่อนสักหน่อยนะ！”

“ตอนนี้ฉันนิ่งสงบมาก แต่เพราะว่านิ่งสงบนี่ไง ฉันถึงได้พาแกมาคิดบัญชีที่นี่”เจียงนวลนวลแววตาโหดเหี้ยม

“เธอบ้าไปแล้ว”เจียงสื้อสื้อพูดขึ้นมาอย่างไม่อยากที่จะเชื่อ

เจียงนวลนวลพูดยิ้มๆ“ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ฉันไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ต่างประเทศ เหมือนกับหนูที่ไม่เจอแสงตะวัน ส่วนแก”

สายตาของเธอกวาดมองไปที่ร่างกายของเจียงสื้อสื้อ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกโมโห

ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อขาวนวลอมชมพู ผิวพรรณก็ราวกับเด็กสาว นุ่มนวลเนียนนิ่ม ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เห็นแล้วไม่รู้สึกอิจฉา

ดูก็รู้แล้วว่าเจียงสื้อสื้อมีชีวิตที่สุขสบายแค่ไหน

เจียงนวลนวลรู้สึกโกรธเกลียดจนแทบจะบ้าคลั่ง น้ำเสียงแฝงไปด้วยความแค้นสุดๆ

จู่ๆเจียงนวลนวลก็ยิ้มขึ้นมาอีกรอบ มองเจียงสื้อสื้ออย่างน่าสมเพช

“แกนี่มันใสซื่อจริงๆ คงคิดไม่ถึงสินะว่าฉันจะมาพาแกมาเล่นที่นี่ หลังจากที่ฉันฆ่าแกตายแล้ว ก็จะโยนแกลงในทะเล ถึงตอนนั้นศพกระดูกของแกก็คงจะหาไม่เจอแล้ว ยังหวังว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมาช่วยแกอีกเหรอ? สุดท้ายแกที่ถูกปลาฉลามตัวไหนคาบไปกินก็ยังไม่รู้เลย”

เจียงสื้อสื้อได้ฟังที่เธอพูดก็ตกใจกลัวไม่น้อย ราวกับว่ามีภาพศพที่ถูกปลาฉลามฉีกกระชากร่างไปกินโผล่ขึ้นมา รู้สึกมวนท้องไปหมด

ต่อมา เจียงนวลนวลก็ก้าวเท้าเข้ามาหนึ่งก้าว จ้องเจียงสื้อสื้อ แววตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เจียงสื้อสื้อพยายามหลบสายตาเธอ

แต่เธอขยับไม่ได้ ถูกบังคับให้มองหน้าที่แปลกประหลาดหน้านั้นของเจียงนวลนวล ทนไม่ไหว รู้สึกคาวคอ ราวกับอีกเดี๋ยวจะอ้วกออกมา

“แกวางใจได้ ฉันจะยื้อลมหายใจให้แกอยู่ต่ออีกหน่อย ให้แกได้ลิ้มรสกับความรู้สึกที่แขนขาแยกออกจากตัว จะต้องรู้สึกฟินมากแน่ๆ”

พูดพลาง สีหน้าของเจียงนวลนวลก็เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่กระหายเลือด

ฟังเธอพูดจนรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ เจียงสื้อสื้อรู้สึกมวนท้องเหมือนอยากจะอ้วกออกมา

เจียงนวลนวลมองเธออย่างไม่แยแส ทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนั้น แต่ไม่มีอาการสั่นเลยแม้แต่น้อย

“เจียงนวลนวล เธอต้องสั่งสมความดี อย่างน้อยก็เพื่อลูกในท้องของเธอสิ”เจียงสื้อสื้ออดกลั้นความกระอักกระอ่วนพูดออกมาหนึ่งประโยค

แต่เจียงนวลนวลแทบจะไม่สนใจคำพูดของเธอเลย จ้องเธอเขม็งอย่างเยือกเย็น จู่ๆก็ยิ้มอย่างสดใส

“ถ้าแกตายไป แกเดาดูสิว่าจิ้นเฟิงเฉินจะทำยังไงบ้าง?”เธอถามอย่างใสซื่อ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

ต่อมา เจียงนวลนวลบีบขากรรไกรของเจียงสื้อสื้ออย่างแรง พร้อมกับพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“เขาไม่มีทางไปหาศพกระดูกของแกในท้องปลาฉลามหรอกฮ่าๆ แต่เขาอาจจะเจอกระดูกแกสักชิ้นก็ได้นะ คิดแล้วมันก็ช่างน่าตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเลย”

รับคำพูดของเธอไม่ได้ เจียงสื้อสื้อตะโกนออกมา“พอได้แล้ว”

ทำเอารอยยิ้มของเจียงนวลนวลหยุดชะงักลงทันที จ้อมองเจียงนวลนวลพร้อมกับพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น“จะพอได้ยังไง? นี่มันเพิ่งจะเริ่มเองนะ”

เจียงสื้อสื้อตกใจกลัว หลบสายตาของเธอด้วยความหวาดกลัว