ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 536

บทที่ 536 ลาก่อนนะ เฟิงเฉิน

“ทุกคนล้วนแต่บอกว่าจิ้นเฟิงเฉินสุดยอดมากๆ ฉันว่าก็ไม่ได้เสมอไปหรอกนะ เหมือนกับตอนนี้ที่เหมือนกับลูกไก่ในกำมืออะนะ”

พูดจบ รอยยิ้มเจียงนวลนวลก็บ้าครั้งขึ้นไม่น้อย

“หมายความว่ายังไง?”เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว รู้สึกว่าประโยคนี้มันมีอะไรแฝงอยู่

เจียงสื้อสื้อถามขึ้นต่อ“เจียงนวลนวล เธอไปทำอะไรจิ้นเฟิงเฉิน?”

“ทำอะไรแกก็ไม่มีความจำเป็นต้องรู้แล้ว เจียงสื้อสื้อ แกไปตายซะเถอะ！”

จู่ๆเธอก็ยื่นมือออกมาทันที บีบคอของเจียงสื้อสื้อ สายตาของนักล่าดูน่ากลัว

พอเห็นสภาพที่กำลังดิ้นรนขัดขืนของเจียงสื้อสื้อ เธอก็เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่โหดเหี้ยม

ในที่สุดเธอก็ได้แก้แค้นผู้หญิงที่เธอสั่งสมความเคียดแค้นมานานแสนนานสักที！

เธอรอวันนี้มานานมากจริงๆ！

ขอแค่เจียงสื้อสื้อตายไป เธอก็จะได้รับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอต้องการ

ผู้ชาย เงินทอง อำนาจ เธอ เจียงนวลนวลคนนี้จะได้มันมาทั้งหมด

พอคิดถึงตรงนี้ เจียงนวลนวลก็ตื่นตัวจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่

“เจียงสื้อสื้อ ลาก่อนตลอดไป พี่สาวของฉัน”

พูดจบ เจียงนวลนวลก็ปล่อยมือออกอย่างแรง เนื่องจากแรงเฉื่อย ทำให้เจียงสื้อสื้อกระเด็นออกจากดาดฟ้า ตกลงไปในทะเล

น้ำทะเลที่เย็นยะเยือกซัดกระทบเข้ามาที่เจียงสื้อสื้อ ทำให้ร่างกายของเธอสั่นอย่างช่วยไม่ได้

ขณะนี้ในใจของเธอมีเพียงแค่ความคิดเดียวเท่านั้น นั่นก็คือจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้！

ในท้องของเธอยังมีเด็กน้อยอยู่ เธอมีจิ้นเฟิงเฉิน แล้วก็ยังมีเสี่ยวเป่า ดังนั้นเธอจะต้องเป็นอะไรไปไม่ได้！

แต่ความจริงก็แสนโหดร้าย เท้าของเจียงสื้อสื้อดันมาเป็นตะคริวขึ้นมาพอดีอีก

จริงๆแล้วเธอว่ายน้ำเป็น ตอนที่พักวันหยุดเมื่อครั้งที่แล้ว จิ้นเฟิงเฉินบังคับเธอให้ไปเรียนว่ายน้ำให้เป็น

แต่พอมาอยู่ในน้ำตอนนี้ เธอแทบจะออกแรงไม่ไหวจริงๆ！

เจียงสื้อสื้อทำได้แค่กลั้นหายใจ ป้องกันไม่ให้ตัวเองจมดิ่งลงไป

เจียงนวลนวลที่อยู่บนดาดฟ้า มองเจียงสื้อสื้อค่อยๆจมดิ่งลงไปทีละน้อยๆ ก็ยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ความปรารถนาที่เก็บเอาไว้มานานก็ถูกเติมเต็ม ทำให้ใจของเจียงสื้อสื้อบิดเบี้ยวไปไม่น้อย

ตอนนี้ราวกับว่าในน้ำไม่ใช่ชีวิตหนึ่งชีวิต แต่เป็นเพียงแค่ของเล่นหนึ่งชิ้นเท่านั้น เป็นของหนึ่งชิ้นที่ถูกเธอเล่นอยู่ในกำมือ

คลื่นในทะเลสูงมาก ซัดพาเจียงสื้อสื้อลงดิ่งสู่ใต้ทะเลอยู่ตลอดเวลา

จมูกของเธอถูกน้ำทะเลซัดเข้ามาไม่น้อย ทำให้สติของเจียงสื้อสื้อเริ่มเลือนราง

เจียงนวลนวลพอเห็นแบบนี้ ก็หยิบมือถือมาถ่ายเจียงสื้อสื้อที่อยู่กลางทะเล

เนื่องจากความตื่นเต้นที่มีมากเกินไป ทำให้มือของเจียงนวลนวลสั่นไม่น้อย

“เจียงสื้อสื้อ！คิดไม่ถึงว่าแกก็มีวันนี้เหมือนกันสินะ ฉันจะให้ผู้ชายที่แกรัก เห็นภาพที่แกตายไปทั้งแบบนี้！”

เสียงตะโกนของเธอทำให้เจียงสื้อสื้อดึงสติกลับมาได้

เจียงสื้อสื้อชำเลืองมองไปที่ดาดฟ้า เจียงนวลนวลในตอนนี้ผมเผ้ารุงรัง แววตาโกรธเกลียดเคียดแค้น

เหมือนกับปีศาจที่อยู่บนโลกมนุษย์ บ้าคลั่งจนน่าสะพรึงกลัว

เนื่องจากแช่อยู่ในน้ำทะเลเป็นเวลานาน พละกำลังของเจียงสื้อสื้อก็เริ่มอ่อนแรงลงไปเรื่อยๆ

เธอรู้ว่าตัวเองอาจใกล้จะจากโลกนี้ไปทุกทีๆแล้ว ในหัวก็มีภาพวันเวลาระหว่างเธอกับจิ้นเฟิงเฉินผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ลาก่อนนะ เฟิงเฉิน

ลาก่อนนะ เสี่ยวเป่า

หลังจากจื่อเฟิงจากไปแล้ว ก็เหลือแค่จิ้นเฟิงเหรากับแม่จิ้น

พอเห็นจิ้นเฟิงเหราที่กำลังครุ่นคิดอยู่ แม่จิ้นก็ไม่กล้าส่งเสียงขัดจังหวะ ทำได้แค่ร้องไห้อยู่ข้างๆ

เรื่องในตอนนี้มันเกินความสามารถจริงๆ จิ้นเฟิงเหราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำยังไงดี

ความแค้นที่เจียงนวลนวลมีต่อเจียงสื้อสื้อ จะต้องไม่มีทางยอมปล่อยเจียงสื้อสื้อไปง่ายๆแน่นอน

พอคิดได้ว่าเสี่ยวเป่ายังอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล จ้นเฟิงเหราก็รีบพูดขึ้นทันที“แม่ แม่โทรไปบอกพ่อให้ไปรับเสี่ยวเป่ากลับมาก่อนเถอะ ผมกลัวว่าพวกมันจะไปทำอะไรเสี่ยวเป่าด้วย ส่วนเรื่องพี่สะใภ้ ผมจะรีบแจ้งให้พี่ทราบอย่างรวดเร็ว”

พูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็ออกไปทันที

แทนที่จะซังกะตายอยู่ที่บ้าน สู้ออกไปคิดหาวิธีข้างนอกยังจะดีกว่า

แม่จิ้นก็ไม่กล้ายืดเยื้อเวลา รีบโทรไปหาพ่อจิ้นทันที

เสี่ยวเป่าเป็นหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลพวกเขา จะให้เป็นอะไรไปไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

หลังจากพูดอธิบายสถานการณ์ไปคร่าวๆหนึ่งรอบแล้ว ทั้งสองคนก็วางสายลง

เสี่ยวเป่าที่นั่งอยู่บนรถ กระพริบตาตากลมโตมองพ่อจิ้นพร้อมกับพูดขึ้น“คุณปู่ ผมยังไม่เลิกเรียนเลยนะ ทำไมถึงให้ผมกลับบ้านแล้วล่ะ?”

“เสี่ยวเป่า ตอนนี้ที่บ้านของพวกเราเกิดเรื่องนิดหน่อย ก็เลยอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลไม่ได้แล้วน่ะสิ”

พอชำเลืองมองเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของพ่อจิ้น เสี่ยวเป่าก็ไม่พูดอะไรต่ออย่างเชื่อฟัง

หลังจากกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่เสี่ยวเป่าทำก็คือหาเจียงสื้อสื้อในบ้านทันที

แต่ตะโกนเรียกอยู่นานสองนานก็ไม่มีเสียงของเจียงสื้อสื้อตอบกลับมา เสี่ยวเป่ารู้สึกกระวนกระวายใจอย่างช่วยไม่ได้

จึงมาถามแม่จิ้นที่ห้องรับแขก“คุณย่า หม่ามี๊ของผมล่ะ?”

แม่จิ้นเอาเสี่ยวเป่าเข้ามากอดในอ้อมแขน พร้อมกับพูดปลอบเขา“แด๊ดดี้ของหลานออกไปทำงานที่ต่างประเทศไม่ใช่หรือไง? เพราะว่าเป็นห่วงหม่ามี๊ของหลาน ก็เลยจองตั๋วเครื่องบินให้หม่ามี๊ของหลานด้วยยังไงล่ะ แต่เสี่ยวเป่าไม่ต้องกลัวนะ ช่วงสองสามวันนี้ย่าจะอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเป่าตอนนอนเอง”

พอได้ฟังคำตอบของแม้จิ้น เสี่ยวเป่าจึงหมดความสงสัยในใจไป