ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 543

บทที่ 543 คงไม่คิดสั้นหรอกนะ

แสงที่แสบตาทะลุผ่านกระจกห้องเข้ามา ส่องอยู่บนใบหน้าอันซีดเซียวของจิ้นเฟิงเฉิน

พูดถึงเจียงนวลนวล เขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน แสดงให้เห็นถึงความเกลียดชัง

จิ้นเฟิงเหราเห็นสภาพแล้ว ในใจก็รู้สึกวุ่นวายไปหมด

เขาไม่สงสัยเลย หาเจียงนวลนวลเพื่อแก้แค้นให้พี่สะใภ้ กลายเป็นสิ่งที่พยุงเขาให้เดินต่อไปแล้ว

เวลานี้ เขารู้สึกตัวเองเห็นแก่ตัว อยากให้เจียงนวลนวลหลบได้นานๆ

แบบนี้ พี่ชายเขาจะได้มีสิ่งที่ต้องทำ พยายามมีชีวิตต่อไป

ยื่นมือไปจับไหล่ของจิ้นเฟิงเฉิน จิ้นเฟิงเหรามองใบหน้าที่ดูอ่อนเพลียของจิ้นเฟิงเฉิน พูดด้วยเสียงหนักใจ “วางใจเถอะพี่ คนของเรากำลังตามหาเจียงนวลนวลอยู่ ถ้ามีข่าวผมจะรีบแจ้งพี่ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรักษาตัวให้ขายดีก่อน”

น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเหราค่อนข้างแหบ มองเขาด้วยความเป็นห่วง

เขากลัวว่าถ้าจิ้นเฟิงเฉินไม่กินไม่ดื่มอีกกี่วัน ร่างกายจะรับไม่ไหว

“วางใจได้ พี่ยังไม่ตายหรอก”

จิ้นเฟิงเฉินใบหน้าไร้ความรู้สึก

ในสายตาเขา แสงดาวตกร่วงไปหมดแล้ว น้ำเสียงมีแต่ความเย็นชา

ก่อนหาเจียงนวลนวลเจอ เขาไม่มีวันล้มแน่นอน

สื้อสื้อ......

เรียงชื่อเจียงสื้อสื้อในใจครั้งแล้วครั้งเล่า ในคอจิ้นเฟิงเฉินมีแต่รสชาติความขมขื่น

คอแสบร้อน แต่ก็เจ็บสู้แผลในใจไม่ได้

สูดหายใจเข้าลึกๆ จิ้นเฟิงเฉินเก็บสายตากลับมา ยึดคาง

พูดกับจิ้นเฟิงเหราด้วยน้ำเสียงสงบใจเย็น “สองวันนี้นายให้คนไปหาแถวเมืองที่ใกล้ชายหาด แล้วก็เรือที่ผ่านไปแถวนั้นในวันนั้น สืบถามข่าวดู”

น้ำเสียงเขามีความขอร้องอยู่บ้าง “เฟิงเหรา หาอีกหน่อยนะ บางที คนที่ผ่านไปแถวนั้นอาจจะช่วยสื้อสื้อไว้ก็เป็นไปได้”

เมื่อพูดถึงเจียงสื้อสื้อ ดวงตาเขาก็กะพริบ

เหมือนก้อนหินตกลงไปในแอ่งน้ำ น้ำกระเด็นขึ้น ไม่นานก็สงบเหมือนเดิม

จิ้นเฟิงเหราได้ยิน ก็รู้สึกน้ำตาคลอ

ที่จริงแล้ว เขาก็พอนึกออกว่าจิ้นเฟิงเฉินจะพูดแบบนี้

“รู้แล้วครับ เดี๋ยวผมจะสั่งไป ให้พวกเขาค้นหาต่อไป”

ถึงแม้ว่าหน่วยกู้ภัยจะถอนคนออกหมดแล้ว แต่หลายปีมานี้ตระกูลพวกเขามีฝึกคนออกมาไม่น้อย

เลือกคนออกมาบางส่วนเพื่อค้นหา เป็นเรื่องง่ายอยู่แล้ว

ถึงแม้จะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ แต่ก็ต้องทำ

หลังวันนั้น ตระกูลจิ้นก็ให้คนออกไปค้นหาในทะเลละแวกนั้น รวมถึงเกาะใกล้เคียง

พวกเขาเอารูปถ่ายของเจียงสื้อสื้อไปถามชาวประมงแถวนั้น แต่ว่า ไม่มีคนเคยเห็นเจียงสื้อสื้อเลย

รวมถึงเมืองใกล้เคียงก็ไม่เว้น ขอให้เป็นสถานที่จิ้นเฟิงเฉินวงมา พวกเขาก็ไปถามหมด

แต่ว่า วันเวลาผ่านไปทุกวัน ก็ไม่มีข่าวคราวของเจียงสื้อสื้อเลย

ความเศร้าโศกรอบล้อมอยู่ในตระกูลจิ้นยิ่งอยู่ยิ่งหนัก ครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุขเหลือแต่ความเงียบสงบ

เรื่องของเจียงสื้อสื้อกลายเป็นหัวข้อที่พูดกันไม่ได้

วันนี้ จิ้นเฟิงเฉินกลับมาจากการไปค้นหาที่เมืองใกล้เคียง

เดินเข้าบ้าน เขาก็ก้มหน้า เดินอย่างไร้เรี่ยวแรงเดินกลับห้องนอน

เข้าไปแล้วก็ล็อกตัวเองไว้ในห้อง ไม่พูดอะไรสักคำ

แม่จิ้นมองลูกชายคนโตเดินลับไปจากมุม สายตาก็ดูหดหู่