ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 544

บทที่ 544 คุณกลับมาได้ยังไง

“แม่ไปหากุญแจสำรองในบ้าน” สีหน้าซีดเซียว แม่จิ้นหันหลังแล้วเดินลงไปชั้นล่าง

“ไม่ทันแล้ว ผมพังประตูเข้าไปดูกว่า” จิ้นเฟิงเหราสีหน้าก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน เขากัดฟัน เตรียมจะชนประตู

แต่วินาทีต่อมา เสียงประตูดัง ประตูถูกเปิดออกจากด้านใน

จิ้นเฟิงเฉินกอดขวดเหล้าปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขา ร่างเซไปเซมา

ในห้องนอนไม่ได้เปิดไฟ แสงมืดมิด

ความมืดในห้อง ทำให้คนรู้สึกถึงความกดดันและซึมเศร้า

จิ้นเฟิงเฉินพิงอยู่ด้านข้าง ใบหน้าอันหล่อเหลาเปลี่ยนเป็นเหนื่อยล้า

ดูแล้วเหมือนคนไม่ใส่ใจในตัวเอง ซึมเศร้าจนถึงที่สุด

หนวดของเขาก็ไม่ได้โกนมาหลายวัน หนวดยาวออกมาเต็มหน้า

ดูสภาพเขาแบบนี้แล้ว แม่จิ้นก็ไม่รู้จะกล่อมเขายังไงแล้ว จึงดึงจิ้นเฟิงเหราลงไปชั้นล่าง

ผ่านไปหลายวัน จิ้นเฟิงเหราทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว จึงรับเสี่ยวเป่ากลับมา

เขากับพ่อแม่เปลี่ยนกันพูดกล่อมก็ไม่มีประโยชน์

เด็กน้อยที่ถูกรับกลับมาก็น่ารัก นั่งบนเก้าอี้เด็กดีๆอย่างเชื่อฟัง

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกวุ่นวายในใจ ก็ไม่ได้สังเกตเขา

พอมองจากกระจกมองหลัง กลับพบว่าตาของเสี่ยวเป่าแดงก่ำ

จิ้นเฟิงเหราก็ตกใจ รีบถามขึ้นมา “เสี่ยวเป่า ร้องไห้ทำไม?”

เสี่ยวเป่าเบ้ปาก พูดเสียบเบา “คุณอา ที่บ้านมีเรื่องอะไรใช่ไหมครับ แดดดี๊กับหม่ามี๊ทำไมไม่มาหาผมเลย?”

เขาไปอยู่บ้านฉินตั้งหลายวัน คิดทุกวันว่าพ่อกับแม่จะมารับเขา แต่ แต่ว่า......

น้ำตาเสี่ยวเป่าไหลอาบแก้มขาวๆน้อยๆของเขา

จิ้นเฟิงเหราเหมือนใจสลาย เขารีบจอดรถข้างทาง

เปิดประตูลงรถ อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมา พูดปลอบ “เสี่ยวเป่า อย่าร้องไห้ เดี๋ยวอาเล่าให้ฟังนะลูก ดีไหม?”

คิดจะให้เสี่ยวเป่าไปพูดปลอบคนเป็นผู้ใหญ่ ถ้าอย่างนั้นก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะให้เขารับรู้

พอได้ยินแล้ว เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างหนักแน่น ร้องไห้ไปพร้อมด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาของเด็กน้อย “ผมไม่ร้องไห้ คุณอารีบบอกผมเลย”

จิ้นเฟิงเหราน้ำตาคลอ รู้สึกว่าความจริงนั้นมันโหดร้ายเกินไป

ค่อยๆพูดขึ้นมา “หม่ามี๊เกิดเรื่องนิดหน่อย ตอนนี้กลับบ้านไม่ได้ แดดดี๊ของหนูเสียใจมาก เพราะฉะนั้นเสี่ยวเป่าต้องเข้มแข็งหน่อยนะ กลับไปแล้วช่วยอาดูแลแดดดี๊ รอหม่ามี๊กลับมา ทำได้ไหมครับ?”

เสี่ยวเป่าฟังแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจ เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรหม่ามี๊ถึงกลับบ้านไม่ได้

แต่พอได้ยินว่าแดดดี๊ต้องการเขา เขาก็กำหมัดแน่น พูดอย่างเชื่อมั่น “ทำได้ครับ ผมจะรอหม่ามี๊กลับมาพร้อมแดดดี๊”

ได้ยินคำพูดของเสี่ยวเป่าแล้ว ใจจิ้นเฟิงเหรารู้สึกวุ่นวายไปหมด กอดเด็กน้อยไว้แน่น

อุ้นเขาไปนั่งที่เบาะนั่งนิรภัย แกล้งพูดด้วยน้ำเสียงสบาย “ได้เลย พวกเราไปหาแดดดี๊กันเถอะ”

จิ้นกรุ๊ป

ภายในออฟฟิศ จิ้นเฟิงเฉินพยายามควบคุมสติในการอ่านเอกสาร

แต่ภาพของเจียงสื้อสื้อก็ปรากฏมาให้เห็นตลอดเวลา รอยยิ้มของเธอ ความเข้มแข็ง ความอ่อนโยน

สุดท้ายก็หักห้ามความคิดถึงในใจไว้ไม่ได้

เขาพลักเอกสารออก เอามือปิดหน้าด้วยความเจ็บปวด

“แดดดี๊” น้ำเสียงนุ่มๆดังขึ้นข้างหู

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้น เห็นจิ้นเฟิงเหราจูงมือเสี่ยวเป่าปรากฏตัวอยู่หน้าออฟฟิศ

เขารู้สึกมึนงง

เสี่ยวเป่าเห็นเขา ก็ปล่อยมือคุณอาวิ่งไปหาเขา

จิ้นเฟิงเฉินฝืนยิ้มมุมปาก กอดร่างน้อยไว้ พูดขึ้นเสียงเบา “เสี่ยวเป่า มาได้ยังไงลูก?”

หรี่ตามองไปทางจิ้นเฟิงเหรา ในสายตาเต็มไปด้วยความตำหนิ พาเสี่ยวเป่ากลับมาตอนนี้ ไม่ใช่เพิ่มความวุ่นวายเหรอ?