ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 55

บทที่ 55 ปัญหาของขนาด

เจียงสื้อสื้อร้อนตัวเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าตอนที่จิ้นเฟิงเฉินกอดเธอหน้าบริษัทมีใครมาเห็นรึเปล่า

ซูซานพยักหน้า แต่ก็คาดไม่ค่อยถึง

“ก็ได้ ถ้าไม่สบายตรงไหนบอกด้วยนะ อย่ามาทำงานแบบไม่สบายนะ”

“ค่ะ ของคุณผู้จัดการซูมากๆ ค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มพร้อมตอบ

พอซูซานเดินออกไป เธอเปิดเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะ เจียงสื้อสื้อพยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองนิ่งแล้วทำงาน ไม่ไปคิดเรื่องนั้นอีก

....................

เวลาผ่านไปเร็วมาก ระหว่างทางที่เจียงสื้อสื้อกลับบ้านเธอซื้อผักกลับไปด้วย พอถึงบ้านไม่นาน เรื่องกริ่งก็ดังขึ้น

คนที่มาแน่นอนต้องเป็นเสี่ยวเป่าที่จะมาทานข้าวเย็นด้วย

“น้าสื้อสื้อ เสี่ยวเป่ามาแล้วครับ”

“รีบเข้ามาเถอะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มพร้อมตอบ แต่เธออึ้งไปสักพัก เหมือนนึกอะไรได้ขึ้นมา เธอถามต่ออีกว่า “เสี่ยวเป่าใครส่งหนูมาคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินรอเขาที่ใต้ตึกเหมือนวันนั้นอีกรึเปล่า

เสี่ยวเป่าทำหน้าอึ้งพร้อมตอบว่า “คุณลุงขับรถไงครับ”

เจียงสื้อสื้อมองออกทันทีว่าเจ้าเด็กนี่กำลังโกหกเธอ เธอก็ได้แค่ยิ้มๆ ทำอะไรกับสองพ่อลูกนี้ไม่ได้จริงๆ เลย

“ทำไมหรอครับ? น้าสื้อสื้อถามเรื่องนี้ทำไมหรอครับ?”

“ดึกขนาดนี้แล้ว คุณลุงขับรถน่าจะยังไม่ได้ทานข้าวเหมือนกัน เราเรียกเขามาทานด้วยกันไหมครับ?”

“ฮ้ะ?” เสี่ยวเป่ากะพริบตาอย่างแรง เขาลำบากใจนิดนึง

ทำยังไงดี?

คนที่อยู่ข้างล่างไม่ใช่คุณลุงขับรถสักหน่อย นั้นเป็นแดดดี๊ของเขาต่างหาก

น้าสื้อสื้อจะให้แดดดี้มากินข้าวด้วยไหม? ช่างมันเถอะๆ ไม่ว่างยังไงขอแค่ตัวเองมีข้าวกินก็พอแล้ว

เสี่ยวเป่าทำอะไรไม่ได้ก็เลยตอบไปว่า “ครับ”

เจียงสื้อสื้อพาเขาลงจากตึกมา พอมาถึงข้างล่างเธอก็เคาะไปที่กระจกรถมายบัค

สักพักจิ้นเฟิงเฉินก็เปิดประตูรถออกมา ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาดูเฉยชามาก เขาไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยสักนิด

“แดดดี้ น้าสื้อสื้อบอกว่าให้มาเรียกคุณลุงขับรถขึ้นไปทานข้าวที่บ้านด้วยกันครับ”

เรื่องนี่ไม่ได้เกี่ยวกับเขานะ เขาไม่ได้หักหลังแดดดี๊นะ

เจียงสื้อสื้อยิ้มเล็กน้อย เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย เธอรู้ว่าคนที่ส่งเสี่ยวเป่ามาต้องเป็นจิ้นเฟิงเฉินแน่ๆ

“ไปกันเถอะ อย่านั่งในรถเลย”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย ในที่สุดก็มีข้าวกินสักที

เขาสามคนเดินขึ้นตึกไป เจียงสื้อสื้อพูดออกมาว่า “คุณนั่งที่ห้องรับแขกก่อน เดี๋ยวฉันไปทำกับข้าวสักครู่นึง”

จิ้นเฟิงเฉินพูดต่อว่า “เดี๋ยวผมช่วยนะครับ”

เสี่ยวเป่าก็พูดตามอีกว่า “ผมก็จะช่วยน้าสื้อสื้อครับ”

เจียงสื้อสื้อห้ามไม่ได้ เขาสามคนก็เดินเข้าห้องครัวไป

จิ้นเฟิงเฉินพับแขนเสื้อขึ้นเตรียมล้างผัก

นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงสื้อสื้อเห็นเขาเข้าครัว เธออดไม่ได้ที่จะมองเขาดีๆ คิดในใจว่า ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้หล่อจัง ภาพตอนนี้นี่มันดีต่อใจจริงๆ

เสี่ยวเป่าช่วยอยู่ข้างๆ ด้วยเหมือนกัน

ภาพนี้ถ้าพ่อแม่ตระกูลจิ้นหรือว่า จิ้นเฟิงเหรามาเห็นเข้าต้องตกใจแน่ๆ สองพ่อลูกนี้เคยเข้าครัวทำกับข้าวที่ไหน

เขาสามคนช่วยกันสักพักก็ทำเสร็จแล้ว พวกเขานั่งรอบๆ โต๊ะ

ในห้องเช่าที่แคบๆ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

เจียงสื้อสื้ออยู่คนเดียวจนชินแล้ว ก็ไม่แปลกที่เธอจะรู้สึกแบบนี้

ครอบครัว คำสองคำนี้โผล่ขึ้นมาในหัวเธอ

ความสัมพันธ์ของเธอกับเสี่ยวเป่า และจิ้นเฟิงเฉินเหมือนจะสนิทกันมาก แต่ก็เหมือนว่าเขาห่างกันเหลือเกิน....