ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 54

บทที่ 54 อย่าคิดจะหนีฉันอีก

เจียงสื้อสื้อนั่งที่โต๊ะอาหาร สักพักเสี่ยวเป่าก็เดินลงมาจากห้อง

“น้าสื้อสื้อครับ ยังไม่ไปหรอครับ? เสี่ยวเป่าคิดว่าน้าหนีกลับไปตอนผมหลับแล้วซะอีก”

“จะเป็นไปได้ไงล่ะคะ?” เจียงสื้อสื้อยิ้มพร้อมตอบ

หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จ เขาสามคนก็ออกจากบ้านไป

จิ้นเฟิงเฉินส่งเสี่ยวเป่าไปที่โรงเรียนก่อน แล้วค่อยส่งเจียงสื้อสื้อไปที่บริษัท

เสี่ยวเป่า นั่งข้างๆ เจียงสื้อสื้อ เขาดูมีความสุขมาก

“น้าสื้อสื้อกับแดดดี้ส่งผมไปโรงเรียนด้วยกัน ผมมีความสุขมากนะครับ”

เจียงสื้อสื้อเห็นรอยยิ้มบนหน้าเขา เธอก็แอบยิ้มตามเขาไปด้วย

“เสี่ยวเป่าอยู่ที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง?” เธอเอ่ยปากถาม

“ผมเป็นเด็กดีมากเลยนะครับ คุณครูชมผมบ่อยด้วย” เหมือนเสี่ยวเป่านึกอะไรบางอย่างออก แล้วเขาก็หันไปถามจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังขับรถอยู่ว่า “แดดี๊ครับ อีกสองสามวันที่โรงเรียนเขาจัดกิจกรรมให้เข้าร่วม คุณครูบอกว่าให้พาคุณพ่อกับคุณแม่มาด้วยน่ะครับ....”

ปกติจิ้นเฟิงเฉินยุ่งมาก พอเจองานแบบนี้ทีไร พ่อแม่เขาเป็นคนเข้าร่วมตลอด แต่ครั้งนี้พอเขาได้ยินเช่นนี้ เขาก็เงียบไปสักพัก เหมือนว่าเขาเองยังไม่เคยมาร่วมกิจกรรมที่โรงเรียนจัดให้เลย เขาหันไปมองเจียงสื้อสื้อสักพัก

เจียงสื้อสื้อเกร็งมาก อย่าบอกนะว่าจะชวนฉันไปร่วมกิจกรรมกับเขาน่ะ?

แต่เธอไม่ใช่แม่ของเสี่ยวเป่านะ ถ้าเธอไปมันจะอึดอัดไหม?

จิ้นเฟิงเฉินดูออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ก็เลยเอ่ยปากว่า “บอกเวลาให้พ่อหน่อย เดี๋ยวพ่อจะหาเวลาไปเข้าร่วมนะ”

เสี่ยวเป่าดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน มีแค่แดดดี๊ที่ไปกับเขาหรอ?

“เพื่อนคนอื่นๆ เขามีพ่อกับแม่มาร่วมกิจกรรมหมดเลย”

พอเห็นหน้าตาที่เศร้าหงอยของเสี่ยวเป่า เจียงสื้อสื้ออดเห็นใจไม่ไหว แต่ก็ไม่รู้ควรพูดอะไรดี

เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารว่า “น้าสื้อสื้อ น้าช่วย..........” ไปเป็นเพื่อนเสี่ยวเป่า ยังพูดไม่ทันจบก็พ่อโดนขัดว่า

“จิ้นเป่ยเฉิน!”

จิ้นเฟิงเฉินเรียนชื่อเต็มของเสี่ยวเป่าเพื่อเป็นการเตือน

เสี่ยวเป่าตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรต่อ เขาก้มหน้าไว้ดูน่าสงสารมาก

เขาก็อยากมีแม่เหมือนกัน...............

ขอบตาของเจ้าเด็กน้อยแดงไปหมด เจียงสื้อสื้อรู้สึกเสียงใจเล็กน้อย เธอเริ่มรู้สึกผิดต่อเสี่ยวเป่า ความรู้สึกแปลกๆ นี้มาจากไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน

มันทำให้เธอคิดถึงลูกของตัวเอง ตอนนี้เขาสบายดีไหมนะ กิจกรรมที่โรงเรียนจัดเขามีแม่ไปเข้าร่วมด้วยรึเปล่า?

ผ่านไปสักพัก เจียงสื้อสื้อทนไม่ไหวแล้ว ก็เลยพูดขึ้นมาว่า “ได้นะคะ ถ้า เสี่ยวเป่าไม่รังเกียจน้า เดี๋ยวน้าไปร่วมงานเป็นเพื่อนดีไหม?”

พอได้ยินเช่นนี้ สายตาที่เศร้าหงอยของเสี่ยวเป่าก็กลับมามีความสุขอีกที

“จริงหรอครับ? น้าสื้อสื้อยอมไปกับเสี่ยวเป่าใช่ไหมครับ?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบกลับ แต่เธอไม่กล้าที่จะสบตากับจิ้นเฟิงเฉิน

เสี่ยวเป่าอมยิ้วเล็กน้อย เขาดูมีความสุขมาก

จิ้นเฟิงเฉินก็มองสองคนนั้นจากกระจก สายตาของเขาอบอุ่นมาก

สักพักพวกเขาก็มาถึงที่โรงเรียน เสี่ยวเป่าแยกกับสองคนนั้นด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

“สวัสดีครับแดดดี๊ สวัสดีครับน้าสื้อสื้อ

พอพูดจบ เสี่ยวเป่าก็เข้าโรงเรียนกับคุณครูไป

............................