ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 53

บทที่ 53 อย่าไปถือสาคนเมา

จูบนี้ไม่รู้ว่านานขนาดไหนแล้ว

บรรยากาศในรถก็เปลี่ยนขึ้นมา ตอนนี้เจียงสื้อสื้อรู้แค่ว่าตัวเองกำลังจะขาดหายใจ

ไม่ ทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ที่นี่มันลานจอดรถนะเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า

ทันใดนั้นเธอใช้แรงทั้งหมดผลักออกจากจิ้นเฟิงเฉิน หลังจากที่ทั้งคู่แยกออกจากกัน เจียงสื้อสื้อก็หายใจแรงๆ ตั้งนานกว่าจะรู้สึกตัว

จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป แต่ว่าจูบไปแล้วตอนนี้ควรทำยังไง? ถ้าเจียงสื้อสื้อรู้สึกตัวขึ้นมาต้องโกรธแน่ๆ ไม่แน่อาจจะทิ้งเขาไว้ที่นี่ก็ได้ ............

เจียงสื้อสื้อโกรธจริงๆ ด้วย เธอใจดีส่งเขากลับบ้าน ทำไมเขาถึงมาจูบเขา!

ตอนแรกเจียงสื้อสื้อกำลังจะโกรธ แต่พอมองไปที่เขา เขาหลับไปซะแล้ว

เขาหลับตาไว้ ดูเงียบเหมือนเด็กเลย

เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะระบายที่ไหน เธอก็เลยช่างมัน อย่าไปถือสากับคนเมาเลย

พอเธอสงบสติเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็ลงจากรถแล้วไปนั่งที่นั่งคนขับ

จิ้นเฟิงเฉินแอบยิ้มเล็กน้อย จากมุมที่เธอมองไม่เห็น

...................

ณ บ้านตระกูลจิ้น เสี่ยวเป่าใส่ชุดนอนที่น่ารักนอนอยู่บนเตียง พลิกไปพลิกมาก็นอนไม่หลับสักที คงต้องรอแดดดี๊มาเล่านิทานให้ฟังก่อนถึงจะหลับได้

ส่วนทางนี้ เขาสองคนมาถึงที่บ้านแล้ว เจียงสื้อสื้อลงรถมาแล้วกดกริ่ง ลุงจางเป็นคนมาเปิดประตู เขามองหน้าเธออย่างตกใจ

“คุณเจียง?” เหมือนว่าเขาจะไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้

เจียงสื้อสื้อยิ้มพร้อมพูดว่า “ลุงจาง คุณชายเขาเมาแล้ว ฉันไปเจอเขาพอดี ก็เลยพากลับมา ลุงช่วยพยุงเขาเข้ามาบ้านหน่อยได้ไหมคะ?”

เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ลำพังตัวเธอเองก็ไม่สามารถพยุงคนตัวใหญ่ขนาดนี้เข้าบ้านได้

พอได้ยินเช่นนี้ ลุงจางก็อึ้งไปสักพัก

คุณชายเมาหรือ? เป็นไปได้ไง?

จิ้นเฟิงเฉินไปคุยงานกับลูกค้าอยู่บ่อยๆ แต่ตั้งแต่ที่ลุงจางมาอยู่บ้านนี้ยังไม่เคยเห็นเขาเมาเลยสักครั้ง เขาเดินตามเจียงสื้อสื้อไปด้วยความสงสัย พอเห็น จิ้นเฟิงเฉินนอนนิ่งๆ อยู่ที่ข้างคนขับ เขายิ่งงงเข้าไปใหญ่

นี่เมาจริงๆ หรอเนี่ย?

เขาสองคนพยุงจิ้นเฟิงเฉินขึ้นไปบนห้อง

พอเห็นว่าเขานอนลงบนเตียง เจียงสื้อสื้อก็โล่งอกสักที หมดภารกิจของเขาละ

พอเดินออกจากห้องไป ลุงจางพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “คุณเจียงนี่ก็ดึกมากแล้ว คุณนอนพักที่นี่ก่อนไหมครับ?”

“ไม่ดีกว่าค่ะ”