ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 53
สรุปบท บทที่ 53 อย่าไปถือสาคนเมา: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
อ่านสรุป บทที่ 53 อย่าไปถือสาคนเมา จาก ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
บทที่ บทที่ 53 อย่าไปถือสาคนเมา คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เมียวเมียว อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่ 53 อย่าไปถือสาคนเมา
จูบนี้ไม่รู้ว่านานขนาดไหนแล้ว
บรรยากาศในรถก็เปลี่ยนขึ้นมา ตอนนี้เจียงสื้อสื้อรู้แค่ว่าตัวเองกำลังจะขาดหายใจ
ไม่ ทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ที่นี่มันลานจอดรถนะเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า
ทันใดนั้นเธอใช้แรงทั้งหมดผลักออกจากจิ้นเฟิงเฉิน หลังจากที่ทั้งคู่แยกออกจากกัน เจียงสื้อสื้อก็หายใจแรงๆ ตั้งนานกว่าจะรู้สึกตัว
จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป แต่ว่าจูบไปแล้วตอนนี้ควรทำยังไง? ถ้าเจียงสื้อสื้อรู้สึกตัวขึ้นมาต้องโกรธแน่ๆ ไม่แน่อาจจะทิ้งเขาไว้ที่นี่ก็ได้ ............
เจียงสื้อสื้อโกรธจริงๆ ด้วย เธอใจดีส่งเขากลับบ้าน ทำไมเขาถึงมาจูบเขา!
ตอนแรกเจียงสื้อสื้อกำลังจะโกรธ แต่พอมองไปที่เขา เขาหลับไปซะแล้ว
เขาหลับตาไว้ ดูเงียบเหมือนเด็กเลย
เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะระบายที่ไหน เธอก็เลยช่างมัน อย่าไปถือสากับคนเมาเลย
พอเธอสงบสติเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็ลงจากรถแล้วไปนั่งที่นั่งคนขับ
จิ้นเฟิงเฉินแอบยิ้มเล็กน้อย จากมุมที่เธอมองไม่เห็น
...................
ณ บ้านตระกูลจิ้น เสี่ยวเป่าใส่ชุดนอนที่น่ารักนอนอยู่บนเตียง พลิกไปพลิกมาก็นอนไม่หลับสักที คงต้องรอแดดดี๊มาเล่านิทานให้ฟังก่อนถึงจะหลับได้
ส่วนทางนี้ เขาสองคนมาถึงที่บ้านแล้ว เจียงสื้อสื้อลงรถมาแล้วกดกริ่ง ลุงจางเป็นคนมาเปิดประตู เขามองหน้าเธออย่างตกใจ
“คุณเจียง?” เหมือนว่าเขาจะไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้
เจียงสื้อสื้อยิ้มพร้อมพูดว่า “ลุงจาง คุณชายเขาเมาแล้ว ฉันไปเจอเขาพอดี ก็เลยพากลับมา ลุงช่วยพยุงเขาเข้ามาบ้านหน่อยได้ไหมคะ?”
เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ลำพังตัวเธอเองก็ไม่สามารถพยุงคนตัวใหญ่ขนาดนี้เข้าบ้านได้
พอได้ยินเช่นนี้ ลุงจางก็อึ้งไปสักพัก
คุณชายเมาหรือ? เป็นไปได้ไง?
จิ้นเฟิงเฉินไปคุยงานกับลูกค้าอยู่บ่อยๆ แต่ตั้งแต่ที่ลุงจางมาอยู่บ้านนี้ยังไม่เคยเห็นเขาเมาเลยสักครั้ง เขาเดินตามเจียงสื้อสื้อไปด้วยความสงสัย พอเห็น จิ้นเฟิงเฉินนอนนิ่งๆ อยู่ที่ข้างคนขับ เขายิ่งงงเข้าไปใหญ่
นี่เมาจริงๆ หรอเนี่ย?
เขาสองคนพยุงจิ้นเฟิงเฉินขึ้นไปบนห้อง
พอเห็นว่าเขานอนลงบนเตียง เจียงสื้อสื้อก็โล่งอกสักที หมดภารกิจของเขาละ
พอเดินออกจากห้องไป ลุงจางพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “คุณเจียงนี่ก็ดึกมากแล้ว คุณนอนพักที่นี่ก่อนไหมครับ?”
“ไม่ดีกว่าค่ะ”
“โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวน้าเล่านิทานให้ฟังนะคะ”
“ผมรู้ว่าน้าสื้อสื้อใจดีที่สุดเลยครับ”
เสี่ยวเป่าดึงเธอเข้าห้องตัวเองไปอย่างดีใจ
พอเข้าไปในห้องแล้ว เจียงสื้อสื้อก็นอนบนเตียงเป็นเพื่อนเขา แล้วก็หยิบหนังสือนิทานที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาอ่านนิทานให้เสี่ยวเป่าฟัง
เสี่ยวเป่านอนขดอยู่ในอ้อมกอดเธอ เขายิ้มอย่างมีความสุข จน เจียงสื้อสื้ออดที่จะถามไม่ได้ว่า “ทำไมเสี่ยวเป่าถึงดีใจขนาดนี้ล่ะคะ?”
“เพราะว่าก่อนนอนได้เจอน้าสื้อสื้อไงครับ”
เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมา เธอดูออกว่าความชอบที่เสี่ยวเป่ามีให้เธอ มันคงเกินจากที่เขาขาดความรักจากแม่ พอคิดไปคิดมา เธอก็เริ่มสงสัยขึ้นมาว่า แล้วแม่ของเสี่ยวเป่าล่ะ?
เธอไม่ได้คิดนาน แล้วเธอก็เล่านิทานให้เสี่ยวเป่าฟังต่อ เสียงผู้หญิงที่นุ่มนวลดังมาจากในห้อง
ตอนแรกเจียงสื้อสื้อคิดไว้ว่า พอกล่อมเสี่ยวเป่าจนหลับเธอก็จะกลับ เธอก็ไม่ได้รีบขนาดนั้น แต่คาดไม่ถึงว่า เล่าไปเล่ามาเธอกล่อมตัวเองหลับไปพร้อมกับเสี่ยวเป่าด้วย...
ตกดึง ประตูห้องถูกเปิดออกมา
จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาในห้อง แสงในห้องไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ แต่ก็มีแสงจากพระจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างอยู่เล็กน้อย เขาเห็นเธอนอนด้วยกันสองคน สีหน้าสายตาของเขาก็ดูอ่อนโยนขึ้นมา
ไม่รู้ว่าเขามองไปนานขนาดไหน แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็ห่มผ้าให้เธอทั้งคู่ เขาก้มลงไปหอมแก้มของเจียงสื้อสื้อ แล้วก็เดินออกจากห้องไป
...........................
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！