ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 52

บทที่ 52 จูบ

เจียงสื้อสื้อใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีน เป็นการแต่งกายที่ดุธรรมดาแต่ดูดี แก้มของเธอแดงเล็กน้อย สงสัยเป็นเพราะฤทธิ์เหล้า

จิ้นเฟิงเฉินก็มองเจียงสื้อสื้ออยู่อย่างนี้ ความรู้สึกต่างๆ นาๆ ก็ผุดขึ้นมา

เจียงสื้อสื้อดูทำอะไรไม่ถูก เธอลืมไปแล้วว่าเจอกันครั้งที่แล้วมันผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

ตอนนั้นเธอเป็นคนพูดขึ้นมาเองว่าจะตัดขาดกัน

แต่ตอนนี้ทั้งคู่กลับมาเจอกันในสถานที่แบบนี้ เจียงสื้อสื้อกำลังลังเลว่าควรเข้าไปทักทายไหม

แล้วประตูห้องก็เปิดออกมา เธอเห็นจิ้นเฟิงเหราเดินออกมาแล้วพรึมพรำว่า “พี่ชายผมล่ะ? ดื่มเหล้าไปเยอะขนาดนี้ คงจะเมาแล้วแหละ แล้วนี่หายไปไหนอีก?” พอจิ้นเฟิงเหราเงยหน้าขึ้นก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ

“พี่อยู่นี่หรอครับ ผมหาพี่นานมากเลย พี่ดื่มไปเยอะขนาดนี้ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

จิ้นเฟิงเฉินหยีตาเล็กน้อย

เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงดี รอบนี้คงต้องทักทายแล้วหล่ะ เธอเดินเข้าไปหาเขา แล้วพูดว่า “คุณจิ้น คุณชายรอง”

เธอก้มหน้าไว้ ไม่กล้ามองหน้าจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเหราแกล้งทำเป็นตกใจ “คุณเจียง บังเอิญเกินไปรึเปล่าครับเนี่ย”

“ค่ะ บริษัทฉันจัดงานเลี้ยงที่นี่”

“หรือครับ? ถ้างั้นแสดงว่างานเลี้ยงเลิกแล้วใช่ไหมครับ? คุณกำลังจะกลับหรอครับ?”

เจียงสื้อสื้ออึ้งไปสักพัก จิ้นเฟิงเหรามองหน้าเธอด้วยสายตาร้องขอความช่วยเหลือ ไม่ทันได้ว่าอะไรก็ดึงแขนเธอไว้แล้วพูดว่า “พี่ชายฉันเมาแล้ว เธอช่วยดูแลเขาหน่อยได้ไหม?”

“อะไรนะ?” เจียงสื้อสื้อไม่รู้ควรทำยังไง

ให้เธอมาดูแลเขาเนี่ยนะ???

ไม่ไม่ไม่ เจียงสื้อสื้อปฏิเสธในใจ เขาสองคนตกลงกันแล้วว่าจะตัดขาดกัน ถ้าให้มาอยู่ด้วยกันสองคนต้องอึดอัดแน่ๆ เลย!

“ฉันมีลูกค้าอยู่ข้างใน ออกมาไม่ได้จริงๆ คุณช่วยหน่อยนะ ส่งเขากลับไปที่บ้านก็พอ ได้ไหมครับ?”

จิ้นเฟิงเหราพูดด้วยความเร่งรีบ

ทำเหมือนว่ามีสัญญาหลายร้อยล้านรออยู่งั้นแหละ รีบเหลือเกิน

เจียงสื้อสื้อขยับมุมปากนิดๆ ที่พวกเขาออกมาคุยงานไม่พาคนขับรถหรือผู้ช่วยมาเลยหรือ?

จิ้นเฟิงเฉินยืนมองจิ้นเฟิงเหราที่พยายามเล่นละครอยู่ข้างๆ กินไปแค่ไม่กี่แก้วเอง เขาไม่ได้เมาสักหน่อย เขาก็แค่ออกมาพักสูดอากาศแค่นั้นเอง

ตาของจิ้นเฟิงเหราส่งซิกให้เขาเหมือนตาเป็นตะคิวเลย

พี่ครับ ความรักอยู่ตรงหน้าแล้วนะ อย่ามางี่เง่าตอนนี้นะ จิ้นเฟิงเหรากลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะพูดออกมาว่า 'ฉันไม่ได้เมา'

พอมาคิดอีกทีแล้วเนี่ย เขาตัดสินใจผลักพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ออกไป

จิ้นเฟิงเฉินไหวตัวไม่ทัน ก็เลยเซไปทางข้างหน้า

เจียงสื้อสื้อตกใจ ก็เลยรีบพยุงเขาไว้ แล้วก็ถามแบบติดๆ ขัดๆ ว่า “นาย.....นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”

บนหน้าจิ้นเฟิงเหราแอบมีรอยยิ้มของผู้ชนะหลุดออกมา

“รบกวนด้วยนะครับ พี่ชายของผมขอฝากคุณดูแลด้วยนะครับ”

พอพูดจบ จิ้นเฟิงเหรา ก็รีบวิ่งเข้าห้องไป

เจียงสื้อสื้อยังตกใจไม่หาย เธอมองคนที่อยู่ข้างๆ เธอ จิ้นเฟิงเฉินพิงมาที่เธอเบาๆ กลิ่นเหล้าและไอร้อนก็พุ่งงเข้ามา

นี่เมาจริงๆ หรือเนี่ย?

เจียงสื้อสื้อพูดไม่ออกเลยทีเดียว ทิ้งเขาตรงนี้ก็ไม่ได้ ก็เลยยอมเอ่ยปากถามเขาว่า “นายยังเดินไหวอยู่ไหม?”