ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 550

บทที่ 550 หาแดดดี๊ กินข้าวข้าว

เหม่อลอยไปชั่วครู่ เด็กน้อยก็วิ่งมาถึงหน้าเธอ

เจียงสื้อสื้อย่อตัวลงรับเธอไว้ กลัวเธอล้ม

พอสาวน้อยยืนนิ่ง เจียงสื้อสื้อก็จับจมูกเธออย่างรักใคร่

“แม่สาวน้อย วิ่งเร็วขนาดนี้ ไม่กลัวล้มเหรอ”

สาวน้อยอยู่ในอ้อมกอดเจียงสื้อสื้อ ได้ยินแล้ว ก็หัวเราะชอบใจ

กอดคอเจียงสื้อสื้อไว้แน่น ถูไปถูมา ตอบเสียงหวาน “ไม่กลัว ไม่กลัว มีหม่ามี๊กอด”

ถึงจะพูดไม่ค่อยชัด แต่ท่าทางภาษากายเยอะมาก สามารถสื่อสารได้ไม่น้อยแล้ว

ตาดำๆหมุนไปมา ทะเล้นไม่เบา ไม่กลัวอะไรเลย

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้าหัวเราะ

เธอยื่นมือไป ตบฝุ่นบนร่างสาวน้อยเบาๆ จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมา

พยายามทำหน้าดุ อยากจะสอนเธอ

“หนูนะ ซนอีกแล้ว ถึงหม่ามี๊อยู่ตรงนี้ก็วิ่งเร็วแบบนี้ไม่ได้ ถ้าหากหกล้ม ก็ร้องไห้ฟูมพายอีก”

พอยืนนิ่งแล้ว เธอก็ทนไม่ไหวที่จะดีดหน้าผากเธอไปหนึ่งที

เธอหน้าตาน่ารัก ตาดำเข้ม คิ้วโก่งสวย ปากเล็กจมูกหน่อย

ใบหน้าน่ารักนี้ยิ้มอย่างได้ใจ

ถึงแม้หน้าตาสาวน้อยยังโตไม่เต็มที่ แต่ก็ดูออกว่าเป็นคนสวย

สืบทอดความสวยของเจียงสื้อสื้อมาหมด คิ้วสวยเข้ารูป ใครเห็นใครก็รัก

แต่นิสัยไม่ค่อยเหมือนเธอ แม่สาวน้อยซนไม่น้อย

พอเริ่มต่อว่าเธอ สาวน้อยก็เริ่มอ้อนขึ้นมา

หน้าตาน่ารักอยู่แล้ว ปากก็หวาน เลยไม่ค่อยมีใครว่าเธอ

ท่าทางทะเล้น เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าแม่สาวน้อยโตขึ้นมาคงทำให้เธอหนักใจไม่เบา

ตัวแค่นี้ก็รู้จักเล่นหมูกินเสือแล้ว โตขึ้นมาจะขนาดไหน

ระหว่างที่สองแม่ลูกกำลังคุยกัน หญิงวัยกลางคนก็ไล่ตามมาถึง

เธอหอบเล็กน้อย เห็นสองแม่ลูกน้อย สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

บนตัวเธอมีกลิ่นอายความสง่าของผู้ดี คนถึงวัยกลางคน ก็ดูดีมีสง่า

เขาก็คือจงหยุนซิ่วแม่ของฝู้จิงเหวิน ย้ายมาอยู่ฝรั่งเศสกับพ่อของฝู้จิงเหวินเมื่อหลายปีมาแล้ว

เปิดโรงกลั่นเหล้าองุ่น ชีวิตก็อยู่อย่างราบรื่น

“คุณแม่ แม่จอมซนวุ่นวายอีกแล้ว”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าให้แม่ฝู้ด้วยความรู้สึกขอโทษ

ใบหน้าแม่ฝู้ยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอจัดความเรียบร้อยของกระโปรง

ยื่นมือไป จับหัวของสาวน้อยอย่างรักใคร่

พูดอย่างอ่อนโยน “ไม่หรอก แม่หนูน้อยอยู่บ้านนานเกินไป คงรู้สึกเบื่อ อยากออกมาเล่นแค่นั้น หนาพาลูกออกไปเดินเล่นหน่อย เรียกจิงเหวินไปด้วย”

สาวน้อยยังฟังไม่ค่อยเข้าใจ สายตามองไปมาระหว่างเจียงสื้อสื้อกับหญิงวัยกลางคน

แต่คงได้ยินคำว่าออกไปเล่น สายตาก็สว่างมาทันที

ปรบมือหัวเราะดีใจ รีบแสดงอาการความรู้สึกว่าอยากออกไปเที่ยว

ยกมือโบกไปมา “เย้ เที่ยว ไปเที่ยว”

ไร่องุ่นที่บ้านสำหรับเด็กน้อย ค่อนข้างน่าเบื่อ

อยู่ไปกี่วัน ในตาก็มีแต่สีม่วงขององุ่นและสีเขียวจากใบไม้ ไม่ค่อยมีสีสัน

เธออยากออกไป ดูคนมากมาย และเป็ดน้อยตามถนน

เจียงสื้อสื้อจับมือสาวน้อยอย่างรักใคร่ บอกเธออย่ารีบร้อน

หันหน้าไปทางแม่ฝู้ คิดไปสักครู่ เธอก็พูดด้วยรอยยิ้ม “หนูพาลูกออกไปเองดีกว่าค่ะ จิงเหวินยุ่งขนาดนั้น หนูไม่รบกวนเขาทำงานดีกว่าค่ะ”

สายตาแม่ฝู้รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย