ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 554

บทที่ 554 พี่เจอกับน้อง

เจียงสื้อสื้อกำลังจะสั่งสอนเธอ

เสียงร้องจ๊อกๆของเด็กน้อยก็ดังขึ้น

อารมณ์โมโหของเธอจึงได้ทุเลาลง ดูแล้วลูกน้อยก็คงจะหิวจริงๆ

จึงได้นั่งลงยองๆ แล้วช่วยลูกน้อยจัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ จากนั้นพยักหน้ารับปาก “อนุญาตให้ทานได้แค่ชิ้นเดียวนะ”

เด็กน้อยได้ยินดังนั้นก็กระโดดโลดเต้น ปรบมือแล้วยิ้มไม่หุบ “ได้ค่ะๆๆ พวกเรารีบไปกันเถอะ”

เจียงสื้อสื้อจูงมือของเด็กน้อยไปที่ร้านขนมใกล้ๆที่พวกเขาแวะเวียนมาเป็นประจำ

เมื่อเดินเข้าประตูไป หน้าตาของเด็กน้อยก็เป็นประกายขึ้น

เมื่อก้าวไปที่หน้าตู้กระจกแล้ว ก็เดินไม่ไหว หันไปมองเจียงสื้อสื้อด้วยความตื่นเต้น

“หม่ามี๊ๆอยากกินอันนี้ แล้วก็อันนี้ เอาหมดเลย”

ท่าทางความอยากทานได้นั้นทำให้คนถึงกับปฏิเสธไม่ลง

เจียงสื้อสื้อเดินยิ้มเข้าไป แล้วหันไปสั่งขนมหวานที่ลูกน้อยชอบทานเป็นประจำกับพนักงาน

“เมื่อสักครู่ที่เธอพูดนั้น รบกวนใส่ห่อให้หน่อยค่ะ วิปครีมไม่ต้องใส่เยอะนะคะ”

พนักงานพยักหน้ารับ แล้วหันไปบอกกับพนักงานที่อยู่ด้านหลัง

ในขณะที่รอ สายตาของเจียงสื้อสื้อได้ตกกระทบกับเค้กที่ประณีตเหล่านั้น

เค้กแต่ละชิ้นได้รับการตกแต่งด้วยลวดลายที่ละเมียดละไมและสีสันสดใส

แค่เพียงเห็นวิปครีมที่อยู่บนเค้ก ก็รู้สึกถึงความหวาน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงถ้าเอาเข้าปากแล้ว จะต้องหวานจนขึ้นจมูกอย่างแน่นอน

ลูกน้อยทำไมถึงชอบทานของหวานนักนะ

ไม่เหมือนกับแดดดี๊และพี่ชายของเธอสักนิดเลย น่าแปลกจริงๆ

ขณะที่จ้องมองดูลูกน้อยอยู่นั้น จู่ๆในหัวสมองของเจียงสื้อสื้อก็ผุดความคิดนี้ขึ้น ความคิดที่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออกจนเธอหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้น

พลางคิดพลางนึกขำแล้วก็ส่ายหัว

ผ่านไปสักพัก ทันใดนั้นเธอก็อึ้งอยู่กับที่ แววตาเกิดความสับสน

เฮ้ เมื่อสักครู่ทำไมเธอถึงมีความคิดแบบนี้

อะไรคือไม่เหมือนกับแดดดี๊และพี่ชาย

ฝู้จิงเหวินนั้นออกจะชอบทานของหวาน นิสัยเหมือนกับลูกสาวไม่มีผิด

และที่ว่าไม่เหมือนกับพี่ชาย หมายความว่าอย่างไร

เธอกุมขมับ รู้สึกสับสน

ศาสตราจารย์โฟร์เริงต์บอกว่าศีรษะของเธอได้รับการกระทบกระเทือน จึงตกอยู่ในความฝัน จนทำให้เกิดภาพเหล่านี้ขึ้น

แต่ว่าเป็นแค่เพียงภาพจินตนาการหรือ เธอมักจะรู้สึกตลอดเวลาว่าภาพเหล่านั้นเสมือนเกิดขึ้นจริงๆ

เมื่อสักครู่ที่ความคิดแวบเข้ามาในสมองนั้น เป็นสิ่งที่ออกมาจากจิตใต้สำนึกของเธอ แน่นอนว่าทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคย

“คุณผู้หญิงค่ะ เค้กของท่านได้แล้วค่ะ”

เสียงเรียกของพนักงานได้ดึงสติเธอกลับสู่ความเป็นจริง

เมื่อได้สติ เจียงสื้อสื้อก็รีบรับขนมนั้นมาทันที “อ๋อค่ะ ขอบคุณค่ะ”

แล้วก็หันไปหาลูกน้อย ยื่นมือไปจูงเธอเดินไปที่โต๊ะแล้วนั่งลง

“ลูกจ๋า มานี่สิ เค้กของลูกได้แล้ว”

เด็กน้อยเลียริมฝีปากของตัวเอง คู่ดวงตาสดใสรอคำสั่งจากเจียงสื้อสื้อแล้ว จึงรีบไปทานของหวานอย่างเอร็ดอร่อย

มองดูลูกน้อยที่ทานอย่างตะกละ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกขำเล็กน้อย และไม่รีบร้อนที่จะออกไป

ทันใดนั้นเธอมีความรู้สึกปวดท้อง เธอจึงจำเป็นต้องจากโต๊ะไป

เธอนั่งลงยองๆ แล้วสั่งกำชับกับลูกน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ลูกจ๋า รอหม่ามี๊อยู่ที่นี่แป๊บนึงนะ หม่ามี๊ไปห้องน้ำเดี๋ยวก็มา จำไว้นะลูกอย่าวิ่งซนไปไหน ไม่เช่นนั้นจะถูกคนไม่ดีจับตัวไป”

ความสนใจของเด็กน้อยถูกเค้กที่อยู่บนโต๊ะดึงดูดไปหมด จึงได้แต่จดจ่ออยู่กับเค้กที่อยู่ตรงหน้า

ไม่ว่าเจียงสื้อสื้อจะพูดอะไรก็พยักหน้ารับอย่างเดียว โดยที่ไม่ได้จำขึ้นใจ

“รู้แล้วค่ะหม่ามี๊”