ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 555

บทที่ 555 พี่ชาย อุ้มๆ

เด็กน้อยมองดูพี่ชายคนงามที่อยู่ตรงหน้า และเธอก็ยื่นมือออกไป

แล้วก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่ยังไม่ชัด “พี่ชาย——อุ้ม——อุ้ม——”

เมื่อได้ยินเด็กน้อยพูดภาษาจีนกลางออกมา เสี่ยวเป่าก็รู้สึกประหลาดใจ

ลังเลอยู่สักพัก จากนั้นเสี่ยวเป่าก็อุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น แล้วก็ถามต่อ : “แม่ของเธอไปไหน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว”

เด็กหญิงสุ่มชี้ไปทางถนนด้านหน้า เห็นได้ชัดว่าเธอนั้นได้เดินพลัดหลง

ทำให้เสี่ยวเป่ารู้สึกลำบากใจ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

ตอนนี้ กลุ่มเด็กผู้ชายเหล่านั้นได้เดินเข้ามา เห็นตัวเสี่ยวเป่าที่กำลังอุ้มเด็กน้อยไว้ จึงรู้สึกแปลกใจ

เสี่ยวเป่าได้เล่าอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น เด็กชายคนหนึ่งจึงพูดขึ้น : “เธอจะต้องเดินพลัดหลงกับพ่อแม่อย่างแน่นอน แล้วทีนี้นายจะทำอย่างไรกับเธอ”

เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเสี่ยวเป่า ได้กอดคอของเขาไว้แน่น

เสี่ยวเป่าเห็นว่าจะทิ้งไปไม่สนใจไยดีก็ไม่ได้ : “พวกนายไปเล่นกันเถอะ เราจะพาเธอไปเดินตามหาพ่อแม่”

พรรคพวกได้ยินดังนั้น จึงได้แยกย้ายกันไป

เห็นว่ายังมีเค้กติดอยู่บนใบหน้าของเด็กน้อย เสี่ยวเปล่าจึงหยิบกระดาษทิชชูออกมาเช็ดให้เธออย่างระมัดระวัง

จากนั้นก็พูดโอ๋ขึ้น : “น้องสาวไม่ต้องกลัวนะ พี่จะพาน้องไปหาหม่ามี๊ของน้อง”

เด็กน้อยได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าแล้วพูดขึ้น : “ หนูชอบ——พี่ชาย”

เมื่อพูดจบ ใบหน้าของเสี่ยวเป่าแดงขึ้น เขินอายเล็กน้อย

เมื่อเห็นแก้มเสี่ยวเป่าแดงขึ้น เธอก็ทำปากจู๋แล้วจุ๊บเข้าไปที่แก้ม

ทำให้เสี่ยวเป่าก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก จึงได้พาเธอไปหา โจเซฟก่อน

โจเซฟคือคนขับรถและบอดี้การ์ดของเสี่ยวเป่า เป็นสมุนคนเก่งของจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อไปถึงที่รถ เสี่ยวเป่ามองโจเซฟแล้วก็ถามขึ้น : “ โจเซฟ เมื่อกี้ได้สังเกตหรือเปล่าว่าเธอเดินมาจากไหน”

โจเซฟเห็นเด็กน้อยก็ตกใจเช่นกัน หน้าที่ของเขาคือดูแลเสี่ยวเป่าไม่ให้เกิดเรื่อง ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตเด็กน้อยคนนี้

จึงทำได้เพียงส่ายหน้า แต่เมื่อวิเคราะห์ดูแล้ว ก็พอจะเดาทิศทางได้

“เธออาจจะเดินมาจากลานจัตุรัสฝั่งนั้น พวกเราลองไปดูกันไหม”

เสี่ยวเป่าได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า โจเซฟเห็นเสี่ยวเป่าไม่มีแรงที่จะอุ้มเด็กน้อยต่อไป จึงเสนอตัวที่จะช่วยอุ้มเธอแทน

แต่ว่าเด็กน้อยกลับไม่ยอม และได้กอดเสี่ยวเป่าไว้แน่น พูดอย่างไรเธอก็ไม่ยอมให้อุ้ม

“ให้พี่ชายอุ้ม…..”

พูดๆแล้วก็ร้องไห้ขึ้น

เสี่ยวเป่าเห็นดังนั้นก็พูดปลอบ : “ไม่ต้องเป็นห่วง พี่จะอุ้มเธอเอง พาเธอไปหาหม่ามี๊ของเธอไง ลุงโจเซฟไม่ใช่คนไม่ดี ถ้าหนูไม่ดื้อ พี่ก็จะอุ้มเธอไปตลอดทาง”

เด็กน้อยได้ยินดังนั้นก็หยุดร้องไห้ แล้วรับปากไปอย่างไร้เดียงสา

ความจริงแล้วเสี่ยวเป่าก็ไม่กล้าปล่อยมือเช่นกัน ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการอุ้ม แต่ว่าเขาก็เอ็นดูความน่ารักของเด็กน้อยคนนี้

ในใจอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ ถ้าหากหม่ามี้ยังอยู่ น้องสาวที่คลอดออกมาก็คงจะโตประมาณเธอ

เห็นความออดอ้อนของเด็กน้อย เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก

ทำได้เพียงมุ่งหน้าเดินไปทางลานจัตุรัส

แต่ว่าเดินได้แค่เพียงครึ่งทาง เด็กน้อยกับพูดลั่นออกมาว่าหิว

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เสี่ยวเป่าก็ค่อยๆวางเธอลงบนพื้น แล้วถามอย่างใจเย็นว่า “ได้ ไหนบอกพี่มาซิว่าเธออยากทานอะไร”

“เค้ก......อยากได้เค้ก!” เด็กน้อยพูดพลางตบมือ

เมื่อพูดจบ เสี่ยวเป่าก็หันไปมองทางโจเซฟ