ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 559

บทที่ 559 พ่วงหางน้อยมาทำงาน

สองพ่อลูกถูกเด็กน้อยทรมานอยู่เป็นเวลานาน เวลานี้เด็กน้อยก็นอนหลับใหลไปแล้ว จึงได้รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

สองพ่อลูกที่ยืนอยู่นอกห้องถอนหายใจออกมา

ริมฝีปากบางของจิ้นเฟิงเฉินยิ้ม ลูบศีรษะของเสี่ยวเป่า แล้วพูดเสียงต่ำ “ลูกก็ไปนอนเถอะ”

“ครับ ฝันดีครับแดดดี๊”

เสี่ยวเป่าพยักหน้า แล้วโบกมือให้กับจิ้นเฟิงเฉิน

วันนี้เขามีความสุขมาก ที่ได้พบกับเด็กน้อยคนนี้ ทำให้สีสันในชีวิตของพวกเขามีชีวิตชีวาขึ้น

สามารถคาดการณ์ได้ว่า ฝันของคืนนี้จะต้องหอมหวานอย่างแน่นอน

แต่บรรยากาศที่สุขใจในฝั่งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับอีกฝั่งหนึ่ง ในเวลานี้ ตระกูลฝู้ทั้งบ้านรายล้อมไปด้วยบรรยากาศที่เคร่งเครียด

เจียงสื้อสื้อเอามือจับใบหน้าทั้งสองข้าง เวลายิ่งหมุนไป จิตใจเธอก็ยิ่งร้อนรุ่ม

ความรู้สึกที่ตำหนิติโทษตัวเอง กลืนกินจิตใจที่อ่อนแอของเธออยู่ตลอดเวลา

ถ้าหากเธอไม่ปล่อยลูกน้อยอยู่ในร้านเพียงคนเดียว เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

กำลังคิดๆอยู่ จู่ๆเธอก็ตบตัวเองแรงๆหนึ่งฉาด

“ไอ้หยา สื้อสื้อ นี่เธอทำอะไร!”

เมื่อได้ข่าวว่าเด็กน้อยหายตัวไป ตระกูลฝู้จึงรีบมาดู มาช่วยตามหา

เมื่อแม่ฝู้เห็นเจียงสื้อสื้อที่กำลังกลัดกลุ้มแล้วทำร้ายตัวเอง จึงได้ร้องอุทานขึ้น

ฝู้จิงเหวินก็รีบไปจับศีรษะของเธอไว้ เพื่อกันไม่ให้เธอทำร้ายตัวเอง

เมื่อเจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ ภายในจิตใจเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้าเสียใจ

เธอพูดพลางร้องไห้ : “เป็นเพราะเธอ เป็นเพราะเธอดูแลลูกไม่ดี เธอตอนนี้คงจะกลัวมาก ฉันเป็นแม่ที่ไม่ดี…..”

“สื้อสื้อ คุณอย่าเพิ่งโทษตัวเองเลยนะ การที่ลูกน้อยหายไป คุณก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการให้กำลังใจ และออกตามหาลูกน้อยด้วยกัน”

ฝู้จิ้งเหวินตบเข้าที่ไหลเบาๆของเจียงสื้อสื้อ และปลอบโยนให้เธอสงบสติอารมณ์

“แต่ว่าถ้าหาไม่เจอล่ะ ถ้าลูกไม่มีวันกลับมาอีกแล้วล่ะ”

เสียงเเจียงสื้อสื้อสั่นเครือเล็กน้อย ปลายนิ้วเย็นเฉียบ

แสดงความกลัวออกมาบนใบหน้า ควบคุมความคิดลบของตัวเองไม่ได้

ตอนนี้วิญญาณของเธอใกล้จะสลายแล้ว ใบหน้าของเธอขาวซีด

ดอกไม้ที่เดิมทีเคยมีสีสันสวยงาม ได้เหี่ยวเฉาและหมดสีสันในชั่วพริบตา

ลูกน้อยสำหรับเธอเปรียบเสมือนก้อนหัวใจ

เมื่อนึกถึงภาพเธอที่ต้องร่อนเร่อยู่ข้างนอก และเกิดอาการกลัวเพราะหาแม่ไม่เจอ

หัวใจของเจียงสื้อสื้อราวกับถูกฉีกออกมาเป็นชิ้นๆซ้ำแล้วซ้ำแล้ว จนแทบจะหายใจไม่ออก

ฝู้จิงเหวินเห็นท่าทางของเจียงสื้อสื้อแล้ว ในใจก็เกิดความเจ็บปวดขึ้นมา

แววตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม : “ไม่หรอก ผมได้แจ้งความไว้ที่สถานีตำรวจแล้ว ถ้าลูกน้อยเดินพลัดหลงไปจริงๆ จะต้องมีคนดีพาเธอไปส่งที่สถานีตำรวจอย่างแน่นอน”

เจียงสื้อสื้อที่ตื่นตระหนกกระวนกระวาย ไม่ได้ยินใครพูดอะไรทั้งนั้น และจมอยู่ในความคิดของตัวเอง โดยที่ไม่สามารถออกมาได้

“ถ้าเธอเจอคนไม่ดีล่ะ หรือว่าเจอพวกค้ามนุษย์ แล้วพาเธอไปขาย หรือว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่ฝรั่งเศสแล้ว……”

น้ำตาเจียงสื้อสื้อไหลไม่ขาดสาย

พูดไปร้องไห้ไป และก็สั่นเทาไปทั้งตัว

แม่ฝู้ได้ฟังก็รู้สึกไม่สบายใจ

เธอเดินเข้าไปกอดเจียงสื้อสื้อ “ ไม่หรอก สื้อสื้อ ลูกน้อยเธอดวงดี จะไม่พบกับเรื่องแบบนี้อย่างแน่นอน พวกเราอย่าเพิ่งหลอกตัวเองเลยนะ ไปเช็คดูที่สถานีตำรวจใกล้เคียงกันก่อน ไม่แน่อาจจะมีคนดีพาเธอไปส่งที่นั่นแล้วก็ได้”

เมื่อพูดจบประโยค แม่ฝู้ก็ให้ฝู้จิงเหวินรีบไปเช็คข่าวคราวที่สถานีตำรวจ