ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 560

บทที่ 560 หนูจะเอาแดดดี๊

จิ้เฟิงเฉินเหลือบมองกู้เนี่ยนที่กำลังการซุบซิบ จึงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม : “พอได้แล้ว หยุดซุบซิบนินทาได้แล้ว ไปบอกทุกคนให้เตรียมตัวเข้าประชุม”

กู้เนี่ยนได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้า ไม่กล้าที่อยู่ต่อ รับคำสั่งแล้วก็ออกไป

เมื่อ กู้เนี่ยนออกไปแล้ว หางน้อยที่อยู่ด้านล่างก็ส่งเสียงดังขึ้น

“อุ้มๆ……”

เด็กน้อยเอียงหัวขึ้น ลูกตาสีดำมองจิ้นเฟิงเฉินปริบๆ และยื่นมือทั้งสองข้างมาทางเขาแล้วขอร้องให้อุ้ม

จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตาลง แววตาประกายแสงแห่งความรักโดยไม่รู้ตัว

เขาก้มตัวไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งอยู่บนเก้าอี้

มือน้อยๆกอดรัดคอของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วเล่นกับปมเนกไทของจิ้นเฟิงเฉินอย่างซุกซน

ถูกเด็กน้อยเหยียบเล่นไปมา ชุดสูทของเขาก็ยับยู่ยี่ไปหมด

เด็กน้อยพูดอ้อๆแอ้ๆด้วยภาษาตัวเอง น้ำลายก็ไหลยืดเปรอะเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวของจิ้นเฟิงเฉิน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน นิสัยที่รักความสะอาดของจิ้นเฟิงเฉินนั้นก็คงจะโมโหหน้ามืดไปแล้ว

แต่ว่าตอนนี้ หว่างคิ้วไม่มีรอยพับแม้แต่น้อย ให้เด็กสาวน้อยปีนป่ายบนตัวเขา ราวกับปีนเขาอย่างสนุกสนานได้อย่างตามใจชอบ

จิ้นเฟิงเฉินยกเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นอย่างระมัดระวัง พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก

กู้เนี่ยนเข้ามาเห็นภาพนี้ ข้างใจก็รู้สึกประหลาดใจมาก

ประธานของพวกเขาทานยาผิดหรือเปล่า ที่ปล่อยให้เด็กน้อยคนนี้ทำอะไรได้ตามอำเภอใจ

แต่ว่าเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดคำเหล่านี้ออกมา

เขากระแอมขึ้นและพูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า : “ท่านประธานครับ หัวหน้าแผนกต่างๆตได้รออยู่ที่ห้องประชุมแล้วครับ เหลือเพียงท่านแล้วครับ”

จิ้นเฟิงเฉินที่กำลังเล่นอยู่กับเด็กน้อยได้เงยหน้าขึ้น แล้วก็ตอบไปว่า “อืม”

จิ้นเฟิงเฉิยื่นมือไปอุ้มเด็กน้อยที่กำลังปีนป่ายอยู่ที่ไหล่ของตัวเอง แล้วก็ทิ้งเสื้อโค้ตของเขาลงบนโต๊ะ จากนั้นก็วางเด็กน้อยลง

แล้วค่อยๆจัดระเบียบเนกไทของตัวเอง

เด็กน้อยที่ถูกอุ้มไปวางบนโต๊ะ จึงทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ หันหน้าไปหาจิ้นเฟิงเฉินแล้วยื่นมือออกมา “อุ้มๆๆ…..”

จิ้นเฟิงเฉินใช้มือบี้ที่จมูกของเด็กน้อย ส่ายหัวแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า : “หนูจ๋า หนูรอตรงนี้สักแป๊บนะ ลุงไปประชุมแป๊บเดียว”

เด็กน้อยรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะออกไป สีหน้าจึงเปลี่ยนไปกะทันหัน หน้าตาเศร้าได้ลงทันที

แขนของเธอสะบัดอยู่บนอากาศ และคว้ามือของจิ้นเฟิงเฉินไว้ไม่ยอมปล่อย

เบ้าตาคลอด้วยน้ำตา มองด้วยตาปริบๆอย่างน้อยใจ แล้วก็ออดอ้อนจิ้นเฟิงเฉิน

“ไม่เอาๆ เล่นกับหนูนะ”

คำพูดที่นุ่มนวลและท่าทีร้องไห้ ได้กระแทกเข้าส่วนที่อ่อนโยนที่สุดในหัวใจของจิ้นเฟิงเฉิน

สีหน้าของเขาลังเลเล็กน้อย

กู้เนี่ยนเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงได้เรียกเลขาเข้ามา แล้วชี้ไปที่เลขาพร้อมขึ้นว่า : “หนูน้อยจ๊ะ ให้พี่สาวคนสวยคนนี้เล่นเป็นเพื่อนดีไหม”

“ไม่เอา! หนูจะเอาแดดดี๊”

เด็กน้อยกวาดตามองเลขา แล้วก็ขมวดคิ้วขึ้น

กู้เนี่ยนที่ไม่ยอมลดละ พูดโอ๋ต่อ “อย่างนั้นให้ลุงคนนี้เล่นเป็นเพื่อนดีไหม”

“ไม่เอา ลุงไม่หล่อเท่าแดดดี๊”

เมื่อได้ยินกู้เนี่ยนพูดเช่นนี้ เด็กน้อยก็ส่ายหัวปฏิเสธอย่างกับป๋องแป๋ง

กู้เนี่ยนเอามือทาบหน้าอก เลือดแทบจะพุ่งกระฉูดออกมา

เด็กตัวแค่นี้ทำไมถึงมีตรรกะที่ชัดเจนขนาดนี้ ปากคอเราะราย ทำให้เขาโมโหจนพูดไม่ออก…...

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินดังนั้น ข้างในกลับรู้สึกมีความสุข มุมปากผุดรอยยิ้มขึ้น

ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์รักและเอ็นดูจริงๆ

เลขาคนงามที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นสถานการณ์แล้ว จึงได้หันไปพูดกับกู้เนี่ยน ว่าอยากขอลองดูหน่อย