ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 562

บทที่ 562 ไปรับเถียนเถียน

เจียงสื้อสื้อจ้องมองภาพในกล้องวงจรปิดอย่างไม่หันเหไปไหน

ตอนที่เห็นเด็กปรากฏขึ้นมานั้น ม่านตาก็สั่นอย่างรุนแรง

จากนั้นก็กุมหน้าร้องไห้“ใช่เถียนเถียน！ไม่ผิดแน่นอน”

ไม่ต้องดูเต็มๆหน้าเธอก็สามารถรู้ได้เลยว่านี่คือลูกสาวของเธอ

แม่ฝู้โอบเจียงสื้อสื้อไว้ คอยปลอบเธออยู่ข้างๆ

เจ้าหน้าที่ตำรวจถามอย่างละเอียดอีกหนึ่งทีเพื่อกันการผิดพลาด“มั่นใจแล้วใช่ไหมครับ? ว่าเธอเป็นเด็กที่หายไปของพวกคุณ?”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้าพร้อมกับพูดตอบกลับอย่างมั่นใจ“ใช่ครับ คุณตำรวจ พวกเรามั่นใจครับ ไม่ทราบว่าตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่ที่ไหนเหรอครับ?”

ตำรวจคนนั้นได้ยิน ก็เกาๆคออย่างรู้สึกผิด พร้อมกับพูดอธิบายด้วยความรู้สึกอึดอัด“จริงๆแล้วเธอควรจะต้องอยู่ที่นี่นั่นแหละครับ แต่เธอไม่เต็มใจที่จะอยู่ที่นี่เลย ดึงดันจะกลับไปกับคนที่เจอเธอมาให้ได้ พวกเราเห็นว่าคนคนนั้นก็ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร ก็เลยให้เขาพากลับไปแล้วล่ะครับ”

พอได้ฟังคำพูดของตำรวจ สีหน้าของฝู้จิงเหวินก็เปลี่ยนไป

เจียงสื้อสื้อก็ยิ่งขึงตาโตมากขึ้น คิดไม่ถึงว่าเถียนเถียนจะกลับไปพร้อมกับคนนั้น

ใบหน้ายังมีรอยคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้ง รู้สึกกังวลไม่น้อย

เจ้าหน้าที่ตำรวจรีบพูดขึ้นมาทันที“แต่พวกคุณก็อย่ากังวลไปเลยครับ คนนั้นทิ้งที่ติดต่อเอาไว้ บอกไว้ว่าถ้าพวกคุณมาแล้ว ให้ติดต่อไปตามเบอร์นี้ได้เลย”

จากนั้นก็ยื่นเบอร์โทรที่เสี่ยวเป่าให้มา

พอได้ยินแบบนั้นสีหน้าของทั้งครอบครัวก็ดูดีขึ้นมาหน่อย

ฝู้จิงเหวินรับเบอร์โทรศัพท์มา ก่อนจะพูดขอบคุณกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ“ขอบคุณมากจริงๆนะครับ”

ในใจรู้สึกว่าสถานีตำรวจทำแบบนี้ก็ไม่ค่อยดีนัก แต่เจียงสื้อสื้อรู้ดีว่าเจ้าหนูน้อยมีอารมณ์แบบไหน

ถ้าเธอโหวกเหวกโวยวายล่ะก็ ไม่มีใครเอาเธออยู่แน่นอน

เจ้าหน้าที่ตำรวจใกล้จะเลิกงาน ฝ่าฝืนสักครั้งก็คงพอจะให้อภัยได้อยู่

ตำรวจคนนั้นรู้ดีว่าเหตุผลคงไม่หนักพอแน่ๆ ก็เลยไม่กล้ารับคำขอบคุณของพวกเขา ให้พวกเขารีบโทรติดต่อไปหาอีกฝั่งโดยเร็ว

ฝู้จิงเหวินล้วงมือถือออกมา เดินไปริมๆ กดหมายเลขตามที่เขียนไว้บนกระดาษ

อีกฝั่ง จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งจะพาเจ้าหนูน้อยออกมาจากร้านขนมหวาน

มือหนึ่งอุ้มเถียนเถียน อีกมือถือของหนึ่งถุง ข้างในมีอมยิ้มแล้วก็เค้กสองสามชิ้น

ในมือของเจ้าหนูน้อยเองก็ยังถือเค้กชิ้นเล็กๆไว้อีกหนึ่งชิ้น กินอย่างมีความสุข

ที่ปากมีครีมติดอยู่ แลบลิ้นออกมา เลียเข้าไปในปาก เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่พออกพอใจ

จิ้นเฟิงเฉินมองเจ้าหนูน้อยอย่างเอ็นดู พร้อมกับพูดเตือนเธอ“เถียนเถียน กินช้าๆหน่อยสิ ไม่มีใครแย่งหนูหรอก เดี๋ยวจะสำลักเอานะ”

เจ้าหนูน้อยได้ยินแบบนั้น ก็พยักหน้า ค่อยๆใส่เข้าไปในปากช้าๆอย่างเชื่อฟัง

จากนั้น ก็ตักขึ้นมาหนึ่งช้อน ยื่นไปจะให้จิ้นเฟิงเฉินกิน

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบกินอะไรแบบนี้ มันเลี่ยนสุดๆ

จากนั้นก็สบตาที่ใสแป๋วของเจ้าหนูน้อย ปากก็อ้าออก กลืนลงไปในท้องอย่างไม่รู้ตัว

“ขอบใจ”

เค้กเข้าไปในปาก หวานอย่างสุดหัวใจ เขายกมุมปากพูดขอบคุณ

ทั้งสองเดินไปที่ทางเข้าบริษัท ในตอนนั้นเอง มือถือในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้นมา

เขาขมวดคิ้ว รีบเดินเข้าไป เอาเจ้าหนูน้อยไปไว้บนเก้าอี้ที่เคาท์เตอร์

ส่วนตัวเองยืนอยู่ข้างๆเธอ ก่อนจะล้วงมือถือออกมา

เป็นเบอร์แปลกหน้า

จิ้นเฟิงเฉินรับสาย พูดถามไปหนึ่งประโยคด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ“ใครครับ?”

พอได้ยินเสียงที่ชัดแจ๋วของผู้ชายดังเข้ามา ฝู้จิงเหวินก็สีหน้าดีใจ

เขาถามขึ้นอย่างอดใจรอไม่ไหว“สวัสดีครับ ขอถามหน่อยนะครับ ไม่ทราบว่าเมื่อคืนพวกคุณไปเจอเด็กผู้หญิงหนึ่งคนใช่ไหมครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว หันไปมองเจ้าหนูน้อยที่อยู่ข้างๆอย่างทันที

เจ้าหนูน้อยกำลังนั่งแกว่งสองขาน้อยๆ กินครีมเค้กอย่างเต็มปากเต็มคำ พอเห็นเขามองมา เถียนเถียนก็ยิ้มให้เขา