ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 564

บทที่ 564 เธอเหมือนกับน้องสาวแท้ๆของผม

จิ้นเฟิงเฉินมองเสี่ยวเป่า พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“เธอกลับบ้านไปแล้ว”

เสี่ยวเป่าถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก จู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ“แต่ในบ้านไม่มีใครเลยนะฮะ เธอกลับไปทำอะไร ไหนบอกว่าจะอยู่รอผมที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”

รู้ว่าเขาเข้าใจผิดแล้ว จิ้นเฟิงเฉินจึงพูดย้ำขึ้นมาอีกที“ไม่ใช่ เธอกลับบ้านของตัวเองไปแล้ว”

เสี่ยวเป่าสบถออกมาหนึ่งคำ มองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความสับสนมึนงง

“น้องสาวไม่ใช่ว่าพลัดหลงมา ที่แท้เธอก็มีแด๊ดดี้หม่ามี๊อย่างนั้นเหรอฮะ?”

เขาเกือบจะนึกแล้วว่า น้องสาวจะอยู่ด้วยกันกับเขาที่นี่ตลอดไป

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว วนๆนิ้วชี้บนโต๊ะ พร้อมกับพูดออกมาเบาๆ“ทุกคนก็มีแด๊ดดี้หม่ามี๊ทั้งนั้น ทำไมน้องสาวจะไม่มีล่ะ?”

พูดจบ เสี่ยวเป่าก็ก้มหัวพูดพึมพำอย่างผิดหวัง“ผมรู้สึกว่าเธอเหมือนกับน้องสาวแท้ๆของผม เธอควรจะอยู่ที่บ้านผมสิถึงจะถูก”

จิ้นเฟิงเฉินชำเลืองมองเขานิ่งๆหนึ่งที พร้อมกับพูดเตือนขึ้น“เธอเป็นแค่คนที่ลูกพามาจากข้างนอกเท่านั้นนะ”

“ผมรู้”

เสี่ยวเป่าจิตใจตกต่ำถึงขีดสุด

นึกว่ากลับมาถึงบ้านแล้วจะมีน้องสาวมาอยู่เป็นเพื่อน ตอนนี้ทุกอย่างมันพังทลายไปหมด

เขาคิดถึงน้องสาว คิดถึงหม่ามี๊มากๆ……

หม่ามี๊จากไปนานมากแล้ว เสี่ยวเป่าคิดถึงเธอมากๆ

เสี่ยวเป่าที่รู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร เขาทำได้แค่แอบคิดเงียบๆ เพราะว่าถ้าเขาพูดออกมา จะทำให้แด๊ดดี้รู้สึกเสียใจได้

แต่วันนี้เขาทนไม่ได้แล้วจริงๆ จึงถามออกมาหนึ่งคำ“แด๊ดดี้ ถ้าหม่ามี๊ยังอยู่ ก็จะคลอดน้องสาวออกมาแล้วเหมือนกันใช่ไหม?”

เสี่ยวเป่าแววตาเต็มไปด้วยความหวัง

ในสายตาของเสี่ยวเป่า แด๊ดดี้เป็นซูเปอร์ฮีโร่ที่ทำได้ทุกอย่าง

ที่เขาถามคำถามนี้ออกไป แค่หวังว่าจะได้รับคำตอบที่แน่นอนสักคำตอบหนึ่งจากแด๊ดดี้

แต่ว่า สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินกลับนิ่งลงอย่างรวดเร็ว มือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ขดเป็นกำปั้นอย่างช้าๆ

เสี่ยวเป่าไม่ได้สังเกตเห็น พูดพึมพำออกมาตามประสาตัวเอง“ถ้าน้องสาวของผมเกิดออกมา ก็คงจะโตพอๆกับน้องสาวที่ผมเจอแล้วสินะฮะ”

ใช่ ถ้าสื้อสื้อยังอยู่ ลูกของพวกเขา คงโตพอๆกับเจ้าหนูน้อยคนนั้น

จะต้องน่ารักสดใสมากๆแน่นอน

เพราะว่าสื้อสื้อดีขนาดนั้น เด็กที่เธอคลอดออกมา ก็จะต้องดีที่สุดกว่าใครทั้งนั้น

แต่น่าเสียดาย……

นิ้วของจิ้นเฟิงเฉินกำแน่น ในตาเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ

สื้อสื้อ คุณอยู่ที่ไหน?

จิ้นเฟิงเฉินเผลอลืมตัวไปไม่ถึงหนึ่งนาที ก็รีบกลับมาสงบนิ่งตามเดิมอย่างรวดเร็ว

เขาพยักหน้า แสร้งทำเป็นจัดการเอกสาร พร้อมกับพูดกับเสี่ยวเป่า“สองสามวันนี้ พวกเรากลับไปหาคุณปู่คุณย่ากัน”

การเปลี่ยนเรื่องคุยนี้ดูไม่ฉลาดเลยสักนิด แต่ถึงยังไงเสี่ยวเป่าก็เป็นเด็ก ไม่ได้รู้สึกว่ามันแปลกอะไร

เขาเม้มปาก เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะปรบมือพูดขึ้น“ดีจังเลยฮะ ได้กลับไปหาคุณปู่คุณย่าแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก

ใครจะไปรู้ ว่าเสี่ยวเป่าจะพูดออกมาอีกหนึ่งประโยคด้วยความตื่นเต้นดีใจ“ไม่แน่ว่าหม่ามี๊อาจจะกลับบ้านแล้วก็ได้ พวกเรากลับบ้านก็ได้เจอกับเธอแล้ว ใช่ไหมฮะแด๊ดดี้?”

จิ้นเฟิงเฉิน“……”

เขาทำได้เพียงแค่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

แต่เพราะว่าคำพูดนี้ของเสี่ยวเป่า ในใจของเขาจึงเกิดความหวังขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับว่าเจียงสื้อสื้อกำลังรอเขาอยู่ที่บ้านจริงๆ

พอเขาเปิดประตู ก็จะได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ เหมือนกับช่วงวันเวลาสมัยก่อน

หวังว่าครั้งนี้เขาคงจะไม่ได้คาดหวังไปคนเดียวอีกแล้ว

……

ณ โรงพยาบาล

เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมา ไม่นาน ก็มีร่างกายที่หอมนุ่มพุ่งกระโจนเข้ามา

“หม่ามี๊！”เสียงน่ารักน่าเอ็นดูของเจ้าหนูน้อย