ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 565

บทที่ 565 นั่นคือแด๊ดดี้

หลังจากจัดการกับอารมณ์เสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ถามขึ้นอย่างละเอียด“ลูกรัก หลังจากที่แยกจากหม่ามี๊ไปแล้ว ลูกไปที่ไหนเหรอ?”

“หนูก็ตามหาหม่ามี๊ แต่หนูหาไม่เจอ คนรอบๆตัวเยอะแยกมากเลย หนูรู้สึกกลัวนิดหน่อย”

เจ้าหนูน้อยทำมือให้ดู แสดงให้เห็นว่ากลัวเล็กน้อยแค่นั้น

พอเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอแล้ว เจียงสื้อสื้อทั้งปวดใจทั้งรู้สึกขำ

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ ที่ตัวลูกก็ไม่มีเงินด้วย มีรู้สึกหิวบ้างไหม?”

พอได้ยินแบบนั้นเจ้าหนูน้อยก็ทำท่าทำทางเล่นใหญ่พร้อมกับพูดขึ้น“ไม่อยู่แล้ว หนูกินเยอะมากๆเลย”

พูดพลางก็ทำมือให้ดู สองมือกางออก บ่งบอกว่าเธอกินเยอะมากๆ

พอได้ฟังที่เถียนเถียนพูด เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ น้ำตาร่วงตกลงมา

ฝู้จิงเหวินยื่นมือออกมาเช็ดให้กับเธออย่างเงียบ เจียงสื้อสื้อหลบๆเลี่ยงๆ รับกระดาษทิชชู่มาเช็ดให้สะอาด

ไม่รู้จะทำยังไงกับสองแม่ลูก ฝู้จิงเหวินทำได้แค่ปกป้องดูแลอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ

“ลูกไม่มีเงินติดตัว แล้วไปเอาของกินมาจากไหน?”

เจียงสื้อสื้อไม่เชื่อว่าเจ้าหนูน้อยคนนี้จะหาของกินด้วยตัวเอง

เถียนเถียนยืดอก พร้อมกับพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ“หนูไปเจอกับพี่ชายและแด๊ดดี้หน้าตาดีเข้า มีของกินเยอะแยะให้กินทุกวันเลย พี่ชายอยู่เล่นเป็นเพื่อนหนูด้วย ดีกับหนูมากๆเลย”

เถียนเถียนพูดจบ ฝู้จิงเหวินก็ขมวดคิ้ว พูดแก้ให้“นั่นมันคุณลุงต่างหากล่ะ ไม่ใช่แด๊ดดี้ แด๊ดดี้อยู่ที่นี่แล้วไง”

“ไม่ใช่ นั่นคือแด๊ดดี้！”

เจ้าหนูน้อยยืนกราน เชิดปากขึ้นสูง

เจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆก็รู้สึกมึนงง เรียกแด๊ดดี้อะไร?

พอสังเกตเห็นแววตาของเจียงสื้อสื้อ ฝู้จิงเหวินจึงพูดอธิบายกับเธอ“เธอกำลังเรียกผู้ชายคนที่ไปเจอเธอเข้าน่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น พอเจอเขาก็เรียกแบบนั้นแล้ว ดีที่คนเขาไม่ใส่ใจอะไร”

เจียงสื้อสื้อปรับอารมณ์ไม่ถูก หยิกๆเนื้อนุ่มๆของเจ้าหนูน้อย พร้อมกับพูดขึ้น“ทำไมลูกถึงซนขนาดนี้?”

เจ้าหนูน้อยรู้สึกเจ็บ อ้าปากกว้าง

ฝู้จิงเหวินเห็นแบบนั้นก็เอาเถียนเถียนเข้ามากอด พร้อมกับพูดขึ้นอย่างใจเย็น“ลูกรัก จำไว้นะ หลังจากนี้ไปจะเรียกใครว่าแด๊ดดี้สุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะ คนที่อายุราวๆแด๊ดดี้ต้องเรียกว่าคุณลุง บ้านของคุณลุงก็มีลูกเหมือนกัน ดังนั้นจะไปเรียกว่าแด๊ดดี้ตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ได้นะ เข้าใจไหม?”

แม้ว่าฝู้จิงเหวินจะพูดออกมาแบบนี้ เจ้าหนูน้อยกลับไม่ฟัง ส่ายหัวไปมาอย่างกับกลองป๋องแป๋ง

“ไม่เอาๆ นั่นคือแด๊ดดี้”

เรื่องนี้ เจ้าหนูน้อยดื้อดึงกว่าปกติ

ฝู้จิงเหวิน“……”

ช่างเถอะ เขาจะทำอะไรได้ เขาก็หมดหนทางเหมือนกัน

แต่พอได้ยินเถียนเถียนเรียกผู้ชายคนนั้น มันทำให้ใจของเขารู้สึกอึดอัดไม่สบายอยู่เล็กน้อย

ประมาณว่าผู้ชายคนนั้นค่อนข้างดีกับเถียนเถียนอยู่ไม่น้อย ดังนั้นเถียนเถียนจึงค่อนข้างติดเขา ฝู้จิงเหวินคิดแบบนี้

พอถึงช่วงบ่าย เจียงสื้อสื้อรู้สึกสบายขึ้นมาเยอะแล้ว จึงทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล

ณ สนามบินแห่งหนึ่งในเมืองเป่ย ประเทศX

เครื่องบินลำใหญ่สีขาวบินลงมาจากน่านฟ้า บินวนเป็นเส้นโค้งหนึ่งเส้นกลางท้องฟ้า จากนั้นก็ลงจอดบนพื้นอย่างสงบ

สักพัก กลุ่มคนหนาแน่นก็พากันออกมาจากเครื่องบินสีขาวลำนั้น

คนตัวเล็กตัวใหญ่สองคนเดินออกมาจากทางเดินพิเศษสำหรับผู้โดยสารเฟิร์สคลาส

“เสี่ยวเป่า ตื่นๆ ถึงบ้านแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินจูงเสี่ยวเป่าออกข้างนอกเครื่องบิน ตบๆที่แก้มของเสี่ยวเป่าเบาๆ

เสี่ยวเป่านอนอย่างสะลึมสะลือ ตาเปิดครึ่งเดียว

จับแขนที่บึกบึนแข็งแรงของจิ้นเฟิงเฉิน ร่างกายซบพิงจิ้นเฟิงเฉิน เดินเซไปเซมา

ขณะนี้เองพอได้ยินเสียงของจิ้นเฟิงเฉิน จึงฝืนลืมตาขึ้นเล็กน้อย

ทันทีที่เดินออกมา แสงแดดแยงตา