ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 569

บทที่ 569 นี่ต้องเป็นลูกสาวนอกสมรสของคุณแน่นอน

หลังจากทุกคนฟังแล้วก็อ๋อทันที เป็นแบบนี้นี่เอง

แต่ก็มีความสงสัยเล็กน้อย จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนเย็นชา ไม่ใช่คนที่มีนิสัยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน

แม้ว่าจะพบกับเพื่อนร่วมชาติในต่างประเทศ แต่เยอะสุดก็แค่ส่งคนไปที่สถานีตำรวจเท่านั้น

รับเข้าบ้านโดยเฉพาะ คิดยังไงมันก็ไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด

พ่อจิ้นมองดูลูกชายคนโตอย่างครุ่นคิด

เมื่อได้ยินคำตอบของการปฏิเสธ แม่จิ้นก็รู้สึกผิดหวังเล็กอย่างเบาๆ

มองไปที่ใบหน้าที่บอบบางของเด็กผู้หญิง เธอก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ

เด็กผู้หญิงที่สวยงามขนาดนี้ หากเป็นลูกสาวของเฟิงเฉินจริงๆ เธอก็จะยอมรับเช่นกัน

จิ้นเฟิงเหราที่อยู่ข้างๆทำหน้าตกใจและพูดว่า “ว้าว นี่เป็นเรื่องบังเอิญสำหรับพวกคุณจริงๆ เจอกันที่ต่างประเทศและก็มาเจอกันที่ในประเทศอีก โลกใบนี้ใหญ่ขนาดนี้ และวาสนาอย่างพวกคุณนั้นไม่มีใครอีกแล้วจริงๆ”

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเขา และพูดอย่างเงียบๆ “คุณยังมีหน้ามาพูดอีก คุณและเสี่ยวเป่าไม่มีอะไรทำ ออกมาข้างนอกก็คือมารับเลี้ยงเด็กหรือ?”

สุดท้ายไปๆมาๆ มันก็ยังมาถึงในมือของเขาอีก

ในโลกใบนี้มีความพิเศษอยู่มากมายจริงๆ

จิ้นเฟิงเหราและเสี่ยวเป่ามองหน้ากัน และหัวเราะสองครั้ง แสดงท่าทีที่เหมือนเดิมทุกประการ

“ไม่ใช่จริงๆ แต่เด็กผู้หญิงคนนี้ดูสนิทกับคุณเป็นพิเศษ” จิ้นเฟิงเหราพึมพำ

ผลที่ตามมาคือโดนจิ้นเฟิงเฉินกลอกตาใส่อีกครั้งโดยธรรมชาติ และจิ้นเฟิงเหราก็ปิดปากทันที

แต่ปัญหาที่เจอตอนนี้คือ เด็กคนนี้จะทำอย่างไร คงไม่ตามพวกเขากลับไปอีก

อย่างแรกพวกเขาไม่รู้ว่าพ่อแม่เธออยู่ที่ไหน และพวกเขาจะรออยู่ที่นี่เป็นเวลานานเกินไปก็เป็นไปไม่ได้

ประการที่สองมันไม่สมจริง สำหรับพวกเขาทั้งครอบครัวใหญ่ที่จะรออยู่ที่นี่

“พี่ชาย ต้องแจ้งตำรวจหรือไม่?” จิ้นเฟิงเหรากล่าวแนะนำ

จิ้นเฟิงเฉินไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนี้ เพราะสำหรับเถียนเถียนแล้ว คนพวกนั้นถือเป็นคนแปลกหน้า และเขาคงทนดูไม่ได้ที่จะทิ้งไว้ให้กับพวกเขา

เด็กผู้หญิงกะพริบตาและมองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกว่าหัวใจของเขาจะละลายแล้ว

ในขณะที่กำลังลังเลอยู่ เสี่ยวเป่าได้ออกคำแนะนำว่า “คุณพ่อครับ คุณไม่ใช่มีเบอร์โทรศัพท์ของคุณพ่อของน้องสาวเหรอ? เราพาน้องสาวไปทานอาหารก่อน แล้วค่อยให้พ่อของเธอมารับเธอ”

จิ้นเฟิงเฉินคิดว่าแบบนี้ก็ไม่เลว และพยักหน้า “ได้”

หลังจากการสนทนา จิ้นเฟิงเฉินสอบถามความเห็นของเด็กผู้หญิงตัวเล็กว่า “จะไปทานอาหารเย็นกับพวกเรา หรือจะให้คุณพ่อมารับ?”

เด็กผู้หญิงตัวน้อยกอดคอจิ้นเฟิงเฉินแน่นมากยิ่งขึ้นเมื่อเธอได้ยินคำพูด และพูดด้วยน้ำเสียงที่ตรงไปตรงมา “ฉันอยากไปกินข้าวกับคุณพ่อและพี่ชาย”

เมื่อพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็มีรอยยิ้มบนใบหน้า

“คุณพ่อ ปล่อยน้องสาวลงมา ผมอยากจะเดินไปพร้อมกับเธอ”

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินอยากจะอุ้มเด็กผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาและเดินไป เสี่ยวเป่าก็ดึงมุมเสื้อผ้าของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าและปล่อยตัวเด็กผู้หญิงลงมา

หลังจากเห็นการโต้ตอบของหลายคน จิ้นเฟิงเหราก็ถอนหายใจด้วยอารมณ์เศร้า และพูดว่า “พี่ชาย คุณบอกว่านี่ไม่ใช่ลูกสาวนอกสมรสของคุณ ฆ่าผมให้ตายผมก็คงไม่เชื่อหรอก”

“จิ้นเฟิงเหรา คุณหุบปากไปเลย คุณไม่พูดไม่มีใครว่าคุณเป็นใบ้” จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเขาด้วยสายตา และเดินออกไปก่อน

เด็กผู้หญิงตัวน้อยและเสี่ยวเป่าจับมือกัน และพูดกระซิบอย่างมีความสุข

ทั้งครอบครัวขึ้นรถไปที่ร้านอาหารอย่างยิ่งใหญ่

ระหว่างทาง จิ้นเฟิงเฉินค้นหาหมายเลขของฝู้จิงเหวิน และส่งข้อความถึงเขา เพื่อแจ้งให้เขาทราบว่าเด็กอยู่ที่เขา

จากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ และขับรถอย่างตั้งใจ

ที่เบาะหลัง เด็กทั้งสองคนนั่งเคียงข้างกัน มือต่อมือ ขาต่อขา

เสี่ยวเป่าพูดคุยถึงเรื่องสนุกๆที่เกิดขึ้นในโรงเรียนกับเถียนเถียนอย่างกระตือรือร้น ทำให้สาวน้อยหัวเราะอย่างมีความสุข

“พี่ชาย คุณเก่งจังเลย” เด็กผู้หญิงตัวเล็กวางคางของเธอไว้ที่มือข้างหนึ่ง จ้องมองไปที่เสี่ยวเป่าด้วยสายตาที่ชื่นชม