ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 570

บทที่ 570 เขาคือคนที่พาคนกลับไปเอง

สิ่งที่ฝู้จิงเหวินพูดตอนเมื่อกี้นี้ก็ได้ยืนยันการคาดเดาของเธอแล้ว

เจียงสื้อสื้อไม่ได้พูดเป็นเวลานาน และรู้สึกปวดศีรษะเบาๆอีกครั้ง

รับรู้ถึงความขมวดคิ้วของเธอ ฝู้จิงเหวินจึงเอื้อมมือไปนวดให้เธอเบาๆในเวลาที่เหมาะสม

หลังจากรู้สึกสบายขึ้นเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อก็ดึงมือของเขาออกไป

ฝู้จิงเหวินตรวจสอบใบหน้าของเธอ และถามอย่างไม่แน่ใจ “สื้อสื้อ คุณนึกอะไรขึ้นได้ใช่หรือเปล่า?”

ในดวงตาของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ราวกับว่ากำลังพยายามที่จะคิดบางสิ่งบางอย่าง

ทันใดนั้นมีร่องรอยของความเจ็บปวดระหว่างคิ้วของเธอ และริมฝีปากของเธอก็กัดแน่น

“รื้อฟื้นความจำไม่ได้ก็ไม่ต้องรื้อฟื้นมันแล้ว” ฝู้จิงเหวินทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอทรมานขนาดนี้

เจียงสื้อสื้อส่ายหัว และพึมพำว่า “ผู้ชายคนหนึ่ง ร่างสูงมาก........”

ฝู้จิงเหวินได้ยินไม่ชัด เข้าไปใกล้แล้ว ถามว่า “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

เจียงสื้อสื้อมองอย่างตกตะลึง ดวงตาอันสดใสของเธอถูกปกคลุมไปด้วยชั้นหมอก และพึมพำว่า “ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่นี่คุ้นเคยมาก แต่ฉันไม่เคยเห็นเขาเลย.........”

เธอชี้ไปที่ตำแหน่งของหัวใจของเธอ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ฝู้จิงเหวินก็ตกใจ แต่เขาก็ฟังอยู่อย่างอดทน และเกลี้ยกล่อมเบาๆ “มีอะไรอีก?”

“ยังมีอีก..........” เจียงสื้อสื้อหันมามองหน้าของเขา และก็มีความว่างเปล่าพุ่งเข้ามา

ดูเหมือนจะมีชุดแต่งงานสีขาวล้นหลาม และมีเสียง กล่าวคำมั่นสัญญาอย่างจริงจัง

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ชุดแต่งงาน และฉันยังเห็นชุดแต่งงานอีกด้วย ไม่รู้ว่าเป็นของใคร มันสวยมาก คนที่ใส่มันจะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน..........”

เธอเองก็ไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่า เมื่อเธอกำลังพูดสิ่งนี้ มันมีร่องรอยของความอิจฉาอยู่ในน้ำเสียงของเธอด้วย

ฝู้จิงเหวินมองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง การแสดงออกของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลง

“จิงเหวิน คุณคิดว่าคนคนนั้นเป็นใคร และชุดแต่งงานนั่นเป็นของใคร? ฉันมีความทรงจำเหล่านี้อยู่ในสมองได้อย่างไร?”

เจียงสื้อสื้อหันไปหาฝู้จิงเหวิน ค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก

ฝู้จิงเหวินปลอบใจ “คนที่มาส่งคุณบอกว่าคุณเป็นลมอยู่ที่หน้าร้านชุดเจ้าสาว น่าจะเป็นสิ่งที่สะท้อนอยู่ในสมองของคุณ ตอนที่คุณเห็นชุดแต่งงาน หรืออาจจะเป็นฉากที่คล้ายกับที่คุณเคยเห็นมาก่อน และมันอาจไม่เกี่ยวข้องกับตัวคุณเองเลย”

“จริงเหรอ?” เจียงสื้อสื้อรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย

“นี่มันก็เป็นไปได้ เช่นคุณอาจเคยดูหนังมาก่อน แล้วมีฉากคล้ายๆกันในหนัง คุณจำมันได้ลึกๆ ด้วยเหตุนี้เมื่อคุณเห็นชุดแต่งงานอีกครั้ง คุณก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อมโยงกันแต่ละฉาก” ฝู้จิงเหวินกล่าวเบาๆ

แต่ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อไม่ใช่แบบนั้น เธอรู้สึกว่าในความทรงจำนั้นเป็นของเธอเอง

ผู้ชายคนนั้น เธอมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่ความรู้สึกที่คุ้นเคยนั้นทำให้เธอไม่สามารถเพิกเฉยได้

ราวกับว่า พวกเขาเคยสนิทสนมกันมาก่อน..........

แค่อยากจะรื้อฟื้นความจำสักหน่อย เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งในสมองของเธอ

ฝู้จิงเหวินขัดจังหวะการทรมานตนเองของเธอ และพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เอาล่ะ อย่าคิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป ไม่ช้าก็เร็วความทรงจำเหล่านั้นจะกลับมาเอง ตอนนี้คุณต้องการพักผ่อนให้มาก”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้พูด ทั้งร่างของเธอติดอยู่ในผ้าห่มสีขาว และใบหน้าก็บูดบึ้ง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฝู้จิงเหวินมองไปที่ขวดน้ำยา และพูดกับตัวเอง “รอให้ขวดน้ำยานี้หมดแล้ว เราก็ไปรับเถียนเถียนกลับมากันเถอะ"

แน่นอนว่า เมื่อเอ่ยถึงเถียนเถียน เจียงสื้อสื้อก็กวาดความหดหู่ใจออกไปทันที บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความข้องใจ

เมื่อนึกถึงเถียนเถียนที่ถูกเธอลืมไว้ที่ร้านชุดเจ้าสาว เจียงสื้อสื้อจึงพูดอย่างใจจดใจจ่อว่า “อ๊ะ ฉันลืมเถียนเถียนไปได้อย่างไร ไม่รู้ว่าเถียนเถียนจะรอฉันอยู่ที่หน้าร้านชุดเจ้าสาวอยู่หรือเปล่า”

เธอรู้สึกกังวลมาก แอบข้องใจที่เธอประมาทเกินไป และทำเด็กหายไปอีกแล้ว

เธอกำลังพูดและก็จะลงจากเตียง และถูกฝู้จิงเหวินขัดขวางไว้ “ไม่ต้องห่วง ตอนนี้เธอยังปลอดภัยอยู่”

เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างงงงวย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยังสงบอารมณ์ได้ขนาดนี้

เถียนเถียนยังเด็กมากขนาดนั้น อยู่ข้างนอกเพียงลำพังจะต้องรู้สึกกลัวอย่างแน่นอน

ฝู้จิงเหวินนึกถึงข้อความนั้น และอดไม่ได้ที่จะมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา

ร้านอาหาร

ในห้องเหมา ทั้งครอบครัวตระกูลจิ้นกำลังรับประทานอาหารเย็นอย่างมีความสุข

จิ้นเฟิงเหรามีความกระตือรือร้นอย่างมากต่อเถียนเถียน รักษาความอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก ทำให้พี่ชายของเขารำคาญอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

สายตาที่อยากรู้อยากเห็นของเขาทำให้จิ้นเฟิงเฉินไม่พอใจมาก เขาเหลือบมองเขาและพูดอย่างเย็นชา “จิ้นเฟิงเหรา ข้าวยังไม่สามารถปิดปากคุณได้ ใช่มั้ย?”

รู้สึกถึงแสงเย็นในดวงตาของจิ้นเฟิงเฉิน จิ้นเฟิงเหราจึงหดไหล่ลง

แต่ยังคงพูดอย่างไม่กลัวความตายว่า “พี่ชาย พี่ชายแสนดี คุณลองเล่าอย่างละเอียดหน่อยสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนที่อยู่ฝรั่งเศส?”

จิ้นเฟิงเฉินขี้เกียจสนใจเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองแต่เห็นดวงตาทั้งสี่ของฝั่งตรงข้ามมองมาที่เขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

..........

สมเป็นพ่อแท้ๆแม่แท้ๆและน้องชายแท้ๆของเขาจริงๆ

คนคนเดียวที่ยังคงอดกลั้นเล็กน้อยก็คือส้งหวั่นชีง

แม้ว่าจะรับประทานอาหารอยู่อย่างอ่อนโยน แต่หูทั้งคู่ของเธอก็ยังตั้งสูงคอยรับฟัง

จิ้นเฟิงเฉินพูดไม่ออก เขาจึงโยนหม้อไปที่เสี่ยวเป่า “พวกคุณถามเสี่ยวเป่าเอาเอง เขาคือคนที่พาคนกลับไปเอง”

เด็กเล็กทั้งสองกินข้าวอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข และเล่นกันอย่างมีความสุข

เมื่อเสี่ยวเป่าได้ยินชื่อของเขา เขาก็เงยหน้าขึ้น และพูดอย่างเรียบเฉย “คุณปู่คุณยายคุณอา พวกคุณอยากจะถามอะไรก็ถามผมเถอะ อย่าไปถามคุณพ่อผม เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

ในความเป็นจริงหลายคนก็รู้ว่าส่วนใหญ่เป็นความเข้าใจผิด แต่เสี่ยวเป่าจริงจังมาก จนทำให้พวกเขาถามไม่ออกเลย

ในเวลานี้ฝู้จิงเหวินมาถึงร้านอาหารพอดี ถามหมายเลขห้องเหมาจากพนักงานเสิร์ฟ และเดินไปรับคน

เมื่อเขาเดินเข้าไป เถียนเถียนกำลังเล่นสนุกอยู่กับเสี่ยวเป่า

ทั้งสองคนแข่งขันกันกินข้าว คุณคำหนึ่งและฉันคำหนึ่ง โดยไม่ได้สังเกตเห็นการมาถึงของฝู้จิงเหวินเลย