ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 57

บทที่ 57 ก็แค่เด็กไม่มีพ่อ

หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเสียงของผู้ชาย

“รีบนอนนะ พรุ่งนี้ฉันไปรับเธอ”

จิ้นเฟิงเฉินนี่นา

ใจของเจียงสื้อสื้อเต้นแรงมาก เธอตอบกลับไปว่า “ค่ะ”

“อื้ม ฝันดีนะ”

“ฝันดีค่ะ”

พอวางสายไป เจียงสื้อสื้อนิ่งไปสองสามวิถึงจะเก็บโต๊ะแล้วก็ไปพักผ่อน

...................

วันถัดมา จิ้นเฟิงเฉินมารับ เจียงสื้อสื้อไปแต่งหน้าที่บ้านตระกูลจิ้นตั้งแต่เช้า

พอไปถึงบ้านตระกูลจิ้น เจียงสื้อสื้อก็หยิบเอกสารวางแผนงานให้จิ้นเฟิงเฉินดู

“งานวางแผนงานวันเกิดของเสี่ยวเป่าทำเสร็จแล้ว นายลองดูหน่อยว่ามีตรงไหนต้องแก้ไหม”

จิ้นเฟิงเฉินรับเอกสารมาจากมือเธอแล้วเปิดดู

งานที่ทำดูละเอียดมาก มีองศ์ประกอบหลายอย่าง เป็นของที่เสี่ยวเป่าชอบทั้งนั้นเลย

แสดงว่าเจียงสื้อสื้อตั้งใจกับงานชิ้นนี้มาก

ไม่น่าล่ะสองสามวันมานี้แค่เสี่ยวเป่าอยากจะเจอเธอสักครั้งนึงยังยากเหลือเกิน กำลังทำงานนี้อยู่นี่เอง

“เป็นไงบ้าง?” เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากถาม

จิ้นเฟิงเฉินตอบกลับไปว่า “ไม่มีปัญหาอะไรนะ ทำได้ดีมาก ขอบคุณนะเจียงสื้อสื้อ”

“เสี่ยวเป่ามีความสุขก็ดีแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินยื่นเอกสารไปให้ผู้ช่วย

“วันเกิดเสี่ยวเป่าก็ทำตามนี้เลย”

“ค่ะ ท่านประธาน”

ผู้ช่วยรับเอกสารไป แล้วก็เดินออกจากห้องไป

เจียงสื้อสื้อแอบยิ้มเล็กน้อย ในที่สุดก็ทำภารกิจสำเร็จสักที เธอโล่งอกทันที สิ่งเดียวที่เธอคิดคืออยากให้เสี่ยวเป่าได้มางานวันเกิดที่จำได้ไม่ลืมสักครั้งนึง

หลังจากนั้นแม่บ้านก็เริ่มช่วยกันแต่งหน้าให้พวกเขา เสี่ยวเป่าแสดงเป็นหนูน้อยหมวกแดงที่ที่ปากแดงน่ารัก เขาเป็นเหมือนวันนั้นเลย ดูน่าเอ็นดูและยังคงน่ารักมากๆ

ถึงแม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะแสดงเป็นคุณยาย แต่ก็เป็นคุณยายที่สาวที่สุด เขาแต่งหน้าบางๆ แต่ดูดี

“น้าสื้อสื้อสวนมากเลยครับ” เสี่ยวเป่าชมเธอ

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “เสี่ยวเป่าของเราก็น่ารักเหมือนกัน”

แต่หมาป่าที่จิ้นเฟิงเฉินแต่งนั้น......กน้าเขาดูนิ่งๆ ดูหล่อมาก เสื้อชุดนี้ใส่ไว้บนตัวเขาแล้วดูน่ารักแปลกๆ

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วรู้สึกอยากหัวเราะมาก เธอพูดต่อว่า “คุณจิ้นหล่อจริงๆ เลยนะคะ เสี่ยวเป่าเห็นด้วยไหม”

เสี่ยวเป่ามองไปที่พ่อของตัวเองแล้วพยักหน้า

“ครับ รู้สึกว่าแดดดี๊น่ารักกว่าเสี่ยวเป่าอีก”

โอ้โห คำว่าน่ารักใช้บนตัวของจิ้นเฟิงเฉินแล้วเจียงสื้อสื้ออดขำไม่ได้

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วถ่ายรูปไปหลายรูป

ใบหน้าอันหล่อเหลาของจิ้นเฟิงเฉินดูไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่ แต่พอเห็นรอยยิ้มของเจียงสื้อสื้อ มุมปากของเขาก็แอบยิ้มขึ้นช้าๆ และเขาก็ไม่ได้ห้ามที่เธอถ่ายรูป

พอทุกอย่างเตรียมเสร็จหมดแล้ว ทั้งสามคนก็ออกเดินทางไปที่โรงเรียน

บรรยากาศในรถอบอุ่นมาก ทั้งสามคนซ้อมบทพูดกันอยู่

ถึงแม้ว่ายังไม่เคยได้ลองแสดงดู แต่ไม่รู้ทำไมเจียงสื้อสื้อเชื่อมั่นในความเข้าใจตรงกันของพวกเขา