ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 575

บทที่575 ลิ้มรสชาติการตายทั้งเป็น

แต่ต่อให้เธอสลายกลายเป็นเถ้า จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่มีทางยอมรับผิด

จิ้นเฟิงเฉินกัดฟันแน่น สายตาดุดันเสียดแทงเจียงนวลนวลที่อยู่บนพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า ความหนาวเหน็บค่อยๆ ซึมลึกอย่างช้าๆ แทบอยากจะฉีกเธอให้เป็นชิ้นๆ

มือกำหมัดแน่น จิ้นเฟิงเฉินคลายฟันที่กัดออก น้ำเสียงต่ำลึกราวกับปีศาจร้ายดังก้องอยู่ในอากาศ

“เธอทำให้ฉันตามหาตัวแทบแย่เลยนะ เจียงนวลนวล!”

ถ้อยคำเย็นเยียบไม่กี่คำราวกับการซักถามของพญามัจจุราช ทำเอาจิตใจอันเปราะบางแต่เดิมของเจียงนวลนวลทุกข์ทนแสนสาหัส

หลายปีมานี้ เธอได้แต่หนีเอาชีวิตรอด

รับรู้ถึงความหวาดกลัวของจิ้นเฟิงเฉินได้อย่างชัดเจน เพื่อตามหาตัวเธอ เขาแทบจะพลิกทั้งโลกตามหา

ผู้ชายคนนี้ก็คือปีศาจร้ายดีๆ นี่เอง!

นาทีนี้ความเยือกเย็นทั้งหมดถูกบีบจนแตกเป็นฟอง เธอสัมผัสถึงกลิ่นอายแห่งความตายได้รางๆ

เวลานี้เจียงนวลนวลตกใจจนน้ำตาไหลพราก ตาลีตาเหลือกคลานไปข้างหน้า นิ้วมือทั้งผอมแห้งทั้งสกปรก กำลังกอดขากางเกงของจิ้นเฟิงเฉิน

เธอแหงนศีรษะ อ้อนวอนอยู่ซ้ำๆ “ขอร้องคุณล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่กล้าอีกแล้ว......”

เธอถูสองมือของตัวเอง โขกหัวให้จิ้นเฟิงเฉิน ศักดิ์ศรีอะไรนั่น เมื่ออยู่ต่อหน้าความตาย ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป

เจียงนวลนวลคิดว่าการอ้อนว้อนจะเรียกความสงสารจากจิ้นเฟิงเฉิงได้บ้าง

ทว่าวินาทีต่อมา ตนเองก็ถูกคนของเขาโยนทิ้งลงไปบนพื้นราวกับขยะ

จิ้นเฟิงเฉินกลับโกรธจัดแทน เขาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ถลึงตาใส่เจียงนวลนวลด้วยสีหน้าถมึงทึง

หัวเราะอย่างเย็นชา ราวกับได้ยินเรื่องขบขันบางอย่าง “ปล่อยเธอ? ตอนนั้นที่เธอโยนสื้อสื้อทิ้งลงไปในทะเล เคยคิดว่าจะมีวันนี้บ้างไหม? เคยคิดไหมว่าจะไม่กล้าทำอีกแล้ว? เคยคิดที่จะปล่อยสื้อสื้อกับลูกไหม?”

คำพูดของจิ้นเฟิงเฉินดุดันขึ้นเรื่อยๆ ยามพูด แววตาดำกระจ่างเต็มไปด้วยความแค้นอันบ้าคลั่ง

ทั่วร่างเขาแผ่กลิ่นอายสังหารออกมา ทำให้คนหวาดกลัวอย่างมาก

เจียงนวลนวลได้ยินคำถามของเขา สีหน้าก็ไม่น่าดูมากขึ้นไปอีก

เจียงสื้อสื้อ! ยังคงเป็นผู้หญิงคนนี้!

ทำไมเธอตายไปแล้ว ยังไม่ยอมให้เธอได้มีชีวิตอยู่เป็นสุขอีก!

ความอิจฉากับความแค้นทำให้ใบหน้าเธอเปลี่ยนแปลงไปหมดสิ้น เธอดิ้นรนยืนขึ้น

เธอเอาอารมณ์โกรธระบายไปที่จิ้นเฟิงเฉิน ปากเปื่อยยุ่ยตะโกนด่าเสียงดังว่า “จิ้นเฟิงเฉิน แกมันเป็นไอ้บ้าคนหนึ่ง! เจียงสื้อสื้อตายไปนานแล้ว! สามปีก่อนก็เป็นฉันเองที่ฆ่าหล่อนตาย! หล่อนลืมแกไปนานแล้ว แกยังจะจดจำไปเพื่ออะไร......โอ๊ย!”

คำว่าเจียงสื้อสื้อตายเสียดแทงจิตใจของจิ้นเฟิงเฉิน รูม่านตาเขาหดเล็กน้อย ระเบิดความโกรธออกมา

เขาพลันยกเท้าถีบเจียงนวลนวลเต็มแรง หลังเจียงนวลนวลร้องเสียงแหลมออกมา ก็คุกเข่าลงไปกองกับพื้น

แต่เหมือนจิ้นเฟิงเฉินจะยังไม่คลายความโกรธ เดินเข้าไปเหยียบเธอไว้อย่างแรงอีกที

“สื้อสื้อยังไม่ตาย คนที่สมควรตายคือเธอ คือหญิงชั่วอย่างเธอ!

กระทั่งเด็กที่ยังไม่ลืมตาดูโลกเธอก็ยังไม่ยอมปล่อยไป

ทำร้ายลูกเมียเขา จะสำนึกเสียใจสักนิดก็ไม่มี!

เดิมร่างกายเจียงนวลนวลก็เสียหายมากพออยู่แล้ว หนีเอาตัวรอดมาหลายปีทำให้เธออดมื้อกินมื้อ

ป่วยก็ไม่กล้าไปโรงพยาบาล เพื่อยื้อความตาย ร่างกายจึงสั่งสมโรคเรื้อรังไว้มากมาย

โดนจิ้นเฟิงเฉินถีบเข้าอย่างนี้ จึงทำให้เธอราวกับเศษเทียนไขท่ามกลางลมพายุ ใกล้จะสิ้นลม

เธอกุมหน้าอกไว้ และไออย่างรุนแรงสักครู่ ไออยู่ดีๆก็กระอักเลือดออกมา

จู่ๆ เจียงนวลนวลก็ยิ้ม ซวนเซลุกขึ้นจากพื้น ถลึงตาใส่จิ้นเฟิงเฉินอย่างชั่วร้าย

“หล่อนตายแล้ว ศพก็เน่าอยู่ในทะเลไปแล้ว ตายโดยไร้ร่างสมบูรณ์! จิ้นเฟิงเฉิน แกอย่าหลอกตัวเองอีกเลย แกปิดแผ่นฟ้าด้วยฝ่ามือแล้วอย่างไร?

ยังไงก็ช่วยนางแพศยาเจียงสื้อสื้อไม่ได้อยู่ดี หากเก่งนักวันนี้ก็ฆ่าฉันเลยสิ ฆ่าฉันก็แค่ชีวิตเดียว แต่เจียงสื้อสื้อมีสองชีวิตอยู่ในร่าง หนึ่งชีวิตแลกสองชีวิต ชีวิตนี้ของฉันก็คุ้มค่าแล้ว! ระหว่างทางไปปรโลก ถึงฉันเป็นผีก็ไม่มีทางปล่อนหล่อนไป!”