ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 576

บทที่ 576 สื้อสื้อ ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน

หลังคนพวกนี้ถูกจิ้นเฟิงเฉินเก็บมา ก็ล้างตัวตนให้ใหม่ ย่อมจะภักดีต่อเขาเป็นธรรมดา

อีกทั้งเพราะเคยพบกับด้านมืดมามากมาย จึงจัดการเรื่องพวกนี้ได้ค่อนข้างถนัดมือ

ได้ยินบทสนทนาของเจ้านายตนกับเจียงนวลนวล ในบทสนทนานั้นมีคำว่าสองชีวิตในร่างเดียวก็พอจะเดาเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้เกินครึ่งแล้ว

สำหรับเจียงนวลนวล จะไม่มีความสงสารแม้แต่นิดเดียว

จิ้นเฟิงเฉินเดินออกมาจากห้องใต้ดินได้ไม่นาน ก็มีเสียงร้องแหลมสูงของผู้หญิงดังมาจากด้านใน ยาวเหยียดไม่หยุดพัก

แต่จิ้นเฟิงเฉินที่ได้ยิน กลับไม่รู้สึกหายแค้น

เจียงนวลนวลทุกข์ทรมานแค่ไหน สื้อสื้อของเขาก็ไม่กลับมาแล้ว

เรื่องเหล่านี้ เธอในฐานะฆาตกรล้วนสมควรได้รับแล้ว!

เพียงไม่นาน เสียงร้องก็หยุดลงกะทันหัน

จากนั้นกู้เนี่ยนก็เดินออกมาจากด้านใน พอเห็นเขา ก็เดินเข้ามารายงานสถานการณ์ข้างใน

“คุณชาย เจียงนวลนวลสลบไปแล้วครับ”

แววตาจิ้นเฟิงเฉินไร้รอยกระเพื่อมไหว เขาสั่งอย่างไม่แยแสว่า “เอาน้ำสาดเธอให้ตื่น รอจนเธอใกล้จะแย่แล้ว ค่อยหาหมอให้เธอ

รักษาหายแล้วค่อยทำต่อ จำไว้ให้คนคอยระวังอย่าให้เธอฆ่าตัวตาย จะให้เธอตายง่ายดายขนาดนั้นไม่ได้”

ระหว่างที่พูด นัยน์ตาจิ้นเฟิงเฉินฉายความเด็ดเดี่ยว

“ครับ ทราบแล้ว” กู้เนี่ยนได้ยิน ก็พยักหน้า หมุนตัวเดินเข้าไปออกคำสั่ง

ก่อนที่จะสลบไป ปากเจียงนวลนวลยังร้องตะโกนอยู่ บอกว่าต้องการจะแก้แค้นจิ้นเฟิงเฉิน สาปแช่งตระกูลพวกเราไม่ให้ตายดี

ถึงกับพูดว่าหลังเธอตายไป กลายเป็นผีก็ไม่มีทางปล่อยเจียงสื้อสื้อกับลูกของเธอ หากไปปรโลกก็จะฆ่าพวกเธออีกครั้ง

ถ้อยคำชั่วร้ายเช่นนี้พูดออกมาทั้งๆ ที่ตาไม่กะพริบด้วยซ้ำ

หากจิ้นเฟิงเฉินยังอยู่ข้างใน กู้เนี่ยนก็ไม่สงสัยเลยสักนิดว่า เจียงนวลนวลอาจจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้

สำหรับหญิงชั่วที่ไม่มีความสำนึกเสียใจแม้แต่น้อย ดีแต่โทษคนอื่นที่ทำให้ตนเองชีวิตรันทดเช่นนี้

ได้พบจุดจบแบบนี้ ก็ถือว่าสาสมกับความผิดแล้ว!

ออกมาจากห้องใต้ดิน แสงแดดก็ส่องลงมาบนตัวจนแสบตา ทำให้จิ้นเฟิงเฉินลืมตาไม่ขึ้นอยู่บ้าง

ตอนนี้เจียงนวลนวลนับว่าตกอยู่ในมือเขาแล้ว แต่ไม่รู้เพราะอะไร ในใจจิ้นเฟิงเฉินกลับไม่รู้สึกผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย

เขาเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าสีครามเข้ม

เพียงแต่ข้างกายเขาขาดคนคนนั้นที่บอกว่าจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต

สื้อสื้อ ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน......

ในเบ้าตาไม่รู้มีน้ำตาเอ่อล้นออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ จิ้นเฟิงเฉินคลึงๆ ตรงหางตา เพื่อไล่น้ำตากลับเข้าไป

เขาตั้งสติดีแล้ว จึงกลับไปยังที่พัก

“คุณชาย คุณกลับมาแล้ว”

พ่อบ้านเห็นรถของจิ้นเฟิงเฉินหยุดลง ก็เดินเข้าไปต้อนรับ

ไม่ตอบพ่อบ้าน จิ้นเฟิงเฉินเดินโซเซเข้าไปยังห้องนอน

มาถึงหน้าตู้เก็บของ ก็ค้นอัลบั้มรูปออกมา

หลังเจียงสื้อสื้อเกิดเรื่อง จิ้นเฟิงเฉินก็นำรูปถ่ายของเจียงสื้อสื้อทั้งหมดออกมาล้าง

มองสื้อสื้อที่ยิ้มแย้มราวกับดอกไม้ในรูปถ่าย น้ำตาจิ้นเฟิงเฉินก็ไหลออกมาอีกครั้ง

ว่ากันว่าลูกผู้ชายไม่หลั่งน้ำตาออกมาง่ายๆ ก็แค่ยังไม่ถึงจุดที่เสียใจเท่านั้น

ต่อหน้าครอบครัวกับคนนอก จิ้นเฟิงเฉินมักแสดงความเข้มแข็งออกมาเสมอ

เพราะเขารู้ว่าในสายตาพวกเขา ตนเองเป็นคนทำได้ทุกอย่าง ไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้ล้มได้

ตอนนี้มีแค่ตัวเขาที่อยู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงสามารถปลดปล่อยความรู้สึกที่กักเก็บมานานออกมาได้อย่างเต็มที่

ลูบไปยังเงาคนในรูปถ่าย จิ้นเฟิงเฉินอดพึมพำออกมาไม่ได้ “สื้อสื้อ คุณรู้ไหม จับตัวเจียงนวลนวลได้แล้วนะ เธอได้รับโทษที่สมควรได้รับแล้ว แต่ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบให้มือผมเปื้อนของที่ไม่สะอาด ดังนั้นผมจึงไม่ฆ่าเธอ ผมต้องการเพียงแค่คุณ ขอร้องคุณได้โปรดกลับมา......”

อารมณ์มาถึงจุดที่ลึกที่สุด ในใจจิ้นเฟิงเฉินราวกับถูกคนบีบอย่างรุนแรง ทำให้เขาหายใจไม่ออกอยู่บ้าง

อันที่จริงในใจเขาชัดเจนดี สื้อสื้อของเขาไม่มีทางกลับมาแล้ว