ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 577

บทที่ 577 เป็นเธอ

ในห้องพักผ่อน ครอบครัวตระกูลฉินก็มากันหมดเช่นกัน

เสี่ยวเป่าอยู่กับพวกเขาด้านใน ด้วยเพราะเขาอายุยังน้อย อยู่ข้างนอกเกรงว่าจะดูแลไม่ไหว

อีกอย่างคุณท่านฉินชอบเขามาก มีเขาอยู่ข้างๆ มักมีความสุขเสมอ

แม่จิ้นจึงให้เหลนอยู่เป็นเพื่อนบิดาตนเอง

เสี่ยวเป่าช่างทำให้คนเบิกบานใจจริงๆ

เพียงแต่ พวกแขกเหรื่อที่เข้ามาแต่ละคน แด๊ดดี้เขากลับยังไม่ปรากฏตัว

ใบหน้าเล็กๆ ของเสี่ยวเป่าปรากฏแววร้อนใจอย่างห้ามไม่อยู่ เอาแต่จ้องมองออกไปด้านนอก

คุณท่านฉินรักเหลนคนนี้อย่างมาก ด้วยเหตุนี้จึงถามอย่างอ่อนโยนว่า “เสี่ยวเป่า มีอะไรหรือ?”

เสี่ยวเป่าบิดมือเล็กไปมา ทำตัวสดใสตอบคุณท่านฉินว่า “แด๊ดดี้ผมยังไม่มาเลยครับ”

คุณท่านฉินตกใจ มองไปที่เหลนและลูกๆ กล่าวเสียงต่ำว่า “เฟิงเฉินยังไม่กลับมา?”

ลุงใหญ่ข่มความร้อนใจไว้ในใจ กดน้ำเสียงต่ำกล่าวว่า “เห็นบอกว่าจะกลับมาแน่ บางทีอาจจะเกิดความล่าช้าระหว่างทาง”

คุณท่านฉินเห็นเหลนน่าสงสาร จึงจับมือเล็กของเขา กล่าวเสียงนุ่มว่า “เสี่ยวเป่าเด็กดี แด๊กดี้บอกว่ากลับมาก็ต้องกลับมาแน่ หรือว่าหลานไม่เชื่อใจแด๊ดดี้ของหลาน?”

ภายในใจของเสี่ยวเป่า แด๊ดดี้คือยอดมนุษย์ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อใจแด๊ดดี้ แต่เพราะคิดถึงเขามากเท่านั้นเอง

อยากจะเจอเขาเร็วๆ

หลังหม่ามี๊จากไป เขาก็เหลือแค่แด๊ดดี้คนเดียวแล้ว เขาไม่อยากให้แด๊ดดี้หายไปอีก

เห็นท่าทางเข้มแข็งของเสี่ยวเป่า คุณท่านฉินก็สงสารจับใจ โอบเสี่ยวเป่าไว้ในอ้อมแขนแน่นขึ้น กล่าวอย่างปลอบประโลมไม่หยุดว่า “เสี่ยวเป่าของเราเป็นสุภาพบุรุษตัวน้อย ดังนั้นจึงต้องกล้าหาญ”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าบนบ่าของคุณท่านฉิน เสียงเล็กๆ เจือแววสะอื้น “ครับ ผมเป็นเด็กดี”

คนตระกูลฉินเห็นต่างก็สงสารจับใจ พากันล้อมวงเข้ามาปลอบ

ที่หน้าประตูโรงแรม

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อารมณ์ของทุกคนเริ่มเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ

พ่อจิ้นแววตาเครียดเล็กน้อย กล่าวเสียงต่ำว่า “โทรหาเฟิงเฉินสิ ถามเขาว่าถึงไหนแล้ว”

“พ่อ รออีกหน่อยเถอะ พี่อาจจะกำลังมา” จิ้นเฟิงเหรากำโทรศัพท์ กล่าวอย่างยืนกราน

พ่อจิ้นไม่พูดอะไรอีก

เวลานี้ มีรถแท็กซี่คันหนึ่งจอดลงตรงหน้าโรงแรม ประตูรถเปิดออก ชายหนุ่มร่างสูงขายาวคนหนึ่งก้าวลงมา

จิ้นเฟิงเหราดวงตาเป็นประกาย “พี่ใหญ่กลับมาแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินหน้าตาอิดโรย ริมฝีปากบางเม้มแน่น สีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง กลิ่นอายแข็งแกร่ง

นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครที่มีกลิ่นอายสูงศักดิ์หล่อเหลาเช่นนี้อีก

เขาเกินมาหยุดตรงหน้าทุกคน พยักหน้ากล่าวว่า “พ่อ แม่ ผมกลับมาแล้ว”

จากนั้นก็หันไปหาจิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีง “เฟิงเหรา หวั่นชีง ยินดีด้วย โทษที พี่มาสาย”

“ขอบคุณนะคะพี่” ส้งหวั่นชีงยิ้มแย้มแจ่มใส

จิ้นเฟิงเหราก็โอบไหล่จิ้นเฟิงเฉินด้วยความดีใจ กล่าวว่า “พี่ หากพี่ยังไม่มาอีก งานหมั้นนี้ผมก็ไม่จัดแล้ว”

พอได้ยินส้งหวั่นชีงก็หุบยิ้ม เลิกคิ้วขึ้น “หืม?”

เห็นเช่นนี้ จิ้นเฟิงเหราก็กลัวขึ้นมาทันที หัวเราแหะๆ เรียกทุกคนเข้าไป แขกเหรื่อแทบจะมากันหมดแล้ว งานเลี้ยงควรจะเริ่มได้เสียที

มุมปากจิ้นเฟิงเฉินโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม สายตากวาดมองไปรอบๆ ทีหนึ่ง

แม่จิ้นเข้าใจลูกชายดีที่สุด ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว เพื่อให้อยู่แถวเดียวกับลูกชาย กล่าวเสียงค่อยว่า “เสี่ยวเป่าอยู่ข้างใน อยู่กับคุณตาเขา”

“ขอบคุณครับแม่” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า

พิธีหมั้นเริ่มขึ้น พ่อจิ้นขึ้นเวทีกล่าวปราศรัย

พ่อจิ้นที่อายุเลยเลขห้ามาแล้ว หลังตั้งตรง ยังคงมีความสง่าอย่างที่วัยนั้นพึงมี

เห็นได้ว่า หลังจากสองพี่น้องจิ้นเฟิงเฉินแก่ตัวไป ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก