ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 578

บทที่ 578 เธอกลับมาแล้ว

มีเสียงดังเพล้งเกิดขึ้น เศษแก้วกระจายไปทั่ว

จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่รู้สึกตัว สายตาเอาแต่จดจ้องอยู่ที่ผู้หญิงที่เดินเข้ามา

แววตามีความเจ็บปวด ตกใจ ยินดี ยากจะเชื่อปะปนอยู่ในนั้นเต็มไปหมด

มือกำเป็นหมัดแน่น สั่นเล็กน้อย

กระทั่งคุณท่านฉินยังรู้สึกว่าผิดปกติ จิ้นเฟิงเฉินวางตัวเยือกเย็นมาตลอด เคยแสดงอารมณ์แปรปรวนแบบนี้ที่ไหนกัน

ความผิดหวังที่อยู่บนใบหน้า แทบจะแพร่ขยายออกมา

คุณท่านฉินทำหน้าประหลาดใจ จึงมองไปทางนั้นตามสายตาเขา จากนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

นั่น นั่นมัน......

ทำไมบังเอิญขนาดนี้ บนโลกนี้มีคนที่หน้าตาเหมือนกันขนาดนี้เลยหรือ

เวลาเดียวกันนี้ จิ้นเฟิงเหราที่กำลังสนทนากับแขกอยู่นั้น ก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง

เขามองไปที่หน้าประตู ฉับพลันรอยยิ้มก็แข็งค้าง ตามหาส้งหวั่นชีงไปทั่วอย่างงงงัน

“หวั่นชีง ผมตาลายใช่หรือเปล่า?” จิ้นเฟเหราพูดราวกับละเมอ

เวลานี้ส้งหวั่นชีงก็ตกตะลึงอย่างมากเช่นกัน ไม่ว่างสนใจเขาโดยสิ้นเชิง

เสียงวิจารณ์โดยรอบ จู่ๆ ก็ดังขึ้นมากะทันหัน

“นั่นใครกัน ทำไมเพิ่งจะมาเวลานี้ พิธีเสร็จสิ้นไปแล้วนี่ ไม่มีมารยาทบ้างเลย”

“ไม่ถูกต้อง ทำไมฉันรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นจัง”

“จริงด้วย ฉันยังนึกว่ารู้สึกอยู่คนเดียวเสียอีก ดังนั้น พวกเขาเป็นใครกันแน่ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เลวเลยนะ ดูสุภาพอ่อนโยน”

……

สายตาของทุกคนต่างมุ่งไปยังคนสองคน ตามมาด้วยเสียงซุบซิบที่ได้ยินไม่ค่อยชัดนัก เจียงสื้อสื้อหยุดฝีเท้า ระวังตัวขึ้นมา

ค่อยๆ รู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง

เกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกคนมองแต่พวกเขา มีอะไรไม่ถูกต้องงั้นหรือ

เธอก้มหน้ามองชุดตัวเองโดยสัญชาตญาณ เรียบร้อยดีนี่นา

เพื่อเป็นการให้เกียรติ ชุดราตรีนี้เธอเลือกเฟ้นมาเป็นพิเศษ คงจะไม่มีปัญหาหรอกมั้ง

แต่สายตาของทุกคน ดูแปลกจัง

เธอแค่มาขอบคุณครอบครัวหนึ่งที่ช่วยเถียนเถียนเท่านั้นเอง ทำไมเอาแต่จ้องพวกเขากันล่ะ

เจียงสื้อสื้อมือเท้าเกร็งไปหมด แทบอยากหนีไปจากที่นี่เหลือเกิน

เธอรู้สึกเสียใจภายหลังอยู่นิดๆ ไม่ได้ เป็นไปได้ว่างานเลี้ยงเช่นนี้ไม่ใช่ที่ที่เธอควรมา หรือควรเลือกมาเวลาอื่น ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องตกที่นั่งลำบากเหมือนอย่างตอนนี้

เจียงสื้อสื้อฉีกยิ้มออกมาอย่างฝืนๆ รอยยิ้มจึงดูทื่อๆ อยู่บ้าง

เวลานี้เอง มีเสียงเรียกอย่างประหลาดใจดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อมองไปตามเสียง

เห็นเพียงเงาร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเท้ายาวๆ เดินมาทางนี้

เขามีรูปร่างสูงโปร่ง แต่งกายด้วยชุดสูทพอดีตัวราคาแพง

ผมยุ่งเล็กน้อย หน้าตาหล่อเหลาอย่างยิ่ง

แต่ตอนนี้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ถึงดูดุดันอยู่บ้าง

คนข้างๆ สองคนขยับหลบโดยอัตโนมัติ เพราะจิ้นเฟิงเฉินในเวลานี้ ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายไม่น่าเข้าใกล้ออกมา

เสียงวิจารณ์ในฝูงชนพากันหัวเราะ เสียงฝีเท้าของจิ้นเฟิงเฉินมุ่งมาทางนี้อย่างรวดเร็ว ดูชัดเจนมากยิ่งขึ้น

ในสายตาเจียงสื้อสื้อ ทุกคนราวกับหยุดนิ่ง มีเพียงผู้ชายคนนี้ที่เดินเข้ามา มีเขาที่ขยับอยู่คนเดียว

เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย มองชายหนุ่ม สายตาเจือแววงุนงงและแปลกใจ

จิ้นเฟิงเฉินเดินมาอย่างรวดเร็ว บนใบหน้ามีหลายอย่างปนเปกันไปหมด

ทั้งตกตะลึง ดีใจเจียนคลั่งราวกับได้ของที่หายไปกลับคืนมา หวั่นวิตก หวาดกลัว

เขาเอาแต่จ้องคนที่อยู่ตรงหน้า กลัวว่าหากกะพริบตา คนตรงหน้าก็จะหายไป

พระเจ้า หากนี่เป็นความฝัน ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้เขาอยู่ในฝันไปตลอดกาล อย่าตื่นขึ้นมาอีกเลย

จิ้นเฟิงเฉินโห่ร้องยินดีอยู่ในใจ เร่งฝีเท้ามากขึ้น

จนสุดท้ายเกือบจะกลายเป็นวิ่ง

เวลาเดียวกันนี้เอง เสี่ยวเป่าก็เห็นเจียงสื้อสื้อแล้วเช่นกัน