ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 579

บทที่ 579 สามีของฉันคือฝู้จิงเหวิน

เจียงสื้อสื้ออยู่ในสภาพนิ่งอึ้งเช่นเดียวกัน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อน

แต่พอเห็นแววรักใคร่ในดวงตาของชายหนุ่ม ก็อดบีบหัวใจขึ้นมาไม่ได้

แววตาของเขาที่ส่งผ่านมา เธอรับรู้ได้ว่าเขาเคยมีภรรยาที่เขารักมากขนาดไหน

แต่เรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ เพราะอย่างไรเธอกับผู้ชายคนนี้ก็เพิ่งเคยพบหน้ากันครั้งเดียวเท่านั้น

แม้หัวใจเธอจะเต้นแรงอยู่บ้าง แต่กอดกับเขาภายใต้คนมากมายเช่นนี้ ก็รู้สึกไม่เหมาะสมอยู่ดี

เจียงสื้อสื้อดิ้นรน ออกแรงให้พ้นจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน ถามอย่างมีมารยาทว่า “คุณคะ คุณน่าจะจำคนผิดแล้วค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ และไม่รู้ว่าคุณเป็นใครด้วย”

คำพูดของเจียงสื้อสื้อทำให้จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากจะเชื่อ เธอลืมเขาได้ยังไงกัน......

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ส่งเสียงยืนอยู่ที่เดิมอย่างทึ่มทื่อ เวลานี้เสี่ยวเป่าที่อยู่อีกด้านก็โผเข้ามาทันที

เสี่ยวเป่ายืนอยู่ตรงหน้าเจียงสื้อสื้อด้วยน้ำตานองหน้า พูดเสียงสะอื้นว่า “หม่ามี้ ผมคือเสี่ยวเป่าของหม่ามี้ไงครับ หม่ามี้ลืมผมไปแล้วเหรอ? สามปีมานี้ ผมรอคอยหม่ามี้กลับมาอยู่ทุกวัน ในที่สุดผมก็ได้เจอหม่ามี้แล้ว หม่ามี้ เสี่ยวเป่าคิดถึงหม่ามี้มาก”

สิ้นคำ เสี่ยวเป่าก็กอดขาของเจียงสื้อสื้อไว้แน่น

สภาพดวงตาแดงก่ำ ทำให้คนสงสารจับใจ

เจียงสื้อสื้อรับรู้ได้ถึงร่างกายที่สั่นเทาของเสี่ยวเป่า ร่างกายเธอจึงแข็งทื่อไปชั่วขณะ

ในความทรงจำเธอมีลูกชายคนหนึ่งมาตลอด อายุน่าจะประมาณสี่ห้าขวบ

แต่ก่อนหน้านี้เธอเคยถามฝู้จิงเหวิน เขาบอกว่าตนเองไม่มีลูกชาย

แต่ตอนนี้จู่ๆ เด็กผู้ชายตัวน้อยคนนี้ก็โผล่มา ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก

คำว่าหม่ามี้เหมือนเธอจะเคยได้ยินเมื่อนานมาแล้ว ปลุกความเป็นแม่ในตัวของเธอให้ตื่นขึ้น

ไม่ใช่แค่เจียงสื้อสื้อที่ชะงักอยู่กับที่ ฝู้จิงเหวินเองก็เหมือนกัน

เขาคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าการมาร่วมพิธีหมั้นจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

มองเสี่ยวเป่าที่ข้างขาของเจียงสื้อสื้อ ในใจเขาก็ตระหนกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

ตอนที่เจียงสื้อสื้อกำลังคิดจะดึงเสี่ยวเป่าเข้ามาในอ้อมแขน ฝู้จิงเหวินก็ดึงเธอกลับมาทันที

ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ กันสายตาของจิ้นเฟิงเฉินไว้

“คุณจิ้น เธอคือภรรยาผม ผมว่าพวกคุณจำผิดคนแล้ว” น้ำเสียงของฝู้จิงเหวินแฝงความเย็นชาหลายส่วน

เวลานี้พวกจิ้นเฟิงเหรากับแม่จิ้นสังเกตถึงความผิดปกติของจิ้นเฟิงเฉิน จึงรุดเข้ามาทันที

เมื่อกี้ตอนที่พวกเขาเห็นเจียงสื้อสื้อ ยังมีความรู้สึกไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง แต่เวลานี้มองเจียงสื้อสื้อที่อยู่ด้านหลังฝู้จิงเหวิน ก็ยิ่งตกตะลึงกว่าเดิม

จิ้นเฟิงเหรามองเห็นความสับสนและงุนงงในแววตาของเจียงสื้อสื้อ จึงเอ่ยปากทันทีว่า “พี่สะใภ้ คุณเป็นอะไรไป คุณลืมพี่ชายผมได้ยังไงกัน เขาเป็นสามีของคุณนะ สามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย!”

ขณะพูด จิ้นเฟิงเหราก็ชี้ไปที่จิ้นเฟิงเฉิน ดึงเขามาอยู่ตรงหน้าเจียงสื้อสื้อ

“ผู้ชายคนนี้ตอนนั้นเพื่อตามหาคุณ เกือบเอาชีวิตไม่รอด พี่สะใภ้คุณจะลืมไม่ได้นะ”

เวลานี้แม่จิ้นเองก็เอ่ยปากพูดเช่นกัน “ใช่แล้ว สื้อสื้อ หนูเป็นอะไรไป? ทำไมถึงจำพวกเราไม่ได้แล้วล่ะ?”

เห็นพวกเขาต่างคนต่างก็พูดเช่นนี้ เจียงสื้อสื้องุนงงไปหมดแล้ว

เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี ทำไมคนเหล่านี้ล้วนบอกไม่ให้ตนเองลืมผู้ชายตรงหน้า แต่ในความทรงจำของเธอไม่มีภาพจำเท่าไหร่นักจริงๆ

เผชิญหน้ากับการซักถามของคนตระกูลจิ้น เจียงสื้อสื้อจึงพูดอย่างลนลานอยู่บ้าง “ไม่ค่ะ พวกคุณน่าจะจำผิดคนแล้ว......สามีของฉันคือฝู้จิงเหวิน คือผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างฉัน”

สถานการณ์อย่างเช่นในตอนนี้ จนปัญญาสำหรับเจียงสื้อสื้อจริงๆ เธอหวังอย่างยิ่งว่าจะมีใครสักคนพาเธอออกไปจากที่นี่