ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 584

บทที่ 584 พาหม่ามี๊กับน้องสาวกลับมา

ต่อให้มีคำพูดมากมายขนาดไหน สุดท้ายก็ได้กลายเป็นประโยคเดียวที่พูดอย่างสุภาพและอ่อนแรงว่า “อยู่ต่อเถอะนะ”

เสียงที่แหบแห้งแล้วก็ดูเยือกเย็นก็ได้ดังไปทั่วทั้งใจ เจียงสื้อสื้อได้สั่นเล็กน้อย ก็อ่อนไหวไปเลยทันที

เธอมองไปยังฝู้จิงเหวินที่อยู่ข้างๆ ไม่นาน สายตาก็ได้มุ่งมั่นขึ้นเล็กน้อย

“จิงเหวิน ฉันอยากจะอยู่ต่อ ฉันอยากจะรู้ว่าเมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้น นายสามารถที่จะอยู่เป็นเพื่อนฉันไหม?”

ฝู้จิงเหวินเวลานั้น ใจนั้นเหมือนมีดได้กีดลงมา ความเศร้าใจได้มากองที่มุมปาก

ผ่านไปสักพัก เขาถึงได้พยักหน้า

เขาไม่มีทางที่จะปฏิเสธคำขอของเจียงสื้อสื้อได้

ตอนที่เขาพยักหน้า แววตาของคนรอบข้างก็ได้เป็นประกาย

เห็นว่าเจียงสื้อสื้อตกลงที่จะอยู่ต่อ พวกจิ้นเฟิงเฉินก็ได้โล่งอก

เถียนเถียนได้ดูดนิ้วหัวแม่โป้ง ดีใจจนหัวเราะออกมา คำนี้เธอฟังรู้เรื่อง

ได้ยกมือไปทางเจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อเห็นเข้าก็ได้อุ้มเธอขึ้นมา

ได้กอดคอเจียงสื้อสื้อแน่น เถียนเถียนก็ได้พูดด้วยความดีใจ “พี่ชายไม่ต้องเสียใจไปนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เถียนเถียนมาเที่ยวหาพี่!”

เถียนเถียนตัวน้อยๆ ยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง เธอรู้แค่ว่าสามารถที่จะอยู่ต่อ สามารถที่จะอยู่กับพี่ชาย สำหรับเธอแล้วนี่เป็นเรื่องที่น่าดีใจ

“ได้ พี่รอน้อง” เสี่ยวเป่าได้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สะอึ้งเล็กน้อย

เขามองเถียนเถียนที่อยู่ในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อแล้วสามารถที่จะอ้อนได้ ก็อิจฉามากๆ

“ถ้าเป็นแบบนั้น พวกเราก็ไม่รบกวนคุณฝู้แล้ว”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้โบกมือ กู้เนี่ยนได้พาคนเปิดทางให้พวกเจียงสื้อสื้อ

ฝู้จิงเหวินมองใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน ก็ได้กำหมัดอย่างห้ามไม่ได้

เพราะว่าเจียงสื้อสื้ออยู่ด้วย เขาก็ไม่ได้ระเบิดอารมณ์ออกมา

พวกนั้นออกไป จิ้นเฟิงเฉินก็ได้รีบกลับไปที่บ้าน

เสี่ยวเป่าได้หลับไปบนไหล่ของจิ้นเฟิงเฉินด้วยความง่วง เรื่องในคืนนี้ เล่นเอาเสี่ยวเป่าเหนื่อยมากๆ

จิ้นเฟิงเหราได้ยินเสียง ได้มีแววตาที่ง่วงแล้วเดินลงมา

“พี่ พี่ไปไหนมา?”

“ฝู้จิงเหวินวางแผนที่จะกลับประเทศวันนี้ ถูกฉันขวางไว้ สื้อสื้อก็ตกลงที่จะอยู่ในประเทศต่ออีกสักพัก”

เอาเสี่ยวเป่าวางไว้ที่โซฟาเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้พูดออกไปเรียบๆ

“อ้อ......อะไรนะ?!”

ตอนแรกจิ้นเฟิงเหรายังตั้งสติไม่ทัน แต่พอวิเคราะห์ความหมายของคำพูดจิ้นเฟิงเฉินเสร็จ ก็ได้เบิกตากว้างขึ้นมาทันที

“พี่บอกว่าพี่สะใภ้ยอมที่จะอยู่ต่อ?! งั้นก็หมายความว่าพวกเรามีแววที่จะชนะ?”

รู้ว่าจิ้นเฟิงเหราเป็นคนที่อารมณ์ก้าวกระโดด จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ออกห่างจากจิ้นเฟิงเหราก่อน แต่ว่าก็ถูกเสียงของเขาทำให้ตกใจ

เขาก็ได้แคะหูอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดว่า “เสียงเบาหน่อย พวกคุณแม่ยังหลับอยู่”

พึ่งพูดจบคนที่อยู่ชั้นบนก็ได้ค่อยๆ พากันลงมา แม่จิ้นก็ได้มีสีหน้าที่ต่อว่ามองไปยังจิ้นเฟิงเหราพูดว่า “พวกเราตื่นกันหมดแล้ว เฟิงเหราเสียงลูกแบบนี้ไม่ตื่นก็แปลก”

ส้งหวั่นชีงก็มีสีหน้าหงุดหงิด เดินไปข้างจิ้นเฟิงเหรา แล้วก็ได้หยิกไปที่เอวของเขาแรงๆ

พอดีกับเวลาที่สื้อสื้อได้หายตัวไป นี่เป็นลูกของพวกเราตระกูลจิ้น ต้องพากลับมาให้ได้ แม่จะได้มารักและดูแลหลานดีๆ”

“เธอ......เธอชื่อเถียนเถียน ปีนี้สองขวบครับ”

ไม่รู้ว่าเสี่ยวเป่าตื่นมาตอนไหน เสียงที่ใสก็ได้ดังขึ้น

“งั้นก็ถูกแล้ว เป็นลูกของพวกเราตระกูลจิ้นอย่างไม่ต้องสงสัย!” แม่จิ้นดีใจมากๆ ได้ตบมือแล้วพูด

เห็นว่าเสี่ยวเป่าตื่นแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ได้อุ้มเขาไว้ในอ้อมกอด พูดออกไปว่า “เสี่ยวเป่า พ่อมีภารกิจที่ใหญ่หลวงจะให้ลูกทำ นี่มันเกี่ยวกับว่าพวกเรานั้นจะสามารถที่จะพาหม่ามี๊กับน้องสาวกลับมาได้ไหม ลูกจะทำได้ไหมครับ?”

พอเสี่ยวเป่าได้ยินว่าเกี่ยวกับหม่ามี๊กับเถียนเถียน ก็ได้มีแรงขึ้นมา

ได้ลงมาจากตัวจิ้นเฟิงเฉิน พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “วางใจเถอะครับ แดดดี๊ ผมต้องพาหม่ามี๊กับน้องสาวกลับมาแน่”

เห็นแบบนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ได้พยักหน้าด้วยความดีใจ จิ้นเฟิงเหราที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ลากเสี่ยวเป่าไป พูดอย่างไม่วางใจว่า “เสี่ยวเป่า อาเล็กพูดกับเราเลยนะ ตอนนี้ความหวังทั้งหมดของพวกเราตระกูลจิ้นได้อยู่บนตัวเราแล้ว เราอย่าทำให้ผิดหวังซะล่ะ”

“วางใจเถอะครับอาเล็ก ผมต้องทำได้แน่ๆ” เสี่ยวเป่าได้ตอบออกไปอย่างหนักแน่น

อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้พูดกับคนที่นั่งบนโซฟา “โอเคครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนกลับไปพักผ่อนเถอะ”

และเวลานี้ในโรงแรม เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่ข้างหน้าหน้าต่างมองไปยังเมืองเงียบๆ

มองท่าทางยุ่งๆ ของฝู้จิงเหวิน เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

ผู้ชายคนนั้นบนว่าเป็นสามีของเธอ แล้วฝู้จิงเหวินเป็นใคร?

ใครหลอกเธอกันแน่?

ลังเลอยู่นาน เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดออกไป “จิงเหวิน......ฉันอยากจะคุยด้วยหน่อย”

มือที่ถือเสื้อผ้าของฝู้จิงเหวินก็ได้นิ่ง จากนั้นก็ได้ค่อยๆ เดินมา