ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 586

บทที่ 586 ขอโทษนะเสี่ยวเป่า

ความฝันนี้ทั้งเหมือนจริงแล้วก็ไม่ เจียงสื้อสื้อไม่อยากที่จะตื่นมาจากฝัน

“หม่ามี๊ เถียนเถียนหิวแล้วค่ะ”

เสียงของเถียนเถียนได้ทำให้เจียงสื้อสื้อตื่น เจียงสื้อสื้อไม่เต็มใจที่จะลืมตา เห็นว่าเถียนเถียนได้สวมเสื้อของตัวเองเรียบร้อย

เจียงสื้อสื้อลุกขึ้น พูดชมว่า “เถียนเถียนเป็นเด็กดีจัง วันนี้ใส่เสื้อเองด้วย เดี๋ยวหม่ามี๊ให้เค้กชิ้นหนึ่งเป็นรางวัล”

ได้ยินว่าได้เค้กเป็นรางวัล เถียนเถียนก็ได้พูดอย่างดีใจว่า “ดีค่ะ งั้นหม่ามี๊ก็รีบไปเก็บของ พาเถียนเถียนไปทานข้าว”

พูดจบก็ได้กระโดดลงจากเตียง พอดีเสียงออดห้องก็ได้ดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อคิดว่าเป็นฝู้จิงเหวิน ก็ได้พูดกับเถียนเถียน “เถียนเถียนไปเป็นประตูหน่อยค่ะ ให้คุณพ่อเข้ามา”

เถียนเถียนได้รับคำสั่ง ก็ได้วิ่งกระโดดโลดเต้นไปหน้าประตู

ดีที่โรงแรมที่อยู่คราวนี้สามารถที่จะให้เด็กเป็นประตูได้ เถียนเถียนก็ได้กดปุ่มที่อยู่ข้างล่าง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

เห็นคนที่อยู่นอกประตู เถียนเถียนก็ได้กระโจมเข้าไปด้วยความดีใจ

“พี่ชาย!”

เห็นว่าเถียนเถียนที่มีท่าทางดีใจ อารมณ์ของเสี่ยวเป่าก็ได้ดีใจตามไปด้วย

เขาได้อุ้มเถียนเถียนขึ้นมาจากพื้น แล้วก็พูดเข้าไปข้างในว่า “หม่ามี๊ ผมเข้าไปข้างในได้ไหมครับ?”

ได้ยินเสียงของเสี่ยวเป่า มือที่กำลังล้างหน้าล้างตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้หยุดลง

เธอคิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเป่าจะมาหาเช้าขนาดนี้ ลังเลไปสักพักก็ได้พูดว่า “ผมเข้ามาเลยครับ”

ได้รับอนุญาตจากเจียงสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าก็ได้เดินเข้าไปในห้อง

เวลานี้ฝู้จิงเหวินก็ได้เดินมาพอดี เห็นประตูห้องได้แง้มอยู่ ก็ได้ถามด้วยความสงสัย “สื้อสื้อ?”

ตอนที่เขาเห็นว่าในห้องมีเสี่ยวเป่าอยู่ ก็ได้ขมวดคิ้วขึ้น

เสี่ยวเป่าเห็นว่าฝู้จิงเหวินเป็นคนเดินเข้ามา ก็ได้พูดออกไปอย่างสุภาพว่า “สวัสดีครับคุณอา วันนี้ผมอยากจะพาหม่ามี๊กับเถียนเถียนไปเที่ยวด้วยกัน เรื่องเมื่อวานแดดดี๊ของผมรู้สึกผิดมากๆ ขอให้คุณอาให้อภัยด้วย”

เรื่องที่ผู้ใหญ่ได้ทำผิดไว้ แต่กลับให้เด็กคนหนึ่งมาขอโทษ ฝู้จิงเหวินรู้สึกประหลาดมากๆ

แต่มองสายตาที่ใสซื่อของเสี่ยวเป่าเขาก็ไม่ตามตื้อต่อ

“คำขอโทษของหนูอารู้แล้ว แต่ว่าวันนี้พวกเรายังมีธุระ......”

เดิมฝู้จิงเหวินอยากจะปฏิเสธคำขอของเสี่ยวเป่า แต่ว่ายังไม่ทันพูดคำปฏิเสธออกไป ก็เห็นว่าสาวน้อยก็ได้ตอบไปก่อนแล้ว

“ดีเลย! ในที่สุดเถียนเถียนสามารถที่จะไปเล่นกับพี่ชายแล้ว!”

เห็นท่าทางที่ดีใจแบบนั้นของสาวน้อย ฝู้จิงเหวินก็ทำได้แค่กลืนคำนั้นเข้าไป

เวลานี้เจียงสื้อสื้อก็ได้ทำอะไรเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาจากห้องน้ำ

เสี่ยวเป่าก็ได้ส่งสายตาที่เหมือนมีคำถามไปให้เธอ เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแล้วพูดว่า “งั้นวันนี้รบกวนผมด้วยนะครับ”

ได้ยินแบบนั้นเสี่ยวเป่าก็ได้ดีใจออกมา ก็ได้รีบพูดว่า “หม่ามี๊ไม่ต้องเกรงใจครับ สามารถที่จะพาพวกคุณไปเที่ยวได้ เสี่ยวเป่าดีใจมากๆ!”

เสี่ยวเป่าดีใจในใจ เป็นไปอย่างที่แดดดี๊พูดจริงด้วย หม่ามี๊ยังแคร์เขาอยู่

เห็นว่าเขาดีใจ ในใจลึกๆ ของเจียงสื้อสื้อก็ได้ดีใจมากตาม

เก็บของง่ายๆ พวกเขาก็ได้ขึ้นรถ

เจียงสื้อสื้อมองเสี่ยวเป่า ก็ได้ถามออกไปว่า “ผมรู้อดีตของฉันจริงๆ เหรอ? มันเป็นยังไงกันแน่? อีกอย่างผมชื่ออะไร?”

รู้สึกได้ถึงความห่านเหินจากคำพูดของเจียงสื้อสื้อ ในใจของเสี่ยวเป่าก็ได้เศร้า