ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 599

บทที่ 599 รบกวนพวกคุณแล้วใช่หรือไม่

“คุณ.......คุณเจียงสวัสดีครับ ท่านประธานกำลังประชุมอยู่ เดี๋ยวก็จะจบแล้ว ท่านตามผมมาเถอะ” คุณหญิงที่มาอยู่ต่อหน้าถูกกู้เนี่ยนพากลับไปอย่างฝืนๆ พาเจียงสื้อสื้อเดินไปยังออฟฟิศประธาน

“ฉันมาไม่ถูกเวลาใช่ไหม น่าจะต้องโทรมาก่อน ขอโทษค่ะ รบกวนพวกคุณแล้วใช่หรือไม่?”

ออกจากลิฟต์ เจียงสื้อสื้อพูดอย่างรู้สึกเกรงใจ

กู้เนี่ยนรีบพูดอย่างเคารพนบนอบว่า “ไม่มี ไม่รบกวน ท่านจะมาเมื่อไหร่ก็ได้!”

สำหรับการมาถึงของเจียงสื้อสื้อ คนที่ไหนจะกล้าบอกว่าเป็นการรบกวนล่ะ?

ทันทีที่ได้ยินว่าเจียงสื้อสื้อมาแล้ว ประธานของบ้านพวกเขาไม่ว่างล้วนสามารถกลายเป็นว่างทันที

นี่ไม่ใช่คนที่เดิมทียังอยู่ในห้องประชุม คราวนี้ยืนอยู่หน้าประตูแล้ว มองหาไปรอบๆฝั่งนี้อยู่

กู้เนี่ยนอดไม่ได้รู้สึกมีความจนใจเล็กน้อย

เจียงสื้อสื้อเหมือนดั่งได้สังเกตเห็น มองไปยังข้างหน้า

แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นหลังเที่ยงตกอยู่บนกายของผู้ชายที่สูงใหญ่ หน้าตาสวยสดงดงามหล่อเหลา สายตามีดั่งไม่มีตกอยู่บนกายเธอ

หน้าตาที่งดงามนั้นจับกุมจิตวิญญาณของคนในทันที เขายืนอยู่ที่นั่น ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนดั่งสูญเสียสีสันไป

ทันทีนั้นทำให้คนจินตนาการถึงแสงจันทร์ที่ส่องแสงสุกสกาวในเวลากลางคืน

“มาแล้วหรือ”

ลูกกระเดือกของเขากลิ้งไปหนึ่งที เสียงแหบเข้มต่ำ เป็นน้ำเสียงของผู้ชายคนนี้โดยเฉพาะ แต่ฟังแล้วอ่อนโยนมาก

ตอนที่จ้องมองเธอดวงตาสดใส ไม่ปิดบังความอาลัยรักที่เข้มแรงนั้นแม้แต่น้อย

เจียงสื้อสื้อสะบัดเส้นผมที่อยู่หน้าผาก บังคับตนเองให้เยือกเย็น

“อืม สัญญาเขียนเสร็จแล้ว เอามาให้คุณดูสักหน่อย”

กู้เนี่ยนออกไปอย่างอ่านสีหน้าคนอื่นออก เก็บช่องว่างไว้ให้กับคนทั้งสองอยู่ตามลำพัง

ก่อนที่จะไป ผ่านช่องของหน้าต่างเห็นคนทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน

ประธานบ้านตนเองรับสัญญาที่เจียงสื้อสื้อยื่นเข้ามา เปิดออกมาอ่านอย่างละเอียด

เพียงแค่หางตาไม่เคยออกจากบนกายเธอเหมือนเดิม ทำการนำใจเดียวใช้ไปสองด้านอย่างสุดขีด

กู้เนี่ยนยิ้มเล็กน้อยหนึ่งที ส่ายหัวออกไปเลย

“ที่นี่ ผิดแล้ว ง่ายที่จะเกิดความขัดแย้ง ตอนแรกที่พวกเราคุยไว้คือ........”

ในห้องที่ปิดมิดชิด ลมเบาๆพัดผ้าไหมลอยขึ้นมา

นิ้วมือของจิ้นเฟิงเฉินตกอยู่บนกระดาษขาวตัวหนังสือดำ ชี้ความผิดทีละจุดออกมาหลายจุด

ส่วนเจียงสื้อสื้อยื่นหัวออกไปดู ฟังการอธิบายของเขาจบ พยักหน้าต่อๆกันอย่างเข้าใจ

“เป็นพวกเราพิจารณาไม่รอบคอบจริงๆ ฉันเอากลับไปให้คนแก้ไขสักหน่อย”

เธอหยิบปากกาขึ้นมา ทำเครื่องหมายตรงจุดผิดพลาดหลายจุดที่จิ้นเฟิงเฉินพูด

ก้มหัวเขียนไปสักพัก เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้น ยิ้มไต่ถามจิ้นเฟิงเฉินว่า “ฉันบันทึกเสร็จแล้ว ก็แค่นี้ใช่........ไหม”

จากนั้นตอนที่เงยหน้าขึ้น เกือบจะถูกับริมฝีปากของจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อกี้ตอนที่ร่วมหารือกันระยะห่างถูกดึงใกล้เข้ากันอย่างไม่รู้ตัว ครั้งนี้ห่างจากจิ้นเฟิงเฉินเพียงแค่หนึ่งนิ้วเท่านั้น

หน้าตาของเขาใหญ่ขึ้นอยู่ต่อหน้า ใกล้จนแม้แต่ลมหายใจกันและกันล้วนสามารถได้ยิน

แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรสักนิด นัยน์ตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เข้มแรง จ้องมองเธออย่างใจจดใจจ่อ

อุณหภูมิในห้อง เพิ่มสูงมากขึ้นในทันที

ถูกเขาจ้องมองจนขนลุก สีหน้าของเจียงสื้อสื้อแดงระเรื่อบางๆขึ้นมา เหมือนดั่งกวางน้อยที่ตื่นตระหนกตกใจ

หลังจากมีปฏิกิริยากลับมาแล้ว เจียงสื้อสื้ออึ้งหนึ่งทีลุกขึ้นมายืน ถอยหลังยืดระยะห่างให้กว้างขึ้น

เทียบกับความตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็เห็นว่าใจเย็นกว่าเยอะเลย

มุมปากของเขาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย พูดอย่างเมฆบางลมเบาว่า “ไม่มีปัญหาแล้ว”

เจียงสื้อสื้อเพิ่งนึกว่าถ้าไม่มีปัญหาแล้วงั้นเธอไปก่อนล่ะ จิ้นเฟิงเฉินตัดคำเธออีกที

“ผมเลี้ยงคุณไปดื่มอะไรสักหน่อยข้างล่างเถอะ ถือว่าทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพ ให้เกียรติสักครั้งได้หรือไม่?” เจียงสื้อสื้ออึ้งชะงัก เผชิญหน้ากับการเชิญชวนที่ใจกว้างขนาดนี้ของผู้ชายเป็นความตื่นเต้นอย่างมาก

ในเวลาแบบนี้ถ้าเธอปฏิเสธ กลับเห็นได้ชัดว่าในใจเธอมีพิรุธ ก็เลยพยักหน้าขานรับ

“ฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง”