ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 600

บทที่ 600 เสี่ยวเป่าล้มสลบไปแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินที่รับสายอยู่ข้างๆ ในทันทีนั้น สีหน้าของเขากลายเป็นดูแย่มากอย่างฉับพลัน สีเลือดจางหายไปในทันที แขนสั่นระริกเล็กน้อย

รถเลี้ยวกลับอย่างรุนแรง ยางรถที่เสียดสีอยู่บนพื้น เกิดเสียงที่แสบหูขึ้นมา

แต่โชคดี เขาควบคุมพวงมาลัยไว้ได้อย่างรวดเดียว

“ผมจะเข้าไปเดี๋ยวนี้”

ผู้ชายพูดเสียงเบาไปประโยคหนึ่งกับโทรศัพท์ฝั่งโน้น สีหน้าร้อนใจอย่างมาก

เจียงสื้อสื้อก็หวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่ผ่านไปจนตบหน้าอกต่อๆกัน เห็นจิ้นเฟิงเฉินสีหน้าไม่ดี ถามไปประโยคหนึ่งอย่างเป็นห่วงว่า “เกิดเรื่องอะไรแล้วหรือ?”

“สายจากโรงเรียน บอกว่าเสี่ยวเป่าล้มสลบไปแล้ว อยู่ในโรงพยาบาล”

เสียงของจิ้นเฟิงเฉิน มีการสั่นระริกเล็กน้อย สีหน้าที่สุขุมไม่อยู่อีกแล้ว

“อะไรนะ? หนักมากหรือไม่ล่ะ อยู่โรงพยาบาลไหนหรือ พวกเรารีบไปดูซิ!”

หัวใจของเจียงสื้อสื้อหยุดชะงักอย่างฉับพลัน อดไม่ได้ร้อนรนขึ้นมา ตกใจจนสีหน้าขาวซีดเซียวอยู่

ทั้งสองคนไปยังโรงพยาบาลอย่างรีบเร่ง

คุณครูที่ตามเสี่ยวเป่ามาโรงพยาบาลรู้จักจิ้นเฟิงเฉิน เห็นเขามาถึง รีบเดินเข้าไป

“พวกคุณเป็นพ่อแม่ของนักเรียนจิ้นเป่ยเฉินใช่ไหม ตามฉันมา เขาอยู่ห้องผู้ป่วยฝั่งนี้”

ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ เจียงสื้อสื้อก็ไม่มีอารมณ์ที่จะอธิบายอะไรแล้ว ติดตามอยู่ข้างหลังคุณครู เข้าไปในห้องผู้ป่วย

เห็นเพียงเสี่ยวเป่านอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าเล็กซีดเผือด

เหงื่อไหลออกมาจากเส้นผมที่สีดำดั่งหมึก มีน้ำเกลือเสียบอยู่บนหลังมือ

เขาขมวดคิ้วไว้อย่างแน่น ลักษณะดั่งทรมานอย่างมาก เปิดริมฝีปากที่แห้งๆอยากคุยแต่ลังเล เหมือนพูดอะไรอยู่

เห็นลักษณะแบบนี้อยู่ในตาของจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ หัวใจล้วนเจ็บปวดขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองหมอถามเสียงเข้มว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวเป่าหรือ?”

ช่วงเช้าออกจากประตูบ้านยังกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจอยู่ อยู่ดีๆจะล้มสลบไปได้ยังไงหรือ?

หลังจากหมอหยิบประวัติคนไข้ขึ้นมาอ่านไปหนึ่งทีบอกว่า “เด็กมีไข้สูง อดทนไว้ตลอด ร้อนจนถึงตอนนี้มีความรุนแรงเล็กน้อย นี่จึงล้มสลบไป พวกคุณผู้ปกครองอย่าเพิ่งร้อนใจไปก่อน ฉีดยาลดไข้ให้เขาไปแล้ว สังเกตอาการสักหน่อยก่อน น่าจะไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร”

“หม่ามี๊ หม่ามี๊อย่าไป!”

เสี่ยวเป่าที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอยู่ดีๆ ชูแขนขึ้นโบกไปมาอยู่กลางอากาศ ร้องเรียกใครอยู่อย่างเจ็บปวดทรมาน

ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยเสียงร้องไห้ การกระทำกระชับน้ำเกลือที่อยู่บนมือ มีเลือดไหลออกมา

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วเพียงรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก ยังตัดใจทิ้งไม่ลงที่จะออกไปแม้แต่น้อย

เธอเข้าไปจับมือของเสี่ยวเป่าไว้ ตบแขนอีกข้างหนึ่งของเขาอย่างเบาๆ ปลอบโยนพูดว่า “เสี่ยวเป่าเป็นเด็กดี หม่ามี๊ไม่ไปไหน หม่ามี๊อยู่ที่นี่ล่ะ”

เดิมทีเสี่ยวเป่าที่อารมณ์ไม่สงบนิ่ง หลังจากได้ยินคำพูดของเธอแล้วเยือกเย็นลงไม่น้อยอย่างปาฏิหาริย์ คิ้วค่อยๆคลายลงไป

ฝันร้ายที่วนเวียนตามเขาอยู่ ดูเหมือนกระจัดกระจายและค่อยๆ หายไปด้วย เขาจับมือของเจียงสื้อสื้อไว้อย่างแน่น ลมหายใจที่เร่งด่วนหมุนเปลี่ยนเป็นสงบ

แต่ฝั่งโน้น ฝู้จิงเหวินเนิ่นช้ารอไม่เห็นเจียงสื้อสื้อมาสักที คิดว่าเธอน่าจะมีเรื่องอะไรล่าช้าแล้ว

โทรไปถามที่บริษัท บอกว่าเธอไปคุยเรื่องสัญญาที่ JS กรุ๊ปตั้งแต่ ช่วงบ่ายแล้ว

ในทันทีนั้นสีหน้าของฝู้จิงเหวินก็กลายเป็นขึงลับลง คาดเดาออกว่าเจียงสื้อสื้อน่าจะอยู่ด้วยกันกับจิ้นเฟิงเฉิน

จ้องมองเวลาหนึ่งที ฝู้จิงเหวินโทรไปหาเจียงสื้อสื้อ

แต่ที่ตอบเขากลับเป็นหุ่นยนต์ที่เป็นเสียงผู้หญิง：ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกปิดเครื่องไปแล้ว

วุ่นวายใจจนโยนมือถือไว้ข้างๆ ฝู้จิงเหวินกระชากเนกไทออก เปิดเหล้าขวดหนึ่งออกโดยไม่ปรึกษาใครเลย

ถึงตอนเย็น อุณหภูมิร่างกายของเสี่ยวเป่าค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ