ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 609

บทที่ 609 ให้สิ่งเหล่านี้ทำไม

เจียงสื้อสื้อพบว่าคนขับรถพาเขามาที่นี่ จึงได้นั่งยองๆลงเอ่ยถามว่า “มาที่นี่ได้ยังไงกัน แดดดี๊รู้หรือเปล่า？”

“รู้ครับ ผมเตรียมของขวัญไว้ให้หม่ามี๊ด้วย แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในมือของผม หม่ามี๊ไปกับเสี่ยวเป่าได้ไหมครับ？”

สีหน้าที่แสดงออกถึงความคาดหวัง เสี่ยวเป่ามองไปยังเจียงสื้อสื้อ เขาแทบจะรอต่อไปไม่ไหว

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงสื้อสื้อก็ยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน

เธอยื่นมือออกไปสัมผัสกับปลายจมูกของเสี่ยวเป่าแล้วพูดด้วยเสียงเอ็นดูว่า “ขอบคุณเสี่ยวเป่ามากนะคะ แต่ว่าตอนนี้เป็นเวลาทำงาน ยังไปตอนนี้ไม่ได้”

เสี่ยวเป่าขมวดคิ้วเข้าหากันเขารู้สึกผิดหวังนิดหน่อย

แต่ราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาก็รีบยิ้มขึ้นอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นเสี่ยวเป่าเข้าไปรอข้างในได้ไหมครับ？ ผมจะนั่งอยู่กับที่เงียบๆไม่สร้างความเดือดร้อนให้หม่ามี๊แน่！”

เจียงสื้อสื้อทนกับความเป็นประกายในแววตาของเขาไม่ได้ จึงได้พยักหน้าตอบรับแล้วเดินจูงมือเสี่ยวเป่าเข้าไปในโรงกลั่น

เมื่อเดินเข้าไปข้างในพนักงานเห็นเจียงสื้อสื้อจูงมือเด็กคนหนึ่งกลับเข้ามาด้วยก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ

“โอ้โหพี่สื้อสื้อ！ เจ้าหนูน้อยนี่น่ารักจังเลยเป็นลูกเต้าเหล่าใครคะ？”

“ลูกของเพื่อนจ้ะ” เจียงสื้อสื้อเอามือลูบจมูกของตัวเองแล้วรีบอธิบาย

“สวัสดีครับพี่ๆ......”

ใบหน้าของเสี่ยวเป่าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานและเอ่ยทักทายพวกเขา

เขามีออร่าที่ดูโตกว่าเด็กในวัยเดียวกัน อีกทั้งรูปร่างหน้าตาที่งดงามราวกับแกะสลักออกมา ใครที่มองเห็นก็อาจตกหลุมรักเข้าไปเต็มเปา เสี่ยวเป่าเป็นเด็กที่ได้รับความรักและความเมตตาจากผู้อื่นเสมอ

พนักงานหญิงจำนวนไม่น้อยเข้ามาล้อมเสี่ยวเป่าเอาไว้และถามคำถามต่างๆขึ้น

บางคนก็บีบแก้ม บางคนก็อุ้มเขาขึ้นมา ทุกคนชื่นชอบเขามาก

โชคดีที่เจียงสื้อสื้อพูดบางอย่างออกมาเสียก่อน พวกเธอจึงต้องจากไปอย่างไม่เต็มใจนัก

เสี่ยวเป่าหลบหนีจากกลุ่มหญิงสาวมาได้โดยปลอดภัย เขามองไปยังเจียงสื้อสื้อด้วยความทำตัวไม่ถูก

แสดงสีหน้าออกมาว่า ผู้หญิงนี่ช่างเรื่องมากจริงๆ！

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วลูบไปที่แก้มของเขา จากนั้นพากลับไปยังห้องทำงาน

หลังจากเดินเข้าไปด้านใน เสี่ยวเป่าก็นั่งลงบนเก้าอี้อย่างรู้หน้าที่

เขาหยิบสมุดการบ้านออกมาจากกระเป๋าจากงานนั่งวาดรูปอย่างมีความสุข

ท่าทางอันเงียบสงบแบบนี้ทำให้เธอเองรู้สึกว่า ทั้งสองคนมีความเป็นแม่ลูกผูกพัน

เวลาผ่านไปอย่างช้าช้า ท่ามกลางเสียงของกระดาษและดินสอที่เสียดสีกันไปมาในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน

เจียงสื้อสื้อเดินออกจากโรงกลั่นพร้อมกับเสี่ยวเป่าตามที่สัญญาไว้

แล้วนั่งรถที่รอเสี่ยวเป่าอยู่ข้างนอก เมื่อทั้งสองคนขึ้นนั่งรถคนขับก็ขับออกไป

หลังจากนั้นยี่สิบนาที รถคันนั้นก็ขับเข้าไปในคฤหาสน์ที่คล้ายกับราชวัง

เมื่อมองดูสถานที่ก่อสร้างอันงดงามอีกทั้งคำที่คนรับใช้ใช้เรียกเสี่ยวเป่า เดาออกไม่ยากว่าที่นี่คือที่ไหน

เจียงสื้อสื้อมองมาทางเสี่ยวเป่าด้วยท่าทางสงสัยแล้วถามว่า “ที่นี่คือบ้านของเสี่ยวเป่าใช่ไหม？พาฉันมาที่นี่ทำไม？”

“เสี่ยวเป่าเตรียมของขวัญเอาไว้ให้อยู่ในห้อง หม่ามี๊ตามมาก็เข้าใจละครับ”

เมื่อพูดจบเสี่ยวเป่าก็จูงมือเจียงสื้อสื้อเข้าไปด้านใน

เจียงสื้อสื้อนั้นมองดูเสี่ยวเป่าด้วยความเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เธอรู้สึกลังเล

ถ้าหากว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วยละก็เธอจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร......

จากนั้นเสี่ยวเป่าก็ดึงมือเธอแล้วเข้าไปด้านในห้องของตัวเอง

ตอนนี้ทั้งสองคนยืนอยู่ที่หน้าห้องนอน ดวงตาอันเป็นประกายของเสี่ยวเป่าพูดขึ้นกับเจียงสื้อสื้ออย่างตื่นเต้นว่า "ถึงแล้วครับ หม่ามี๊หลับตาลงหน่อยได้ไหม？”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแล้วร่วมมือกับเขาหลับตาลง

มือคู่น้อยๆกุมนิ้วของเธอเอาไว้จากนั้นพาเธอเดินเข้าไปด้านในห้อง

หลังจากนั้นไม่นานเสี่ยวเป่าก็ปล่อยมือของเธอออกแล้ววิ่งไปทางด้านหน้า คล้ายกับฉีกอะไรออกได้ยินเสียงดังกรอบแกรบ