ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 611

บทที่ 611 มาโดยไม่ได้รับเชิญ

“ใช่แล้ว วันนี้พวกเราทำการทดสอบ คะแนนของเสี่ยวเป่าเป็นอันดับหนึ่งด้วย ดังนั้นจึงทำให้ผมได้ปิดเทอมก่อนกำหนด”

เจียงสื้อสื้อมองคะแนนที่อยู่บนนั้น ขยี้ผมของเสี่ยวเป่าไปมาแล้วพูดชมว่า

“เสี่ยวเป่าเยี่ยมจริงๆ!”

ในขณะนั้นจิ้นเฟิงเฉินได้เอ่ยปากถามว่า “สื้อสื้อ คืนนี้คุณพอจะมีเวลาไหม?”

“ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ งานของที่บริษัทยังมีบางอย่างที่ยังทำไม่เสร็จ”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ได้มองหน้าจิ้นเฟิงเฉินอย่างสงสัย ไม่รู้ว่าเขามีอะไร

“อีกสองวัน เฟิงเหรากับหวั่นชีงก็จะต้องกลับไปแล้ว ผมวางแผนว่าจะจัดงานเลี้ยงส่งให้กับพวกเขา แล้วอีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันเกิดของเสี่ยวเป่าด้วย ดังนั้น

ตอนกลางคืนฉันอยากจะจัดงานเลี้ยงภายในครอบครัวให้กับเสี่ยวเป่าสักครั้ง แล้วอีกอย่างนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันจะฉลองวันเกิดให้กับเสี่ยวเป่าในต่างประเทศ หวังว่าพอถึงเวลานั้นคุณจะสามารถมาร่วมงานได้”

“ใช่แล้ว หม่ามี๊ สองสามปีแล้วที่หม่ามี๊ไม่ได้ฉลองวันเกิดกับเสี่ยวเป่า ถ้าเกิดว่าวันนี้หม่ามี๊สามารถมาได้ ผมคงดีใจมากๆ”

เสี่ยวเป่าช่วยพูด พร้อมกับมองเจียงสื้อสื้ออย่างคาดหวัง

ตาของเขาเปร่งประกาย เต็มไปด้วยความหวัง

เจียงสื้อสื้อใจไม่แข็งพอที่จะมองดวงของเขาที่เปร่งประกาย ไม่นานหลังจากนั้นก็พยักหน้าตอบรับ

พอเห็นเจียงสื้อสื้อตกลง เสี่ยวเป่าก็กระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

ปากก็ยังไม่หยุดพูด “ในที่สุดหม่ามี๊ก็จะได้ฉลองวันเกิดกับผมแล้ว!”

เมื่อเห็นเด็กน้อยมีความสุข ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อก็ถูกปลุกขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินได้ถือโอกาสพูด “คืนนี้พาเถียนเถียนมาด้วยสิ ถือซะว่ามาฉลองให้กับเสี่ยวเป่า”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ส่งสายตาเป็นนัยให้กับเสี่ยวเป่า

พอได้รับสัญญาณเตือนของจิ้นเฟิงเฉิน เสี่ยวเป่าก็กะพริบตา จับมือของ

เจียงสื้อสื้อ พูดอย่างน่าสงสารว่า “หม่ามี๊ ขอร้องเถอะ”

“โอเค” เจียงสื้อสื้อไม่เพียงแต่จะทำอะไรไม่ถูก ในตอนนี้เธอยังหลงรักเสี่ยวเป่าไปเต็มๆ

เธอไม่สามารถปฏิเสธคำขอใดๆของเสี่ยวเป่าได้เลย

หลังจากได้พูดคุยกับเสี่ยวเป่าอีกครั้ง เจียงสื้อสื้อก็ได้ออกจากJSกรุ๊ปไป

เมื่อคิดว่างานที่บริษัทวันนี้ใกล้จะเสร็จแล้ว ในตอนที่เจียงสื้อสื้อได้กลับถึงบ้านเร็วนั้น นึกไม่ถึงว่าฝู้จิงเหวินจะอยู่ในบ้านด้วย เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้น บรรยากาศระหว่างสองคนนั้นยิ่งอึดอัดมากยิ่งขึ้น

แต่เถียนเถียนกลับเล่นกับฝู้จิงเหวินอย่างสนุกสนาน

เจียงสื้อสื้อเดินไปอยู่ข้างหลังของเถียนเถียน อุ้มเธอไว้ในอ้อมกอดแล้วพูดว่า

“วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ชาย ดังนั้นจะมีการรวมตัวกัน เธออยากจะไปร่วมงานไหม?”

ก็ไม่รู้ว่าเจียงสื้อสื้อพูดกับเถียนเถียน หรือว่าพูดกับฝู้จิงเหวิน

แต่พอเถียนเถียนได้ยินว่าจะไปหาเสี่ยวเป่า ก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ปรบมือพร้อมกับพูดว่า “ว้าว! จริงเหรอคะ! งั้นเถียนเถียนจะไป หม่ามี๊ต้องแต่งตัวสวยๆให้”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า หลังจากนั้นก็อุ้มเถียนเถียนขึ้นข้างบนไปทันที

ฝู้จิงเหวินที่ยืนมองสองคนมีความสุขอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาในใจ

นั่งอยู่ข้างล่างสักพัก ฝู้จิงเหวินคิดว่าเขาไม่สามารถให้สองคนนั้นไปพบพ่อลูกจิ้นเฟิงเฉินเป็นการส่วนตัว มิเช่นนั้นไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไร

ในตอนที่กำลังเคาะประตูห้องของเถียนเถียนนั้น เจียงสื้อสื้อก็ออกมาจากข้างใน มองสำรวจฝู้จิงเหวิน

ฝู้จิงเหวินไอเบาๆอย่างขาดความมั่นใจ จากนั้นเอ่ยปากพูดว่า “คืนนี้ผมจะไปกับคุณ อย่างนี้จะได้สามารถดูแลพวกคุณไม่ให้เจออันตราย”

เมื่อเห็นว่าฝู้จิงเหวินดูมีท่าทีลำบากใจเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเจตนาของเขาไม่ได้หมายถึงอย่างนี้ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธไป

ยามพลบค่ำ ทั้งสามคนก็ปรากฏตัวที่คฤหาสน์ตระกูลจิ้น

เสี่ยวเป่ามองเห็นเจียงสื้อสื้อจากไกลๆ ก็วิ่งเหยาะๆมาทักทาย

“หม่ามี๊ เถียนเถียน พวกคุณมาแล้ว!”