ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 613

บทที่ 613 คุณจำได้แล้วเหรอ?

“สื้อสื้อเป็นยังไงบ้าง?”

พอขึ้นมาถึงฝั่ง พวกเขาทุกคนก็รีบพุ่งมาทางฝู่จิงเหวิน เพื่อรับช่วงต่อเจียงสื้อสื้อทันที

จิ้งเฟิงเฉินมีสายตาที่เย็นยะเยือก เขายืดมือออกไปทางฝู่จิงเหวิน และพูดกับ

ฝู่จิงเหวินด้วยความโกรธว่า “อย่าโดนตัวเธอ!”

ดวงตามีสีแดงราวกับว่าจะต้องการจะกินเลือด มีเงาอึมครึมลอยอยู่ในตาของเขา

คนในอ้อมกอดเหมือนกับว่าไม่มีลมหายใจ ใบหน้าซีดเผือด

เขาจับมือของเจียงสื้อสื้อเอาไว้ด้วยความสั่นเทา สวรรค์รู้ดีว่าตอนนี้เขากำลังกลัวมากแค่ไหน

เวลานี้ในใจของเขามีเพียงความคิดเดียว ก็คือสื้อสื้อจะต้องไม่เป็นอะไร!

หลังจากที่ฝู้จิงเหวินถูกผลักออกมา ใบหน้าของเขาซีด

สายตามองไปที่จิงเฟิงเฉินที่อุ้มเจียงสื้อสื้ออยู่กำลังจะหายไปจากขอบเขตที่เขาสามารถมองเห็น เขารีบเดินตามไปทันที

ทุกคนกลับมามีปฏิกิริยา และรีบตามไปทันที

จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเจียงสื้อสื้อเขาไปในห้องอย่างระมัดระวัง วางเธอลงกับพื้น และเริ่มปฐมพยาบาลให้กับเธอ

จิ้นเฟิงเฉินปลดกระดุมของเจียงสื้อสื้อ และปั๊มหัวใจกับเขา ต้องทำให้น้ำที่เมื่อกี้

เจียงสื้อสื้อสำลักเขาไป อาเจียนออกมาให้หมด

หลังจากที่ทำเสร็จไปหนึ่งครั้ง เขาทั้งกลัวทั้งกังวล จิ้นเฟิงเฉินหอบต่ำ ราวกับว่ากำลังจะหมดแรง

หลังจากนั้นไม่นาน ฝู้จิงเหวินก็พุ่งเข้ามา

ฝู้จิงเหวินมองไม่เห็นหน้าของเจียงสื้อสื้อ มองปฏิกิริยาของจิ้นเฟิงเฉิน คิดว่าไม่สามารถช่วยเจียงสื้อสื้อให้ฟื้นขึ้นมาได้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที

เขารีบพุ่งตัวไปข้างหน้า พูดด้วยความร้อนใจว่า “สื้อสื้อเป็นอะไร? ฉันดูเอง!”

จิ้นเฟิงเฉินพอได้ยินเสียงของเขา ก็คว้าผ้าปูที่นอนมา เพื่อคลุมร่างกายของเจียงสื้อสื้อ

เขาเพิ่งจะปลดกระดุมเสื้อของเจียงสื้อสื้อไปไม่กี่เม็ด ทำให้เสื้อของเธอเปิด เขาไม่อยากให้ฝู้จิงเหวินเห็น

ลุกขึ้นเพื่อยืนขวางฝู้จิงเหวิน มองไปที่เขา และพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอไม่เป็นอะไรแล้ว!”

เจียงสื้อสื้อฟื้นขึ้นมาหลังจากสำลักน้ำออกไป แต่สาเหตุเนื่องจากการนอนราบทำให้หน้ามืดและสลบไปอีกครั้ง

จิ้นเฟิงเฉินจรวจดูลมหายใจ พอรู้ว่าเจียงสื้อสื้อยังมีชีวิตอยู่ หัวใจที่เป็นกังวลก็ผ่อนคลายลง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่

โดนจิ้นเฟิงเฉินขวางเอาไว้ ความโกรธของฝู้จิงเหวินเพิ่มมากขึ้น มือของเขากำแน่นเหมือนกับว่าต้องการจะต่อยคน

“ผมไม่เชื่อคุณ ผมจะดูด้วยตาของผมเอง”

แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ยอมง่ายๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็น เหยียดแขนออกไปขวางฝู่จิงเหวินไว้

กล้ามเนื้อตึงแน่น ท่ามกลางประกายไฟ และกลิ่นดินปืน

เมื่อเห็นอย่างนี้จิ้นเฟิงเหราที่ยืนอยู่ตรงกลางก็พูดไกล่เกลี่ย “เลิกทะเลาะกันได้แล้ว ให้หวั่นชีงเข้าไป เขาเป็นพยาบาล และก็เป็นผู้หญิงด้วย ไม่มีอะไรเหมาะสมไปมากกว่านี้แล้ว

หลังจากแนะนำเสร็จ เขามองไปที่จิ้งเฟิงเฉิน และก็มองไปที่ฝู่จิงเหวิน เพื่อถามความคิดเห็นของพวกเขา “อย่างงี้โอเคไหม?”

ในที่สุดชายสองคนที่มีสีเขียวเพราะโกรธ ก็พยักหน้า ตอบตกลง

หลังจากที่ส้งหวั่นชีงเข้าไป ตรวจเช็กนิดหน่อย ก็พบว่าเจียงสื้อสื้อไม่ได้เป็นอะไร

ลมหายใจของเจียงสื้อสื้อมีแนวโน้มที่จะปกติแล้ว มีแค่เพียงใบหน้าที่ยังคงซีดอยู่

อย่างนี้เหมือนกับว่ากำลังฝันถึงอะไรอยู่ ขมวดคิ้วแน่น

“พี่สื้อสื้อ?”

เธอเรียกคนที่อยู่บนเตียงอย่างไม่แน่ใจ

“หือ?”

เจียงสื้อสื้อที่กำลังหลับฝันอยู่นั้น ตอบเธออย่างงงๆ

ส้งหวั่นชีงถอนหายใจออกมาเบาๆ แท้ที่จริงเจียงสื้อสื้อเพียงแค่เหนื่อย นอนหลับไปแล้ว

กลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะเป็นหวัด เธอถอดเสื้อผ้าที่ชื้นของเขียงสื้อสื้อออก เพื่อเปลี่ยนชุดให้

หลังจากที่ทำอะไรเสร็จ เธอเดินออกมาจากห้อง พูดกับผู้คนที่ยืนอยู่ที่ประตู “จริงๆแล้วไม่ได้มีปัญหาอะไร ให้เธอนอนพักสักหน่อยก็โอเคแล้ว พวกคุณกลับไปเถอะ ค่อยมาทีหลัง”

หน้าบึ้งของฝู้จิงเหวินผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เพราะที่นี่เป็นบ้านของจิ้นเฟิงเฉิน ฝู้เจิงเหวินโมโหไม่ได้