ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 614

บทที่ 614 นี่คือคนที่อยู่ในส่วนลึกของใจฉัน

เจียงสื้อสื้อกดตรงตำแหน่งขมับ ส่ายหัวเบาๆ

“ฉันไม่รู้”

เขาหลับตาลงอย่างเจ็บปวด ทำให้ใจของเธอสับสนอย่างมาก

ดูจากปฏิกิริยาของจิ้นเฟิงเฉิน เธอคิดว่าภาพเหล่านั้นน่าจะเป็นเรื่องจริง

แต่ว่าเธอกลับไม่ได้นึกถึงจิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่า

เธอมองเห็นแต่เพียงภาพพวกนั้น แต่ล้วนไม่ชัดเจน แยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร

มองเห็นท่าทีเจ็บปวดของเธอ ทำให้ใจของจิ้นเฟิงเฉินกดดันเป็นอย่างมาก

เอื้อมมือไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน และปลอดเธอเบาๆ “เอาล่ะ พวกเราไม่ต้องคิดแล้ว จำได้หรือไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ผมแค่ต้องการให้คุณโอเค”

“หม่ามี๊ หนูกลัวมากเลย”

ในตอนนี้เด็กหญิงตัวน้อยปีนขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับร้องไห้ พร้อมกับจับที่มุมเสื้อผ้าของเจียงสื้อสื้อแน่น

เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้ เจียงสื้อสื้อปัดปลายผมของเถียนเถียน และพูดว่า “ไม่ต้องกลัว เถียนเถียน หม่ามี๊ไม่เป็นอะไรแล้ว”

เสี่ยวเป่าก็เดินมา มีหยาดน้ำตาอยู่ที่ดวงตาของเขา และยังมองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยความเป็นห่วง

จิ้นเฟิงเฉินกอดพวกเขาทั้งสามไว้ในอ้อมกอด ครอบครัวทั้งสี่คนกอดกันอยู่อย่างเงียบ

ผ่านไปสักพัก เจียงสื้อสื้อก็ถอยออกมาจากอ้อมกอดของจิ้งเฟิงเฉิน มองสำรวจไปที่เสื้อผ้าของตนเอง พบว่าถูกเปลี่ยนแล้ว เธอมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินด้วยความงงงวย

รู้ได้ด้วยตัวเองว่าเธอกำลังคิดอะไร จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ส้งเหวินชีงเป็นคนเปลี่ยนให้คุณ ไม่ใช่ผม”

เจียงสื้อสื้อเอ่ยขอโทษหลังจากได้ยินอย่างนั้น “วันนี้รบกวนคุณมากเกินไปแล้ว ฉันกับเถียนเถียนควรจะกลับได้แล้ว”

เจียงสื้อสื้อพูดพร้อมกับลุกขึ้น แต่อาการเวียนหัวยังคงอยู่ ทำให้เจียงสื้อสื้อล้มลงไปบนตียงอีกครั้ง

จิ้นเฟิงเฉินรีบเข้ามาพยุงเจียงสื้อสื้อ พูดอย่างเป็นห่วงว่า “เอาล่ะ ในเมื่อคุณยังอ่อนแอก็อย่าพยายามเข้มแข็ง ผมจะเรียกส้งหวั่นชีงมาดูคุณสักหน่อย”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็เรียกส้งหวั่นชีงเข้ามา

หลังจากนั้นไม่นาน ส้งหวั่นชีงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ตอนนี้พี่สื้อสื้อไม่เป็นอะไรแล้ว แค่ตกใจนิดหน่อย นอนพักแค่คืนเดียวก็หายดีแล้ว”

พอได้ยินว่าเธอไม่เป็นอะไร ทุกคนในห้องก็โล่งใจ

ในตอนนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็พูดขึ้นมาในเวลาที่เหมาะสม “แม้ว่าจะไม่เป็นอะไรแล้วก็อยู่ที่นี่ต่ออีกสักหน่อยเถอะ ฝู้จิงเหวินเพิ่งจะกลับไป พวกคุณแม่ลูกสองคนถ้ากลับไปผมก็ไม่ค่อยจะสบายใจ”

เด็กสาวตัวน้อยมองไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างขอความคิดเห็น ได้อยู่ที่นี่กับพี่เธอชอบมันอยู่แล้ว แต่ยังต้องถามความคิดเห็นของหม่ามี๊ก่อน

เธอจับเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ เจียงสื้อสื้อยืนกรานว่า “ไม่ดีกว่า ค้างคืนที่นี่จะโดนคนอื่นนินทาได้ ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณจิ้น”

โทรศัพท์ของเจียงสื้อสื้อบังเอิญดังขึ้นพอดี จิ้งเฟิงเฉินชำเลืองมองชื่อบนโทรศัพท์

เป็นฝู้จิงเหวินที่โทรมา

ชายคนนี้เลือกเวลาได้ถูกจริงๆ จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น

คุยโทรศัพท์ต่ออีกสองสามประโยค เจียงสื้อสื้อก็ได้วางสาย

ทันทีหลังจากนั้นภายใต้การสนับสนุนของส้งหวั่นชีง ก็ออกมาข้างนอกห้องเพื่อรอฝู้จิงเหวิน

ไม่ถึงสิบนาที ฝู้จิงเหวินก็มาถึงที่นี่

เมื่อเห็นสีหน้าซีดๆของเจียงสื้อสื้อ เขาก็เข้าไปกอดเธอโดยที่ยังไม่ทันพูดอะไร

เดิมที่เจียงสื้อสื้ออยากจะปฏิเสธการกระทำของเขา แต่ฝู้จิงเหวินไม่เปิดโอกาสให้เขาได้โต้แย้ง

พูดกับจิ้นเฟิงเฉินด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “คุณจิ้น หลังจากนี้ขอให้คุณอยู่ห่างจากภรรยาของผมสักหน่อย ผมไม่อยากให้สื้อสื้อได้รับอันตรายอีก! นี่คือคนที่อยู่ในใจของผม เชิญคุณคิดให้ดีๆก่อนจะทำอะไร”

จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนอารมณ์ร้อนเร็ว จะอดทนต่อการยั่วยุของฝู้จิงเหวินได้อย่างไร เขาเดินไปเถียงกับฝู้จิงเหวิน “คุณพูดอะไรของคุณ?”

แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับถูกจิ้นเฟิงเหราขวางเอาไว้ หัวเราะเยาะและมองไปที่ฝู้จิงเหวิน และพูดว่า “เพลิดเพลินไปกับความสุขที่ขโมยมาไปเถอะ ฉันจะทำให้สื้อสื้อกลับมาจำได้อย่างแน่นอน”

ฝู้จิงเหวินพูดไม่ออก ทำได้เพียงแค่กอดเจียงสื้อสื้อแล้วจากไป