ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 615

บทที่ 615 ต้องไม่เป็นตัวอย่าง

ทุกคนกำลังช่วยเจียงสื้อสื้อค้นหาความทรงจำ ไม่รู้ว่าการทำแบบนี้จะเป็นการทำให้เธอเจ็บปวดหรือไม่

ในขณะที่จิ้นเฟิงเฉินร้อนใจนั้น ก็เจ็บปวดไปในเวลาเดียวกัน

ในเวลาเดียวกัน เจียงสื้อสื้อที่นอนอยู่บนเตียงก็พลิกไปมาไม่สามารถหลับได้เช่นกัน

คนๆนั้นที่ต้องการให้เธอตายเป็นใครกันแน่?

ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเสียงของเธอขนาดนี้?

หรือเป็นไปได้ไหมว่าฉันเคยทำให้ใครบางคนไม่พอใจมาก่อน?

ตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ช่างมันเถอะ ค่อยๆหาคำตอบไป ร้อนใจไปก็ไม่ได้ช่วยอยู่ดี

เนื่องด้วยเสียงหายใจของเถียนเถียน ทำให้เจียงสื้อสื้อได้หลับไป

วันต่อมา ที่บ้านตระกูลจิ้น

ทุกคนล้วนตื่นแต่เช้า เพราะว่าวันนี้จิ้นเฟิงเหราพวกเขาจะต้องกลับไปแล้ว

พอเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พาพวกเขามาที่สนามบิน

แม่จิ้นมองเสี่ยวเป่าอย่างไม่วางตา

“เสี่ยวเป่า วันนี้คุณย่าต้องกลับไปแล้ว หนูอยู่ที่นี่ต้องเชื่อฟังแดดดี๊นะ รอแดดดี๊ทำงานเสร็จ พวกเธอค่อยกลับไปหาคุณย่า”

ดวงตาของเสี่ยวเป่าแดง เขาจับมือแม่จิ้นไว้แน่น พูดอย่างรู้ใจว่า “คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะเป็นเด็กดีอย่างแน่นอน คุณปู่และคุณย่าอยู่ที่บ้านต้องดูแลร่างกายดีๆนะครับ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น แม่จิ้นก็พูดด้วยความพอใจ “โอเค ดี หลานรักของย่าโตแล้ว”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองยังคงไม่ยอมจะจากกันจิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะเตือนสติ

“เอาล่ะครับ แม่ ใช่ว่าหลังจากนี้จะไม่ได้เจอหลานสักหน่อย เที่ยวบินของพวกเรา จะถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว หากช้าไปมากกว่านี้ วันนี้อาจจะไม่ได้ไปแล้ว”

พูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็ประสบกับการมองค้อนของแม่จิ้น จิ้นเฟิงเหราตกใจจนต้องรีบดึงมือของส้งหวั่นชีงเดินไปข้างๆ

เขารู้จักความร้ายกาจของแม่ตัวเองดี

จิ้นเฟิงเฉินมองเวลา ไม่สามารถเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว ก็เลยต้องพูดกระตุ้น “แม่ครับ ต้องไปแล้ว”

แม่จิ้นเช็ดน้ำตาที่หางตา เดินกลับไปที่จุดตรวจความปลอดภัย

เสี่ยวเป่าโบกมืออยู่ตลอด มองดูพวกเขาเดินจากไป

หลังจากที่ไปส่งเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินและลูกชายก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ

ผ่านไปสองสามวัน จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้เจอกับเจียงสื้อสื้ออีก คิดถึงเธอมาก แต่เขาก็ไม่ได้ไปรบกวนเจียงสื้อสื้อ

เพราะเขารู้ดี ไม่สามารถใกล้จนเกินไป มิฉะนั้นความพยายามที่ผ่านมาทั้งหมดจะสูญเปล่า

ทำได้เพียงมองภาพบนหน้าจอ

ที่โรงไวน์ตระกูลฝู้ เจียงสื้อสื้อยุ่งมาก จนไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่น

เมื่อมองไปที่กองเอกสารที่สูงเหมือนภูเขา ก็อดจะเวียนหัวเสียไม่ได้

ในเวลาต่อมา ผู้ช่วยก็มาเคาะประตูห้องของเจียงสื้อสื้อ

“เข้ามา”

วางเอกสารในมือลง ผู้ช่วยพูดว่า “พี่สื้อสื้อ เด็กผู้ชายที่มาครั้งที่แล้วรออยู่ข้างนอก บอกว่ามาหาพี่”

พอได้ฟังเจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะนิ่งไป เสี่ยวเป่ามาเหรอ?

ถ้าอย่างนั้นจิ้นเฟิงเฉินจะอยู่ด้วยไหม?

เจียงสื้อสื้อลังเลอยู่สักพัก ก็เดินตามผู้ช่วยออกไป

พอออกจากประตูไปก็มองเห็นกลุ่มคนกำลังล้อมรอบเสี่ยวเป่าอยู่ ข้างกายเต็มไปด้วยขนม