ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 616

บทที่ 616 เห็นอยู่ว่าไปกับผู้ชายคนนี้ชัดๆ

พูดจบ ยิ้นเฟิงเฉินก็มองจ้องไปที่เจียงสื้อสื้อ

ที่จริงที่เสี่ยวเป่าไปหาเจียงสื้อสื้อที่นั่น จิ้นเฟิงเฉินรู้อยู่แล้ว

รอบกายของเสี่ยวเป่ามีบอดี้การ์ดดูแลอยู่ โดยทั่วไปจะไม่เกิดอะไรอยู่แล้ว

ดังนั้นเขาถึงไม่ห้าม ก็แค่อยากจะเห็นท่าทีของเจียงสื้อสื้อที่มีต่อเสี่ยวเป่า

เจียงสื้อสื้อพาเสี่ยวเป่ากลับมาส่ง นั่นแสดงถึงว่าในใจของเขายังไม่สามารถละทิ้งเสี่ยวเป่าได้

นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ

หลังจากเหลือบไปมองเวลา เจียงสื้อก็ได้พูดปฏิเสธ “ไม่ได้หรอก ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ถ้าหากว่าฉันกลับดึกกว่านี้หล่ะก็ เกรงว่าเถียนเถียนจะร้องไห้”

เมื่อพูดจบก็จะออกไป แต่ว่าเสี่ยวเป่ายังคงดึกมุมเสื้อของเจียงสื้อสื้อ และมองไปที่เธออย่างมีความหวัง

“หม่ามี๊ ไม่อยู่ทานข้าวกับเสี่ยวเป่าสักมื้อจริงๆเหรอ? หลายวันแล้วที่หม่ามี๊ไม่ได้ทานข้าวเสี่ยวเป่า”

“นี่……” มองเห็นแววตาของเสี่ยวเป่า เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจริงๆ

ณ เวลานั้น จิ้นเฟิงเฉินเดินไปถือกระเป๋าของเสี่ยวเป่า และจับมืออีกข้างของเสี่ยวเป่า

เขาพูดกับเจียงสื้อสื้อด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเล็กน้อย “สองวันนี้เสี่ยวเป่าอารมณ์ไม่ค่อยดี ถือว่าช่วยผมสักหน่อยเถอะ”

ดวงตาของคนตัวโตและคนตัวเล็กที่มีลักษณะเหมือนกันทุกประการ ไม่เป็นอันตรายต่อสิ่งใดทั้งสิ้น

เสี่ยวเป่าร้องไห้ทันทีที่เธอเดินจากไป ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

เจียงสื้อสื้อรีบรับปากว่า “ฉันจะอยู่”

ทันทีที่สิ้นเสียง เสี่ยวเป่าก็ดีใจขึ้นมาในทันที และกระโดดโลดเต้นไปมา

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เสี่ยวเป่าอย่างชื่นชม จากนั้นก็ไปเอารถ

มองไปที่คนตัวโตและคนตัวเล็ก เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ต่อหน้าพวกเขา เธอใจร้ายไม่ลงตลอด ยังแพ้และตกอยู่ในกำมือของพวกเขาอีกต่างหาก

ทั้งสามคนมาอยู่ที่ร้านอาหารก่อนหน้าที่เคยมา จิ้งเฟิงเฉินยังคงสั่งอาหารที่เจียงสื้อสื้อชอบ

ครั้งนี้ยังสั่งขนมหวานเพิ่มอย่างรู้ใจ ในใจของเจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกร้อยแปดพันเก้า

ผู้ชายคนนนี้ยังจำสิ่งที่เข้าชอบได้อย่างชัดเจนจริงๆ

หลังจากที่อาหารทั้งหมดมาแล้ว โทรศัพท์ของเจียงสื้อสื้อก็ดังขึ้นมาอย่างถูกเวลา

มองชื่อที่ขึ้นบนโทรศัพท์ นิ้วมือของเจียงสื้อสื้อสั่นอย่างช่วยไม่ได้

ลังเลอยู่สักพัก ก็รับสาย

“สื้อสื้อ คุณอยู่ไหน? ทำไมยังไม่กลับมาอีก? ผมไปที่บริษัทก็พบว่าคุณไม่อยู่”

เสียงกังวลเล็กน้อยของฝู้จิงเหวินดังขึ้น

“ฉัน……วันนี้ฉันกับเพื่อน……ออกมาเจอกัน กินข้าวข้างนอก พวกคุณไม่ต้องรอฉัน”

เจียงสื้อสื้อโกหกโดยไม่รู้ตัว ทั้งยังรู้สึกผิดอีกด้วย

กลัวว่าฝู้จิงเหวินจะสงสัยอะไร

แต่หลังจากพูดจบเธอก็รู้สึกว่ามันน่าตลก ตัวเธอเองยังรู้สึกว่าข้ออ้างนี้ไม่น่าเชื่อ

เธออยู่ที่นี่แค่คนเดียว นอกจากฝู้จิงเหวินและจิ้นเฟิงเฉินจะมีเพื่อนที่ไหนอีก

ฝู้จิงเหวินขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน เพื่อน? ทำไมเขาถึงไม่เคยได้ยินมาก่อน เจียงสื้อสื้ออยู่ที่นี่มีเพื่อนที่รู้จักด้วย?

จากนั้นก็พูดว่า “งั้นผมไปรับคุณเอง ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว ผมเป็นห่วงถ้าคุณกลับเอง”

“ไม่ต้องหรอก พวกเราผู้หญิงเจอกัน คุณเข้ามาด้วยคงไม่ค่อยดี กินข้าวเสร็จฉันก็กลับแล้ว ทางนี้ฉันยังต้องทำอะไรบางอย่าง วางสายก่อนนะ”

ไม่รอให้ฝู้จิงเหวินพูดอะไรต่อ เจียงสื้อสื้อก็ตัดสาย

ลูบไปที่หัวใจที่เต้นแรง การโกหกเป็นอะไรที่ไม่สบายใจจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ตรงข้ามเห็นปฏิกิริยาของเธออยู่ในสายตา สีหน้าของเขาหมองลงจนสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เธอพูดว่าเป็นการเจอกันของผู้หญิง……

เขาเป็นผู้หญิงที่ไหน……