ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 617

บทที่ 617 เกิดเรื่องกับเสี่ยวเป่าแล้ว

เมื่อคิดว่าเจียงสื้อสื้อโกหกเขาเพราะผู้ชายคนนี้ ฝู้จิงเหวินก็อดไม่ได้ที่จะกำแก้วในมือแน่

หรือว่า ตอนนี้เขาแม้แต่จะรู้ว่าเธออยู่กับใครก็ไม่มีสิทธิแล้วเหรอ?

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ สำหรับเขาแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่

ทั้งสองคนเคยมีความสัมพันธ์พื้นฐานกันมาก่อน เพียงแค่พวกเขาติดต่อกันมากขึ้น ไม่ช้าเจียงสื้อสื้อจะต้องมีความรู้สึกดีๆกับจิ้นเฟิงเฉินแน่ๆ

ถึงเวลานั้นเขาอาจจะไม่มีโอกาสอะไรแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินนี่มันเลวทรามจริงๆ ใช้ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อที่มีต่อเสี่ยวเป่าครั้งแล้วครั้งเล่า

รู้ว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธเสี่ยวเป่าได้ ดังนั้นจึงใช้วิธีนี้ในการเข้าใกล้เธอ

เสียงปิดประตูข้างล่างดังขึ้น ฝู้จิงเหวินก็เดินไปรอเจียงสื้อสื้อที่บันได

เปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า เจี้ยงสื้อสื้อเตรียมจะเดินขึ้นข้างบน

ในตอนนี้เอง จู่ๆฝู้จิงเหวินก็พูดขึ้นมา “ทำมถึงกลับดึกขนาดนี้? กลับมาเองหรอ?”

เสียงที่จู่ๆก็ดังขึ้นมาทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจจนมือสั่น ของขวัญที่เสี่ยวเป่าให้กลิ้งหล่นลงไปที่พื้น

เจียงสื้อสื้อรีบหยิบขึ้นมา แล้วใส่เข้าไปในกล่องใหม่

หลังจากตั้งสติได้แล้ว เจียงสื้อสื้อถึงจะตอบคำถามของฝู้จิงเหวิน

“คุยกับเพื่อนอยู่สักพัก เลยทำให้เสียเวลาไปหน่อย”

รู้ว่าเจียงสื้อสื้อกำลังหลบเลี่ยงอะไรบางอย่าง ฝู้จิงเหวินก็ไม่บีบบังคับให้ตอบ

“กลับมาก็ดีแล้ว ทีหลังถ้าจะกลับดึกขนาดนี้ จำไว้ว่าให้ผมไปรับคุณเอง”

พูดทิ้งไว้อย่างเย็นชา แล้วขึ้นข้างบนไป

มองเห็นเขาเข้าห้องไปแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจออกมาอย่างยาวเหยียด

ความรู้สึกผิดแบบนี้มันช่างน่าอึดอัดเสียจริงๆ

กลับมาถึงห้อง เจียงสื้อสื้อก็ส่งของขวัญของเสี่ยวเป่าให้เถียนเถียน และกำชับว่า “นี่คือของที่พี่ชายตั้งใจจะให้หนู แม้แต่หม่ามี๊ยังไม่ได้ของกิตติมศักดิ์ชิ้นนี้”

พอได้ฟังเถียนเถียนก็รีบคว้ากล่องของขวัญมากอดไว้ ราวกับกลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะแย่งไปอย่างนั้น

เขามองไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างตั้งรับ และพูดเหมือนกับผู้ใหญ่ตัวน้อยว่า

“นี่เป็นของขวัญที่พี่ชายให้เถียนเถียน ดังนั้นเถียนเถียนแบ่งให้หม่ามี๊ดูไม่ได้ คืนนี้เถียนเถียนจะนอนเอง ฝันดีค่ะหม่ามี๊”

พูดจบ เด็กหญิงตัวน้อยก็กอดของขวัญและกลับไปที่ห้องของตัวเอง

แต่ห้องของเถียนเถียนเป็นของเล่นที่ซื้อมาจากออนไลน์ ถึงแม้ว่าจะไม่ใหญ่ แต่ก็พอจุเด็กน้อยอายุสองขวบ

มองเด็กหญิงตัวน้อยที่รีบปิดประตูห้อง เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เมื่อก่อนพูดอะไรก็ไม่สามารถนอนคนเดียวได้ วันนี้ผิดปกติมากจริงๆ

ดูๆแล้วตำแหน่งของเสี่ยวเป่าในหัวใจของเธอคงสูงมาก

หลังจากชำระล้างความเหนื่อยล้าที่ผ่านมาทั้งวัน เจียงสื้อสื้อก็นอนอยู่บนเตียง ไม่นานก็หลับสนิทไป

ในอีกทางด้านหนึ่ง เสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเฉินก็กลับมาถึงบ้าน จิ้นเฟิงเฉินอุ้ม

เสี่ยวเป่ามาไว้บนขา พูดอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวเป่า แดดดี๊เดินทางไปครั้งนี้ไม่รู้ว่ากี่วันถึงจะได้กลับมา ดังนั้นหนูจำไว้ว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรให้ไปหาหม่ามี๊ ไม่ต้องสนใจความขัดแย้งใดๆของเพื่อนร่วมห้อง มิฉะนั้นคนที่จะเสียเปรียบคือหนูเอง เข้าใจไหม?”

เสี่ยวเป่าพยักหน้า รับรองว่า “แดดดี๊ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะเป็นเด็กดีอย่างแน่นอน ผมจะไม่สร้างเรื่องอะไร ถ้ามีปัญหาก็จะไปหาหม่ามี๊ แดดดี๊ระวังตัวดีๆ รีบกลับมาไวๆนะครับ”

“โอเค ไปพักผ่อนเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้น ไปที่ห้องหนังสือ

เสี่ยวเป่าตะโกนอยู่ที่ด้านหลังของจิ้นเฟิงเฉิน “แดดดี๊ ฝันดีครับ”

จากนั้นตัวเองก็กลับไปที่ห้องเล็กๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็นอนอยู่บนเตียง

ไม่นานนักก็เข้าสู่ห้วงความฝัน ในฝันนั้นหม่ามี๊จำเขาได้แล้ว พวกเขาทั้งสี่คนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

คืนนี้สำหรับเสี่ยวเป่าแล้วเป็นคืนที่หลับสบายที่สุด

จิ้นเฟิงเฉินจัดเตรียมเอาเอกสารที่จะต้องใช้ในสองสามวันนี้ออกมา ดึกแล้ว