ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 619

บทที่ 619 ไม่รู้จริงๆว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่

ในตอนที่เจียงสื้อสื้อกำลังเก็บชามนั้น เมื่อมองไปที่ท้องฟ้าด้านนอก สีของท้องฟ้าก็เป็นสีเข้มซะแล้ว

จู่ๆเธอก็นึกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง หันกลับไปมองเสี่ยวเป่า ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เสี่ยวเป่า แล้วแดดดี๊ของหนูล่ะ เขารู้เรื่องที่หนูต้องอยู่โรงพยาบาลไหม?”

“รู้แล้วครับ คุณครูติดต่อแดดดี๊ได้แล้ว แดดดี๊เพิ่งประชุมเสร็จ บอกว่าจะรีบกลับมาทันที”

เสี่ยวเป่าตอบด้วยเสียงอบอุ่น

ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และมักจะมองโลกในแง่ดีเสมอ สำหรับเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินงานยุ่งเขาเข้าใจดีเสมอ

ไม่ร้องไห้โวยวาย

“แต่ยังไงก็ไม่น่าสามารถกลับมาได้เร็วขนาดนั้น”

เจียงสื้อสื้อหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาของเขามีความวิตกกังวลอยู่มาก

คืนนี้ แม้ว่าจะมีคนดูแล แต่การทิ้งให้เสี่ยวเป่าอยู่ที่นี่โดยลำพัง เธอก็ยังไม่วางใจอยู่ดี

เสี่ยวเป่ามีการสังเกตที่ เขาพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “ไม่เป็นไรครับ หม่ามี๊ ผมอยู่คนเดียวได้”

จริงๆแล้วเขารู้อยู่ดีแก่ใจ ว่ายังไงเจียงสื้อสื้อก็ไม่มีทางปล่อยให้เขาอยู่เดียวแน่นอน แต่เพียงแค่ต้องการจะเล่นอะไรสักหน่อย

หลังจากคิดอยู่สักพัก เจียงสื้อสื้อก็ตัดสินใจ

“หม่ามี๊จะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนหนู รอจนกว่าแดดดี๊จะกลับมา”

“จริงเหรอครับ?”

เสี่ยวเป่าดีใจมาก

เจียงสื้อสื้อเดินเข้ามาลูบหัวของเสี่ยวเป่า พูดอย่างอ่อนโยนว่า “อืม ยังไม่กลับไปชั่วคราว ไม่วางใจที่หนูอยู่ที่นี่คนเดียว”

เสี่ยวเป่าตาแดง

จริงๆแล้วต่อให้เขาเข้าใจรู้เรื่องมากแค่ไหน แต่การที่ต้องอยู่โรงพยาบาลคนเดียวเขาก็กลัวอยู่ดี

โดยเฉพาะในตอนที่กำลังป่วย ความรู้สึกเหล่านี้จะถูกดึงออกมาได้ง่าย

การแสร้งเป็นเข้มแข็งต่อหน้าเจียงสื้อสื้อหายไปหมดสิ้น

กุมมือของเจียงสื้อสื้อขึ้นมา เสี่ยวเป่าวางไว้บนหน้าของตัวเองและถูไปมา

พูดอย่างออดอ้อน “ขอบคุณนะครับหม่ามี๊ หม่ามี๊ดีที่สุดเลย”

แววตาของเจียงสื้อสื้ออ่อนโยนลง

นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของเตียง ลูบผมสีดำของเสี่ยวเป่าอย่างอ่อนโยน อย่างปลอบโยนเขา

สายลมยามค่ำคืน แสงจันทร์พาดผ่านเงาต้นไม้เข้ามา

สองแม่ลูกที่กำลังคลอเคลียกัน ช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่น

ความเจ็บปวดก็ค่อยๆกลับเป็นปกติแล้ว

“หม่ามี๊ เล่านิทานให้ผมฟังหน่อย เมื่อก่อนหม่ามี๊เล่าใผ้ผมฟัง”

เสี่ยวเป่าเงยหน้ามองทางเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อเล่านิทานก่อนนอนให้เถียนเถียนฟังอยู่บ่อยๆ สำหรับคำขอร้องของเสี่ยวเป่าแล้ว เธอตอบรับอย่างง่ายดาย

“โอเค หม่ามี๊คิดก่อน จะเล่าเรื่องอะไรให้หนูฟังดีนะ”

เสียงอ่อนโยนของเขาไหลผ่านในยามค่ำคืน พลิ้วไหวไปกับสายลม ช่างไพเราะเหลือเกิน

จากนั้นไม่นาน เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มที่มุมปาก เขาค่อยๆเล่าเรื่องราวที่เคยอ่านในหนังสือ

“งั้นเล่าเรื่องเจ้าชายน้อยแล้วกัน ในอดีต มีเจ้าชายน้อยอยู่คนหนึ่งอาศัยอยู่ที่โลกที่เล็กมากๆ ที่นั่นมีภูเขาไฟสองลูก และดอกกุหลาบที่เขารักอยู่อีกหนึ่งดอก

ต่อมา เขาทะเลาะกับดอกกุหลาบ เจ้าชายน้อยโกรธก็เลยออกจากโลกของตัวเองไป……”

เสียงของเธออ่อนนุ่มมาก เหมือนกับบทเพลงที่ไพเราะไหลวนอยู่ในหัวใจ

เสี่ยวเป่าฟังอย่างตั้งใจ

เรื่องราวนิทานสองหมื่นตัวถูกขัดเกลาออกมาโดยเจียงสื้อสื้อ เล่ามาก็นานแล้ว

โดยไม่รู้ตัว เวลาก็ผ่านไปนานแล้ว

เมื่อกลับมาได้สติ ก็พบว่าแสงไฟยามค่ำคืนที่สว่างไสวได้ค่อยๆกลับมาสงบแล้ว

เงาของต้นไม้ เสียงของแมลงก็หายไปแล้ว

“เอาล่ะ เล่านิทานจบแล้ว ควรจะนอนได้แล้ว”