ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 624

บทที่ 624 พาเถียนเถียนกลับบ้าน

สิบนาทีต่อมา จิ้นเฟิงเฉินกับเสี่ยวเป่าก็ปรากฏตัวอยู่หน้าเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อมองดูสองพ่อลูกที่จู่ๆ ก็โผล่มา เธอยืนอึ้งอยู่กับที่

เพราะขาของเสี่ยวเป่ายังไม่หายดี จิ้นเฟิงเฉินจึงหารถเข็นเด็กให้เขา

เถียนเถียนมองดูพ่อลูกด้วยสีหน้าตื่นเต้น แล้วยื่นมือออกไปหาจิ้นเฟิงเฉิน

หลังจากรับเถียนเถียนมา จิ้นเฟิงเฉินก็เอ่ยปากขึ้น "ในเมื่อตอนนี้สุขภาพของคุณป้าไม่ค่อยดี เถียนเถียนก็ปล่อยให้ผมดูแลเถอะ”

ยังไม่รอให้จิ้นเฟิงเฉินพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ปฏิเสธ "ไม่เป็นไร เถียนเถียนฉันดูแลเองได้”

แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับพูดอย่างดื้อรั้นว่า "ตอนนี้คุณป้าฝู้ยังต้องให้คุณดูแล คุณจะมีเวลาและพลังงานที่ไหนไปดูแลเถียนเถียนอีก?”

เขาพูดจนเธอหมดคำจะพูด เจียงสื้อสื้อหันหน้าหนีไป

จิ้นเฟิงเฉินเห็นเช่นนี้ก็พูดต่อว่า "สื้อสื้อ ไม่ต้องแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว คุณยังมีผมอยู่ วางใจได้ ที่บ้านมีพี่เลี้ยงกับเสี่ยวเป่าอยู่ด้วย เถียนเถียนจะไม่ลำบากอย่างแน่นอน”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็เงยหน้ามองตาจิ้นเฟิงเฉิน

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและความเป็นห่วงที่มีต่อเธอ ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เจียงสื้อสื้อไม่สามารถปฏิเสธได้

เธอจึงพยักหน้าและตกลงกับข้อเสนอของเขา

เธอลุกขึ้นมาและลูบผมของลูกสาว แล้วหันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน

"ที่บ้านคุณมีสิ่งของที่เด็กผู้หญิงไหมคะ? ถ้าไม่มีฉันจะเรียกบริการส่งพัสดุมา”

เห็นว่าเธอเห็นด้วย จิ้นเฟิงเฉินก็กระตุกหนูน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด เถียนเถียนหัวเราะคิกคักออกมาทันที กำลังจะไปดึงผมเขา

เขาตบไปที่หลังมือของเจียงสื้อสื้อ ให้ความรู้สึกเหมือนลูบเล็กน้อย มีความสนิทสนมแฝงไว้ ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตัวเองควรจะดึงมือกลับมา

แต่จิ้นเฟิงเฉินไวกว่าเธอ พริบตาเดียวเขาก็ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ที่บ้านมีทุกอย่าง ถ้าไม่มีอะไรซื้อก็แล้วกัน เถียนเถียนคืนนี้กลับบ้านกับแด๊ดดี๊นะ เราลาหม่ามี๊กัน”

ชายคนนี้หันกลับไปตอบคำถามของเจียงสื้อสื้อไปด้วยและเกลี้ยกล่อมเถียนเถียนไปด้วย เขาหันหลังกลับและเดินจากไป เถียนเถียนก้มหัวอยู่บนไหล่ของเขาและโบกมือเล็ก ๆ ให้เจียงสื้อสื้อ

แล้วก็หายไปในพริบตาที่มุมของบันได

ทั้งสามคนเดินไปที่รถที่จอดอยู่ข้างล่าง จิ้นเฟิงเฉินวางเด็กสองคนเข้าไปก่อน แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ให้ดี จากนั้นตนจึงขึ้นไปนั่งที่นั่งคนขับ

แต่เถียนเถียนเป็นเด็กนั่งไม่อยู่กับที่ เธอเล่นตบมือกับเสี่ยวเป่าที่เบาะหลังอยู่พักหนึ่ง ก็บิดตัวไปมาอยากจะเลื่อนหลุดลงจากที่นั่ง อยากจะไปอยู่ข้างๆ จิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินมองผ่านกระจกหลังแวบหนึ่ง แล้วตกใจจนสะดุ้งเขารีบหมุนพวงมาลัยแล้วชะลอความเร็วของรถ แล้วพูดทันทีว่า "เสี่ยวเป่า อุ้มน้องสาวไว้ให้ดีๆ แด๊ดดี๊กำลังจะเลี้ยวแล้ว"

เสี่ยวเป่ายินดีที่จะช่วยจิ้นเฟิงเฉินทำเรื่องต่างๆ ไม่พูดอะไรสักคำเขาก็ดึงเถียนเถียนกลับมาทันที

เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแล้วพูดว่า "เอาล่ะ นั่งไปถึงเส้นชัยได้ถึงจะเป็นเด็กดีนะครับ วันนี้เถียนเถียนอยากกินอะไร? แด๊ดดี๊เลี้ยง”

เด็กแค่ไม่กี่ขวบเอง ไม่มีความต้านทานต่อของกินหรอก

เถียนเถียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตะกละตะกลามจนน้ำลายไหล แทบอยากจะบอกชื่อเมนูอาหารมาเป็นชุดแล้ว

เธอเอียงหัวและกล่าวว่า "หนูอยากกินไก่ทอดและเฟรนช์ฟรายส์ แต่หม่ามี๊มักจะบอกว่าของพวกนี้ไม่ดี ไม่ค่อยให้หนูกินเท่าไหร่”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเช่นนี้ ก็ยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพูดอย่างยั่วยวนว่า "หม่ามี๊พูดว่าอะไรอีกครับ เจ้าหญิงน้อยของเราดูไม่ใช่คนที่เชื่อฟังขนาดนั้นนะ”

หลังจากพูดจบ เถียนเถียนก็พูดอย่างไม่พอใจว่า"เถียนเถียนไม่ใช่ เถียนเถียนเป็นเด็กดี ตอนที่อยู่ที่บ้าน เถียนเถียนกลัวหม่ามี๊ทำอาหารเหนื่อยเกินไป ยังเอากระทะของหม่ามี๊ไปซ่อนเลย”

เมื่อเห็นหนูน้อยตัวเล็กจอมเจ้าเล่ห์ จิ้นเฟิงเฉินก็เผยรอยยิ้มออกมาตรงใต้ดวงตา

รถหยุดที่สัญญาณไฟจราจร เขาถามต่อไปว่า "เถียนเถียนอบอุ่นกับแม่จังเลยครับถ้าอย่างงั้นหนูเอากระทะไปซ่อนที่ไหนครับ?”

หลังจากที่เถียนเถียนได้ยิน ก็พยายามคิดย้อนกลับไป แล้วพูดด้วยความน่าสงสารว่า"ซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าเล็ก ๆ ของหนู หลังจากที่หม่ามี๊มาเห็น ก็ถูกลงโทษไม่ให้กินขนมปังหมีตอนกลางคืน เพราะกระทะไปทำกระโปรงสีขาวสกปรก”

ดูท่าทางปากจู๋ของเธอสิ จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกว่าลูกสาวของตัวเองช่างน่ารักมากจริงๆ