ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 625

บทที่ 625 บอสปีศาจจริงๆ

ไม่รู้ว่าเล่นอย่างบ้าคลั่งมานานแค่ไหนแล้ว ในที่สุดเด็กสองคนก็รู้สึกหิว

จิ้นเฟิงเฉินจูงมือไว้ข้างละคน แล้วพาไปที่ห้องรับประทานอาหาร

แม้ว่าจะมีเพียงสามคน แต่อาหารเยอะมาก

บนโต๊ะอาหารมีชามเล็กๆสำหรับเด็กที่สะดวกในการกินโจ๊ก แอปเปิลกระต่าย ข้าวแกงกะหรี่มันฝรั่งชุดเล็ก และกับข้าวสามถึงห้าอย่าง พวกไก่ทอดและมันฝรั่งทอดก็มี

เถียนเถียนร้องอย่างมีความสุขแล้วเตรียมตัวจะกระโจนเข้าไป แต่จานไก่ทอดกลับถูกจิ้นเฟิงเฉินยกขึ้น

เขายิ้มและชี้ไปที่แก้มของตนและกล่าวว่า" หนูจุ๊บแด๊ดดี๊หนึ่งครั้ง แด๊ดดี๊ก็จะให้กินหนึ่งชิ้น”

เสี่ยวเป่าเห็นแล้วรู้สึกอยากกินขึ้นมา เขาตะโกนว่าไปหนูก็อยากได้ ทั้งสองหอมแก้มไปข้างละหนึ่งครั้ง

จนทำให้แก้มของจิ้นเฟิงเฉินเปื้อนไปด้วยน้ำลาย ทำให้รู้สึกว่าไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ขณะที่ทั้งคู่กำลังกินข้าวอยู่นั้น ทั้งสองก็ยังแกล้งกันไปมา

จิ้นเฟิงเฉินไม่คิดจะห้ามพวกเธอ แต่มองไปที่เด็กทั้งสองคนด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแบบพ่อที่แสนดี

ในที่สุดพวกเขาก็กินอาหารเสร็จ ทั้งสองคนก็เล่นกันอย่างบ้าพลังไปจนถึง 10 นาฬิกา ในที่สุดพวกเขาก็ง่วงจนไม่ไหว

จิ้นเฟิงเฉินให้สองพี่น้องอาบน้ำหอมๆ จากนั้นก็อุ้มพวกไปบนเตียง

ตอนนี้เถียนเถียนง่วงมาก แต่พอนึกถึงเจียงสื้อสื้อแล้ว เธอก็ดึงที่แขนเสื้อของจิ้นเฟิงเฉินแล้วร้องหาแม่

จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเกลี้ยกล่อมอยู่พักหนึ่ง เถียนเถียนทนความง่วงไม่ไหว จึงหลับตาลง

แต่เธอก็ยังพึมพําอยู่ว่า "แด๊ดดี๊.......หนูอยากนอนกับหม่ามี๊”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเช่นนี้ก็ก้มลงแล้วพูดเสียงเบาๆ ว่า "ช่วงนี้คุณแม่ยุ่งมาก พอยุ่งเสร็จก็จะกลับมานอนกับเถียนเถียนนะ พี่ชายก็คิดถึงหนูมากเหมือนกัน คืนนี้เถียนเถียนนอนกับพี่ชายดีไหมครับ”

"ได้ค่ะ"

เสียงของเถียนเถียนเบาลง พึมพําว่า "หนูก็ชอบพี่ชายมากๆ เหมือนกันค่ะ”

เถียนเถียนหลับไปอย่างรวดเร็วในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉิน

หลังจากเกลี้ยกล่อมเด็กทั้งสองให้หลับไป จิ้นเฟิงเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถึงได้มีเวลาไปดูโทรศัพท์ มีสายโทรเข้ามา เป็นเบอร์ของเจียงสื้อสื้อ

เขารู้ว่าเธอกังวลเกี่ยวกับเถียนเถียน เขาจึงโทรกลับ

หลังจากรับสายแล้วเขาก็พูดเสียงเบามาก เจียงสื้อสื้อก็รู้ว่าเขาน่าจะอยู่ข้างๆ เด็กๆ

นิ้วของจิ้นเฟิงเฉินแตะไปที่หน้าจอโทรศัพท์ เปลี่ยนไปเป็นโทรแบบวิดีโอ

เจียงสื้อสื้อเห็นเด็กที่นอนฝันหวานอยู่บนเตียงใหญ่ๆ และจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังยิ้มแย้มอยู่ เขาแต่งตัวธรรมดาอยู่บ้าน สวมชุดนอนผ้าไหมสีเทา

ทันใดนั้นเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกคัดจมูกขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าทำไม เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เพียงแค่รู้สึกว่ามันไปสัมผัสโดนจุดที่อ่อนที่สุดของหัวใจของเธอ

ทั้งสองคนก็คุยกันเสียงเบาๆ ไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินใช้ภาษาปากบอกราตรีสวัสดิ์กับเธอ เจียงสื้อสื้อจึงวางสายไป

เด็กที่ว่ากัน มักจะนอนเร็วและตื่นแต่เช้า

เช้าตรู่พวกเธอก็เดินเล่นไปรอบๆ คฤหาสน์อย่างสนุกสนาน อีกทั้งยังเรียนเสียงนกแก้วร้องต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉิน

"แด๊ดดี๊ตื่นแล้ว แด๊ดดี๊อย่าขี้เกียจเลย แดดส่องถึงก้นแล้วเนี่ย"

จิ้นเฟิงเฉินลืมตาขึ้น ก็เห็นเถียนเถียนกะพริบตาปริบๆ มองมาที่เขา

ได้ลูกสาวเช่นนี้ ชีวิตนี้จะขออะไรอีก?

หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว กินอาหารเช้าที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูงเสร็จเรียบร้อย จิ้นเฟิงเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็พาเถียนเถียนเมื่อสักครู่ไปที่บริษัท

ปล่อยเธอไว้ที่บ้านเขาไม่สบายใจจริงๆ และยังกลัวว่าเถียนเถียนจะรู้สึกเหงา

ถึงอย่างไรห้องทำงานของประธานใหญ่ขนาดนี้ ไม่ว่าจะวิ่งเก่งขนาดไหนก็ใหญ่พอให้เธออยู่ด้วยได้

แต่เมื่อเขาอุ้มเถียนเถียนลงมาจากรถ เขาได้ทำลายหัวใจของพนักงานหญิงของ บริษัทไปทั้งหมด