ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 628

บทที่ 628 ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นจื่อเฟิง

นี่เพิ่งผ่านไปไม่นานเอง? เถียนเถียนสนิทสนมกับจิ้นเฟิงเฉินมากขนาดนี้เลยเหรอ?

สัมพันธ์ทางสายเลือดนั้นน่ากลัวมากขนาดนี้เลยหรือ จนไม่สามารถตัดขาดได้เลยหรือ?

ไม่....

เขาไม่เชื่อ เขาคือคนที่อยู่เคียงข้างเจียงสื้อสื้อต่างหาก

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฝู้จิงเหวินก็กอดเถียนเถียนในอ้อมกอดของเขาไว้แน่นขึ้น

ขณะนี้แววตาของฝู้จิงเหวินค่อนข้างดุร้าย เถียนเถียนหวาดกลัวเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงกระซิบว่า “หม่ามี๊อุ้ม”

เจียงสื้อสื้อได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย จึงรีบรับเด็กมา

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่หน้าประตู มองดูพวกเขาจากไป แววตาเศร้าหมองเล็กน้อย

อารมณ์ของเสี่ยวเป่าก็ดิ่งลงหนักมาก จิ้นเฟิงเฉินปลอบใจเขา “ไม่ต้องรีบร้อนนะ แด๊ดดี๊จะตามจีบหม่ามี๊กลับมา ครอบครัวของพวกเราจะต้องกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน

“แด๊ดดี๊ เมื่อไหร่จะถึงวันนั้นกันแน่?” เสี่ยวเป่ามองไปที่จิ้นเฟิงเฉินอย่างงุนงง

ทุกครั้งที่แด๊ดดี๊บอกว่าให้เขารออีกหน่อย แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าต้องรอวันนั้นอีกนานแค่ไหน

“เสี่ยวเป่าเป็นเด็กดีนะ เชื่อแด๊ดดี๊ วันนั้นจะไม่นานเกินรออย่างแน่นอน”

เขากอดเสี่ยวเป่าไว้ในอ้อมแขนแล้วตบเบา ๆ เสี่ยวเป่าดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “หนูไปทำการบ้านแล้ว”

พูดจบเขาก็เดินจากไป มองดูแผ่นหลังเล็กๆ ของเสี่ยวเป่า จิ้นเฟิงเฉินจมดิ่งอยู่ในความคิด

ได้เวลาเร่งความเร็วแล้ว

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับไปในวิลล่า และเริ่มจัดการเอกสารที่สะสมไว้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้

ตอนที่หนูน้อยอยู่ที่นี่ เธอมักจะติดตามเขาให้ไปดูการ์ตูนด้วยกันอยู่บ่อยๆ ดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินจึงไม่มีเวลาไปจัดการงานในบริษัทมากนัก

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ประตูห้องหนังสือถูกเคาะ

“เข้ามา”

เมื่อพูดจบ อิ้งเทียนก็ผลักประตูเข้ามา สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเป็นปกติ เขาไม่รู้สึกแปลกใจ

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขารีบกลับมาเพราะเรื่องของเสี่ยวเป่า งานที่อิตาลียังไม่ได้จัดการเสร็จสิ้น

เรื่องหลังจากนั้นทั้งหมดก็ส่งให้อิ้งเทียนจัดการ ในเมื่อตอนนี้เขามาแล้ว เรื่องพวกนี้ก็น่าจะจบลงแล้ว

แต่ว่าเงาร่างหนึ่งที่เดินตามอิ้งเทียนมา ก็ทำให้สีหน้าของเขาเคร่งขรึมลง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นจื่อเฟิง

เรื่องเมื่อหลายปีก่อน หากไม่ใช่เพราะจื่อเฟิงจัดการได้ไม่ดี สถานการณ์ในวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

ถ้าไม่ได้เห็นแก่หลายปีที่ทำงานมาด้วยกัน การที่โยนเธอลงไปในทะเลให้เป็นอาหารของฉลามก็ถือว่าปรานีมากแล้ว

เดิมทีคิดว่าชาตินี้คงจะไม่ได้เจอกันอีก แต่กลับถูกอิ้งเทียนพากลับมา ช่างเฮงซวยจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกรังเกียจในใจ แต่สีหน้ายังคงใจเย็นเหมือนปกติ ไม่เห็นร่องรอยของความยินดีหรือความโกรธเลย

จื่อเฟิงเงยหน้ามองบอสอย่างขลาดกลัว พอได้สัมผัสกับสายตาลึกล้ำของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เธอก็รีบดึงสายตากลับมา

เมื่อเห็นบรรยากาศระหว่างพวกเขาไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ อิ้งเทียนก็รีบขึ้นมาทันที

เขายิ้มและพูดเพื่อทำให้บรรยากาศดีขึ้นว่า “บอสครับโปรดสงบสติอารมณ์ก่อนนะ คราวนี้มันเป็นเรื่องงานจริงๆ จื่อเฟิงตามมารายงาน เรื่องในครั้งนี้เธอเองก็ทำผลงานได้เช่นกัน รายละเอียดผมได้ทำเป็นสไลด์โชว์แล้ว คุณดูไปก่อน แล้วผมจะค่อยๆ อธิบาย”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ปิดหน้าต่างการเงินอื่นๆ ลง แล้วหมุนเก้าอี้ไปเปิดเครื่องฉายภาพ