ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 628

บทที่ 628 ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นจื่อเฟิง

นี่เพิ่งผ่านไปไม่นานเอง? เถียนเถียนสนิทสนมกับจิ้นเฟิงเฉินมากขนาดนี้เลยเหรอ?

สัมพันธ์ทางสายเลือดนั้นน่ากลัวมากขนาดนี้เลยหรือ จนไม่สามารถตัดขาดได้เลยหรือ?

ไม่....

เขาไม่เชื่อ เขาคือคนที่อยู่เคียงข้างเจียงสื้อสื้อต่างหาก

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฝู้จิงเหวินก็กอดเถียนเถียนในอ้อมกอดของเขาไว้แน่นขึ้น

ขณะนี้แววตาของฝู้จิงเหวินค่อนข้างดุร้าย เถียนเถียนหวาดกลัวเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงกระซิบว่า “หม่ามี๊อุ้ม”

เจียงสื้อสื้อได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย จึงรีบรับเด็กมา

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่หน้าประตู มองดูพวกเขาจากไป แววตาเศร้าหมองเล็กน้อย

อารมณ์ของเสี่ยวเป่าก็ดิ่งลงหนักมาก จิ้นเฟิงเฉินปลอบใจเขา “ไม่ต้องรีบร้อนนะ แด๊ดดี๊จะตามจีบหม่ามี๊กลับมา ครอบครัวของพวกเราจะต้องกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน

“แด๊ดดี๊ เมื่อไหร่จะถึงวันนั้นกันแน่?” เสี่ยวเป่ามองไปที่จิ้นเฟิงเฉินอย่างงุนงง

ทุกครั้งที่แด๊ดดี๊บอกว่าให้เขารออีกหน่อย แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าต้องรอวันนั้นอีกนานแค่ไหน

“เสี่ยวเป่าเป็นเด็กดีนะ เชื่อแด๊ดดี๊ วันนั้นจะไม่นานเกินรออย่างแน่นอน”

เขากอดเสี่ยวเป่าไว้ในอ้อมแขนแล้วตบเบา ๆ เสี่ยวเป่าดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “หนูไปทำการบ้านแล้ว”

พูดจบเขาก็เดินจากไป มองดูแผ่นหลังเล็กๆ ของเสี่ยวเป่า จิ้นเฟิงเฉินจมดิ่งอยู่ในความคิด

ได้เวลาเร่งความเร็วแล้ว

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับไปในวิลล่า และเริ่มจัดการเอกสารที่สะสมไว้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้

ตอนที่หนูน้อยอยู่ที่นี่ เธอมักจะติดตามเขาให้ไปดูการ์ตูนด้วยกันอยู่บ่อยๆ ดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินจึงไม่มีเวลาไปจัดการงานในบริษัทมากนัก

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ประตูห้องหนังสือถูกเคาะ

“เข้ามา”

เมื่อพูดจบ อิ้งเทียนก็ผลักประตูเข้ามา สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเป็นปกติ เขาไม่รู้สึกแปลกใจ

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขารีบกลับมาเพราะเรื่องของเสี่ยวเป่า งานที่อิตาลียังไม่ได้จัดการเสร็จสิ้น

เรื่องหลังจากนั้นทั้งหมดก็ส่งให้อิ้งเทียนจัดการ ในเมื่อตอนนี้เขามาแล้ว เรื่องพวกนี้ก็น่าจะจบลงแล้ว

แต่ว่าเงาร่างหนึ่งที่เดินตามอิ้งเทียนมา ก็ทำให้สีหน้าของเขาเคร่งขรึมลง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นจื่อเฟิง

เรื่องเมื่อหลายปีก่อน หากไม่ใช่เพราะจื่อเฟิงจัดการได้ไม่ดี สถานการณ์ในวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

ถ้าไม่ได้เห็นแก่หลายปีที่ทำงานมาด้วยกัน การที่โยนเธอลงไปในทะเลให้เป็นอาหารของฉลามก็ถือว่าปรานีมากแล้ว

เดิมทีคิดว่าชาตินี้คงจะไม่ได้เจอกันอีก แต่กลับถูกอิ้งเทียนพากลับมา ช่างเฮงซวยจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกรังเกียจในใจ แต่สีหน้ายังคงใจเย็นเหมือนปกติ ไม่เห็นร่องรอยของความยินดีหรือความโกรธเลย

จื่อเฟิงเงยหน้ามองบอสอย่างขลาดกลัว พอได้สัมผัสกับสายตาลึกล้ำของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เธอก็รีบดึงสายตากลับมา

เมื่อเห็นบรรยากาศระหว่างพวกเขาไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ อิ้งเทียนก็รีบขึ้นมาทันที

เขายิ้มและพูดเพื่อทำให้บรรยากาศดีขึ้นว่า “บอสครับโปรดสงบสติอารมณ์ก่อนนะ คราวนี้มันเป็นเรื่องงานจริงๆ จื่อเฟิงตามมารายงาน เรื่องในครั้งนี้เธอเองก็ทำผลงานได้เช่นกัน รายละเอียดผมได้ทำเป็นสไลด์โชว์แล้ว คุณดูไปก่อน แล้วผมจะค่อยๆ อธิบาย”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ปิดหน้าต่างการเงินอื่นๆ ลง แล้วหมุนเก้าอี้ไปเปิดเครื่องฉายภาพ

เธอพิงไปที่โต๊ะอย่างมีมารยาท เหลือแค่ทำท่ายืนตรงแล้ว

อิ้งเทียนทำเหมือนไม่เห็นภาพที่เจ้านายปล่อยเสน่ห์ไปทั่ว จนทำให้มีหนี้ความรักอย่างไม่หมดสิ้น เขาไอและดำเนินการวิเคราะห์ของเขาต่อไป

“ระบบเตือนภัยชั้นแรกนําเข้าโดยระบบอัลฟ่าของเยอรมนี เพิ่มการป้องกันโดยการจำกัดการแจ้งเตือนให้แคบลง ในครึ่งชั่วโมงนั้นไม่มีเรื่องอื่นๆ เกิดขึ้นเลย”

นักวิจัยของเราจึงได้ผ่อนคลายลง แต่ในเวลาเดียวกัน ทีมแรกได้แทรกซึมเข้าไปในสถาบันการวิจัยผ่านทางท่อระบายอากาศแล้ว

เอ่อ บอสครับ พูดถึงตรงนี้ผมจำเป็นต้องพูดเพิ่มเติมหน่อยนะครับ ด้านการเปลี่ยนแปลงของระบบระบายอากาศและระบบทำความสะอาดของเรา มันเปลี่ยนเมื่อห้าปีที่ผ่านมาแล้ว ผมคิดว่าเราจำเป็นต้องปรับปรุงใหม่”

สำหรับคำแนะนําและวิเคราะห์จากมืออาชีพ จิ้นเฟิงเฉินเคารพมาก จึงพยักหน้าทันที บอกว่าสามารถจัดการได้

หลังจากวิเคราะห์ภาพนี้แล้ว อิ้งเทียนส่งสัญญาณให้เปลี่ยนเป็นรูปแผนที่ต่อไป จื่อเฟิงคลิกเมาส์

คราวนี้สิ่งที่แสดงให้จิ้นเฟิงเฉินเห็นคือวิดีโอสั้นๆ น่าจะตัดคลิปส่วนหนึ่งขณะที่เครือข่ายถูกโจมตี

อิ้งเทียนรายงานจนคอแห้งไปหมด เขาถือแก้วชาขึ้นมาแล้วดื่มคำใหญ่ และรายงานต่อว่า “45 นาทีหลังจากไฟฟ้าดับลง การโจมตีเครือข่ายเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

เซิร์ฟเวอร์ของเราใช้เครื่องใหม่ล่าสุดและวิธีผสมผสานแบบใหม่ ซึ่งยากที่จะทำลายอยู่แล้ว”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็โกรธเล็กน้อย ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “แต่ส่วนนี้ เนื่องจากงานก่อนหน้านี้หนักเกินไป

จึงมีวิศวกรรมเครือข่ายส่วนหนึ่งที่เขียนโดยเอาท์ซอร์ส เดิมทีคิดว่าการส่งออกและดูดเข้าคงไม่มีปัญหาอะไรมาก แต่ไม่คาดคิดว่าจะทำให้ศัตรูเห็นช่องว่างในการโจมตี

พวกเขาโจมตีเครือข่ายของเรา มัน... ไม่นับว่าเป็นไวรัสด้วยซ้ำ แต่......เป็นเพียงรหัสที่ยังคงอยู่ระหว่างการทดสอบ สุดท้ายนําไปสู่การรั่วไหลของข้อมูลของเรา”

จิ้นเฟิงเฉินฟังจบก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ พอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว เขาหันไปมองจื่อเฟิงแล้วพูดว่า “ไปชงชามา”

จื่อเฟิงได้ยินเช่นนี้ ก็อดรู้สึกปลื้มใจไม่ได้ แม้ว่าน้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินยังคงเย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่ร่างกายของเธอก็รู้สึกสั่นไหวไปหมด