ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 627

บทที่ 672 ไม่รบกวนให้คุณมาเป็นห่วง

ฝู้จิงเหวินชะงักในใจ แต่ใบหน้าเขายังคงบีบรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมา

เขาตบไปที่ไหล่ของเจียงสื้อสื้อและแสร้งทำเป็นไม่เป็นอะไร “เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว คุณจะเกรงใจผมทำไม? ผมเองก็คิดถึงเถียนเถียนมาก และผมควรจะไปกับคุณ อีกอย่างต้องขอบคุณประธานจิ้นอย่างดี ”

ถึงแม้เขาจะพยายามอดทน แต่ก็ห้ามไม่ได้ที่จะใส่น้ำเสียงกับคำว่าขอบคุณสองคำนี้ที่พูดออกมา

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และตอบกลับอย่างอ่อนโยนว่า “ก็ได้"

ทั้งสองคนเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ไปที่ลานจอดรถ เจียงสื้อสื้อถือกุญแจไว้กำลังจะขับรถ ฝู้จิงเหวินก็รับกุญแจมาอย่างเป็นธรรมชาติ

“หลายวันมานี้คุณก็เหนื่อยมากแล้ว คุณพักผ่อนก่อนเถอะ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เธอเข้าไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับอย่างเชื่อฟัง และรีบไปสักพักหนึ่ง

แสงแดดบนท้องถนนนั้นไม่แยงตา แต่อารมณ์ของเธอเป็นเหมือนน้ำแข็งที่อยู่ในน้ำโค้ก มันลอยขึ้นลง ไม่ค่อยสงบมากนัก

ทั้งสองเงียบไปตลอดทาง ปล่อยให้เสียงเพลงไพเราะล่องลอยอยู่ในรถที่แคบๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขามาถึงปลายทาง

ตอนที่เจียงสื้อสื้อลงจากรถ เขารู้สึกว่ายืนไม่อยู่และรู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย

ฝู้จิงเหวินมองไปที่เธอด้วยความกังวล เธอยิ้มและโบกมือแล้วกล่าวว่า “ไม่มีอะไรหรอก เราไปรับเถียนเถียนกันเถอะ”

หลังจากที่ทั้งสองเคาะประตู พ่อบ้านก็พาพวกเธอเข้าไป

แต่พ่อบ้านเองก็เป็นคนฉลาด พอเห็นผู้ชายข้างๆ เจียงสื้อสื้อแล้ว ก็จงใจพาพวกเขาเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาวนอยู่หลายรอบ

คิ้วขอฝู้จินเหวินก็ขมวดเข้าหากัน ขณะนั้นฝีเท้าของพ่อบ้านก็หยุดลงที่หน้าประตูบานหนึ่ง

เมื่อเปิดประตูมา มันเป็นสระว่ายน้ำที่ร่มร้อนหรือจะบอกว่าเป็นบ่อน้ำพุร้อนคงเหมาะสมกว่า

สระว่ายน้ำเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ดูกว้างใหญ่ แต่ไม่ลึก

เถียนเถียนเปลี่ยนชุดหงส์น้อยสีม่วง ดูเหมือนว่าจะกันน้ำเสียด้วย เธอหัวเราะคิกคักและกระพือในน้ำ

เสี่ยวเป่าไม่สามารถลงไปในน้ำได้เพราะแผลบาดที่ขา ได้แต่เล่นอยู่อีกด้านของสระว่ายน้ำ เขาบีบลูกเป็ดสีเหลืองเล่นอย่างตั้งใจ

ไม่มีเงาของจิ้นเฟิงเฉินอยู่ในสถานที่ แต่ก็มีแม่บ้านสองคนที่คอยดูแลอยู่ด้วย

ลูกเป็ดน้อยสีเหลืองลอยมาอย่างเงียบ ๆ เถียนเถียนคว้ามันมาแล้วโยนไปให้เสี่ยวเป่า จากนั้นก็ไปตบลูกโป่งที่ลอยอยู่บนน้ำ

เจียงสื้อสื้อเห็นเด็กน้อย ก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มที่อ่อนเพลียแต่หวานชื่นออกมา เธอย่อตัวลงและตบมือให้เถียนเถียน

ขณะที่กำลังจะพูด เสียงผลักประตูก็ดังขึ้น

เห็นจิ้นเฟิงเฉินสวมชุดอยู่บ้านเดินเข้ามา เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายพาดไว้ตรงข้อศอก สวมนาฬิกาคริสตัลแท้ไว้บนข้อมือ แล้วถือถาดไว้

เจียงสื้อสื้อกวาดตามองไป ของที่อยู่บนถาดก็คงเป็นพวกเค้กช็อกโกเลตและผลไม้ปั่น

เถียนเถียนเห็นเขาแล้วก็ร้องว่า “แด๊ดดี๊ หม่ามี๊มาเที่ยวหาเราแล้ว!” ขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มแล้วโยนของเล่นที่กลิ้งไปริมสระน้ำให้เถียนเถีฉลาม

คำเรียกที่เถียนเถียนใช้เรียกจิ้นเฟิงเฉิน ฝู้จิงเหวินฟังแล้วรู้สึกเหมือนมีเข็มทิ่มอยู่ในหู

เขาไอและขัดจังหวะบรรยากาศที่อ่อนโยนราวกับครอบครัวนี้ไป และพูดอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณที่คุณช่วยดูแลเถียนเถียนนะครับ”

มือที่ยกถาดไว้ของจิ้นเฟิงเฉินหยุดชะงัก ราวกับเพิ่งเห็นคนคนนี้ เขายิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างยั่วยุ

“นี่จะพูดว่าขอบคุณได้อย่างไร? เถียนเถียนเป็นลูกสาวของผม ควรจะเป็น'ไม่รบกวนให้คุณมาเป็นห่วง'สิที่ถูกต้อง”