ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 635

บทที่ 635 คุณยิ้มอะไร

หลังจากเสร็จจากขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาลแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พากลับมาที่บ้าน

เมื่อวานได้ยินว่าจิ้นเฟิงเฉินออกจากบริษัทไปอย่างรีบร้อน จื่อเฟิงก็ยืนรออยู่ที่ทางเข้าบ้านตระกูลจิ้น

เดิมทีเธอคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวเป่า แต่เมื่อคืนเสี่ยวเป่าก็กลับมาถึงบ้านอย่างตรงเวลา

ในตอนที่เธอเห็นคนที่อยู่ในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉินชัดเจน ก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง

ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ในใจของจิ้นเฟิงเฉินเจียงสื้อสื้ออยู่อันดับที่หนึ่งเสมอ

ความกังวลและความทุกข์ใจในดวงตาของจิ้นเฟิงเฉิน อยู่ในสายตาของจื่อเฟิงทั้งหมด

ความอิจฉา ความโกรธ ความแค้นเกิดขึ้นมาในหัวใจของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แม้ว่าจะผ่านไปหลายปีแล้ว เธอก็ยังแพ้ให้กับผู้หญิงคนนี้อยู่ดี

เจียงสื้อสื้อนอนหลับไม่ได้สติไปครึ่งวัน มีเสียงเล็กดังขึ้นในหูของเธอ และความรู้สึกชื้นๆที่ลำคอจึงทำให้เธอตื่นขึ้นมา

เธอลืมตาขึ้น มองไปรอบๆอย่างงงๆ

จิ้นเฟิงเฉินกำลังบิดผ้าขนหนูที่เปียก น้ำหยดลงไปในอ่างน้ำ เกิดคลื่นเป็นระลอกๆ

เห็นเจียงสื้อสื้อลืมตาแล้ว ใบหน้าเขามีความสุข และวางผ้าขนหนูไว้ข้างๆ

ถามเจียงสื้อสื้อด้วยสีหน้าอบอุ่น “คุณตื่นแล้ว”

จากนั้นก็เอื้อมมือไปจับที่หน้าผากของเจียงสื้อสื้อเบาๆ พบว่าไม่ได้ร้อนเท่าเมื่อกี้ ก็วางใจไปได้เล็กน้อย

เจียงสื้อสื้ออ้าปากที่แห้งผากของเธอ อยากจะพูดแต่กลับพูดไม่ออก

ลำคอแห้งมาก เหมือนกันเดินอยู่ในทะเลมานานแล้ว มีเม็ดทรายอยู่ในลำคอ

เธอย่นหน้าด้วยความเจ็บปวด

“อยากดื่มน้ำเหรอ?”

แค่สีหน้าที่แสดงออกมา จิ้นเฟิงเฉินก็ลุกขึ้นยืนอย่างเข้าใจทันที

หันไปหยิบแก้วน้ำอุ่นมา จากนั้นก็พยุงตัวของเจียงสื้อสื้อขึ้น ส่งให้ถึงริมฝีปากของเธอ

ประคองขอบแก้วไว้ เจียงสื้อสื้อกลืนน้ำอึกใหญ่ รู้สึกเหมือนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

กวาดตาไปรอบๆพบว่าเป็นห้องที่ไม่คุ้นเคย

มุ้งลวดสีเหลืองอ่อนถูกลมอ่อนๆพัดลอยไปมา รูปแบบเป็นสีคราม มองดู

แล้วหอมเย็นอบอุ่น

แต่เป็นสไตล์การตกแต่งที่เธอชอบมาก

“ฉันอยู่ที่ไหน?”

เจียงสื้อสื้อกระซิบผ่านริมฝีปาก เสียงแหบแห้งของเธอดังออกมา

แต่พอจิ้นเฟิงเฉินได้ฟัง กลับรู้สึกว่านี่เป็นเสียงที่ช่างไพเราะเสียเหลือเกิน

“บ้านของผม คุณป่วย โทรศัพท์เมื่อตอนเช้าผมเป็นคนรับเอง” จิ้นเฟิงเฉินพูดสั้นๆได้ใจความ

เจียงสื้อสื่อกำลังดื่มน้ำ ก็สำลักเล็กน้อย

ไม่คิดว่าตัวเองจะโทรผิดไปหาจิ้นเฟิงเฉิน

ลูบคอเบาๆ ไอจนหน้าแดง

ทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรขึ้นได้ รีบหันไปถามจิ้นเฟิงเฉินว่า “แล้วเถียนเถียนล่ะคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินตบหลังเธอเบาๆ และพูดว่า “ไม่ต้องกังวล เธอเล่นอยู่กับเสี่ยวเป่าข้างนอก”

เจียงสื้อสื้อจึงรู้สึกโล่งใจ

“นอนพักผ่อนอีกสักหน่อยเถอะ ร่างกายของคุณยังอ่อนแอ”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินดึงผ้าห่มขึ้นไม่ยอมให้พูดอะไร

เจียงสื้อสื้อกลับส่ายหัว เธอรู้ชัดแล้ว ที่นี่คือห้องนอนของจิ้นเฟิงเฉิน คือเตียงนอนของเขา

เธอนอนอยู่อย่างนี้……ไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่

คิดอยู่สักพัก เจียงสื้อสื้อขยับปลายนิ้วของเขาเล็กน้อย ขยับผ้าห่มที่คลุมอยู่บนตัวออก

“ฉันพาเถียนเถียนกลับดีกว่า วันนี้ขอบคุณคุณมากค่ะ”

พูดไปก็พยายามจะลงจากเตียง

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเป็นเส้น

เขากดแขนของเจียงสื้อสื้อลง ดวงตาสีดำของเขามีความเผด็จการแผ่กระจายอยู่

“อยู่ที่นี่เถอะ อาการป่วยของคุณยังไม่ดีขึ้น กลับไปก็ไม่มีใครดูแลคุณ”

คำพูดของจิ้นเฟิงเฉินทำให้เจียงสื้อสื้อเถียงไม่ออก

แท้จริงแล้ว กลับไปที่บ้านตระกูลฝู้ตอนนี้คงไม่ใช่ความคิดที่ฉลาด

ฝู้จิงเหวินและพ่อฝู้อยู่ที่โรงพยาบาลดูแลแม่ฝู้ ใครจะมีเวลามาดูแลเธอ?