ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 636

บทที่ 636 คิดจะทำอะไรเถียนเถียน

เมื่อคิดได้ว่าเธอยังคงอ่อนแออยู่ จิ้นเฟิงเฉินก็ถามขึ้นมาว่า “คุณทำเองได้ไหม? หรือว่าจะให้ผมเรียกแม่บ้านมาช่วยคุณ?”

เจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้นก็รีบสั่นหัวทันที “ไม่ต้องแล้ว”

เห็นอย่างนั้นจิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ก็ไม่บังคับ

“ผมจะรอคุณอยู่ข้างนอก มีอะไรก็ตะโกนเรียกได้”

พูดและส่งเสื้อผ้าที่ซื้อให้เธอ จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป

ปิดประตูห้องน้ำ เจียงสื้อสื้อก็อาบน้ำ

รู้สึกว่าตัวไม่เหนียวแล้ว รู้สึกมีความสุขมากขึ้น

ตอนที่เปิดถุงออกก็พบว่าแม้แต่ชุดชั้นในจิ้นเฟิงเฉินก็เตรียมไว้ให้เธอด้วย

ใส่ชุดอย่างหน้าแดงๆ ก็พบว่าใส่ได้พอดีอย่างน่าประหลาดใจ

ขนาดตัวของเธอ จิ้นเฟิงเฉินรู้ได้ยังไง?

หรือว่านี่เป็นของผู้ชาย……

หน้าเหมือนโดนไอหมอกอบจนเมา ในเวลานี้เหมือนกับว่าดื่มจนเมา

วันต่อมา เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นราชินี

สองพ่อลูกตระกูลจิ้นดูแลเอาใจทุกอย่างทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมาก

อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าชีวิตแบบนี้มีความสุขมาก และมีความคิดแบบนี้อย่างไม่รู้ตัว

หากว่าเมื่อก่อนตัวเองเคยมีอะไรกับสองพ่อลูกคู่นี้มาก่อนจริง คงจะเป็นอะไรที่สวยงามมาก

แต่ความรู้สึกนี้ก็มาพร้อมกับฝู้จิงเหวิน ทำให้เธอต้องเก็บมันไว้ให้ลึกที่สุดในหัวใจ ไม่กล้าให้มันลอยขึ้นมา

ตอนเช้าของวันนี้ บนโต๊ะอาหาร เสี่ยวเป่าเล่าเรื่องตลก ทำให้พวกเขาหัวเราะจนลุกไม่ขึ้น

เจียงสื้อสื้อปิดปากหัวเราะเบาๆ

พ่อบ้านเดินเข้ามา พูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “คุณชายครับ ด้านนอกมีคนบอกว่าต้องการจะพบคุณ แซ่ฝู้ครับ”

เจียงสื้อสื้อเองก็ได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน ทันใดนั้นรอยยิ้มที่มุมปากก็หยุดนิ่งทันที

เดาได้ทันทีว่าคนที่มาคือฝู้จิงเหวิน

สองวันนี้เธออยู่ที่นี่อย่างมีความสุข กลับลืมไปแล้ว ว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่

ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินนิ่งลงเล็กน้อย และสั่งให้พ่อบ้านไปพาคนเข้ามา

จากนั้นฝู้จิงเหวินก็เดินเข้ามา สายตาหยุดอยู่ที่เจียงสื้อสื้อ

“สื้อสื้อ คุณรู้สึกยังไงบ้าง? ร่างกายดีขึ้นบ้างรึยัง?”

เจียงสื้อสื้ออุ้มเถียนเถียนให้ลุกขึ้นยืน พยักหน้าอย่างไม่ธรรมชาติ “อืม ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้า ทันทีหลังจากนั้นก็พูดว่า “แม่จะต้องผ่าตัดกะโหลกศีรษะแล้ว คุณและเถียนเถียนจะไปไหม?”

ฟังจบ เจียงสื้อสื้อก็รีบพยักหน้าทันที “แน่นอน ตอนนี้แม่เป็นยังไงบ้างแล้ว?

“ตอนนี้แม่ค่อนข้างแข็งแรงดี แค่รอผ่าตัด งั้นคุณจะไปตอนไหน?” ฝู้จิงเหวินถาม

“ตอนนี้เลยก็ได้” เจียงสื้อสื้อรีบตอบทันที

หลังเธอพูดจบ มีความผิดหวังเกิดขึ้นในตาของเสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเฉินทันที

จากนั้นฝู้จิงเหวินก็หันมามองจิ้นเฟิงเฉินและพูดว่า “สองสามวันมานี้ ขอบคุณคุณมากที่ช่วยดูแลภรรยาของผม”

น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้าง จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบอะไร

เขาเต็มใจที่จะดูแลเจียงสื้อสื้อ ไม่ต้องให้ใครมาขอบคุณ

แม้ในใจจะไม่อยากให้เจียงสื้อสื้อจากไป แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขวาง

ในตอนที่เขาคิดว่าสองแม่ลูกกำลังจะไป เจียงสื้อสื้อก็หันมามองเขาอย่างกะทันหัน และถามว่า “คือว่า ฉันอยากจะให้เถียนเถียนอยู่ที่ก่อน คุณโอเคไหม? แม่ยังต้องการการดูแลจากพวกเรา ถ้ามีเถียนเถียนด้วยอีกอาจจะดูแลไม่ได้”

ประโยคหน้าพูดกันจิ้นเฟิงเฉิน ประโยคหลังก็อธิบายกับฝู้จิงเหวิน

“ได้” จิ้นเฟิงเฉินมีความสุขที่เป็นอย่างนี้