ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 643

บทที่ 643 เธอเป็นภรรยาของฉัน

เมื่อเห็นเธอกำลังหันหลังกลับไป เสี่ยวเป่ารีบแสดงความซื่อสัตย์ต่อเธอทันที

“ไม่เอา หม่ามี๊เป็นหม่ามี๊ของผม ผมไม่อยากให้ใครมาเป็นหม่ามี๊”

ทันใดเจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคน เขารู้สึกกลัวมาก หม่ามี๊จะทิ้งเขากับแด๊ดดี้ไปจริงๆหรือ?

“ผมกับแด๊ดดี้ไม่อยากห่างจากหม่ามี๊ อย่าไปเลย” น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของเสี่ยงเป่า

เมื่อมองไปที่ดวงตาแดงก่ำที่ร้องไห้ของเสี่ยวเป่า เจียงสื้อสื้อก็เสียใจแทบจะตาย

เธออยากนำเขาเข้ามากอดไว้แนบอก แต่เธอก็พยายามบีบฝ่ามือของตัวเอง และพูดอย่างใจร้าย “หยุดพูดได้แล้ว ไปเถอะ คราวหลังไม่ต้องติดต่อมาอีก”

“หม่ามี๊… ...”

เสี่ยวเป่าคว้าชายเสื้อของเจียงสื้อสื้อเอาไว้อย่างไม่อยากจาก หม่ามี๊ที่เป็นแบบนี้เขาไม่คุ้นชิน

ดวงตาของเจียงสื้อสื้อเป็นสีแดง แต่เธอเอื้อมมือออกไปผลักเสี่ยวเป่าออก

เธอเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ และในขณะที่เธอหันกลับมาน้ำตาก็ร่วงหล่นลงอย่างบ้าคลั่ง

หลังจากถูกเจียงสื้อสื้อผลักออกไป อารมณ์ของเสี่ยวเป่าก็มืดสลัวลง

เขาไม่รู้ว่าทำไมหม่ามี๊ที่แสนดี กำลังจะไปแต่งงานกับผู้ชายอีกคนอย่างกะทันหัน

เถียนเถียนเป็นน้องสาวของเขาไม่ใช่หรือ? พวกเขาจะไม่ได้เจอกันอีกในอนาคต?

สำหรับเขานี่เป็นข่าวที่เหมือนฟ้าผ่าฟาดลงมา

แต่ตอนนี้จะมีใครเปลี่ยนได้หรือ?

มองเห็นร่างของเจียงสื้อสื้อถอยห่างออกไปเรื่อยๆ เสี่ยวเป่าจึงต้องกลับไปที่รถคนเดียว

เสี่ยวเป่าที่นั่งอยู่ในรถไม่สามารถหยุดน้ำตาของเขาไว้ได้

เขาไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้ และเขาก็ไม่เข้าใจข้อพิพาททางผลประโยชน์ทั้งหมดจากผู้ใหญ่ แค่ตอนนี้เขาเศร้าใจมาก

หลังจากกลับถึงบ้าน เสี่ยวเป่าเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง และล็อกประตูอย่างแน่นหนา

ร่างเล็กนั่งยองๆอยู่หน้าประตู โอบสองมือกอดตัวเอง

วิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถทำให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยได้

มองไปทางเตียง ยังมีตุ๊กตาของเถียนเถียนที่ทิ้งไว้เมื่อไม่กี่วันก่อน เป็นของขวัญที่เขามอบให้เถียนเถียน

เพราะรีบมากก็เลยลืมเอาไปด้วย ตอนนี้ดูแล้วคงไม่มีโอกาสที่จะส่งมอบมันได้อีก

ทำไมสิ่งต่างๆที่พัฒนาไปในทิศทางที่ดี ตอนนี้มันกลับแปรเปลี่ยนเป็นโหดร้ายแบบนี้

แม่จิ้นสังเกตว่าสภาพอารมณ์เด็กน้อยของเธอไม่ค่อยดีนัก แต่ไม่ว่าเธอจะเคาะประตูของเสี่ยวเป่าอย่างไรก็ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างในแม้เพียงเล็กน้อย

มีเพียงเสียงสะอื้นเพียงแผ่วเบา

จิ้นเฟิงเฉินก็เป็นเช่นเดียวกับเสี่ยวเป่า ขังตัวเองไว้ในห้องทำงาน ไม่ไปบริษัท และไม่ออกมา

แม่จิ้นรู้สึกเจ็บปวด สถานการณ์ของสองพ่อลูกในตอนนี้ทำให้ใจเป็นกังวล

“เหล่าจิ้น จะทำอย่างไรดี นานไปสองคนนี้จะป่วยเอานา!” แม่จิ้นเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยความรู้สึกกังวลใจ

“เธอคิดว่าลูกจะฟังฉันกับเธอไหม? ตอนนี้วิธีแก้เดียวคือต้องให้สื้อสื้อมาปรับ ไม่งั้นก็ไม่มีทาง”

สำหรับสถานการณ์ของสองพ่อลูก พ่อจิ้นก็กังวลมากเช่นกัน แต่ตอนนี้เขาทำได้แค่ปลง

ในเวลานี้บรรยากาศในครอบครัวฝู้ก็ตกต่ำลงมากเช่นกัน เจียงสื้อสื้อกลับบ้านด้วยจิตใจที่สับสน ภายในหัวเต็มไปด้วยสภาพจิตใจของสองพ่อลูกที่ได้รับบาดเจ็บ

เมื่อวันก่อนข่าวสารที่จิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่าส่งมา ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้รับมัน แต่เธอไม่รู้ว่าจะคุยกับพวกเขาอย่างไร

ท้ายที่สุดความจริงเป็นเรื่องที่โหดร้าย

เสี่ยวเป่าเชื่อเธอและไว้ใจเธอมากและสุดท้ายเธอก็ทำร้ายเสี่ยวเป่า

ทุกครั้งที่นึกถึงดวงตาที่ตกตะลึงของเสี่ยวเป่าหัวใจของเจียงสื้อสื้อก็เจ็บมากจนแทบหายใจไม่ออก

...

สงบเงียบ

เจียงสื้อสื้อเป็นเหมือนตุ๊กตาที่ไร้วิญญาณ เธอเอาแต่นั่งเหม่อ มองไปยังรูปถ่ายในโทรศัพท์

เมื่อเป็นแบบนี้ฝู้จินเหวินก็ถอนหายใจอย่างหนัก เมื่อรู้ว่าตอนนี้เจียงสื้อสื้อคงจะไม่ฟังในสิ่งที่เขาพูด ดังนั้นจึงจำใจต้องออกไปก่อน

การปล่อยให้เธอยอมรับความจริงอย่างช้าๆ จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้

เสียงปิดประตูทำให้เจียงสื้อสื้อกลับมาได้สติ ภาพเวลาที่ใช้ร่วมกับพ่อลูกตระกูลจิ้นฉายผ่านมโนภาพในหัว

ตอนนั้นเธอมีความสุขมาก มีความสุขจริงๆ

แต่สิ่งดีๆ มักจะเหมือนฟองสบู่ แตกสลายไปด้วยการจิ้มเพียงครั้งเดียว

ยิ่งไปกว่านั้นคืนวันเหล่านั้นราวกับถูกขโมยไป

เธอโอบศีรษะอย่างเจ็บปวด มีเพียงหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาไหลเปียกลงบนเสื้อเชิ้ต

ในขณะนี้ ตระกูลจิ้น จิ้นเฟิงเฉินเดินโต๋เต๋ออกมาจากห้องทำงาน

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงและมีตอซังปรากฏขึ้น

พ่อจิ้นและแม่จิ้นรีบก้าวไปข้างหน้า เมื่อเธอเห็นท่าทางซีดเซียวของลูกชายแม่จิ้นรู้สึกเป็นทุกข์อย่างบอกไม่ถูก

เธออดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อม “ลูกชาย พวกเราวางมือดีไหม สื้อสื้อกับพวกเราไม่มีวาสนาต่อกัน ลูกทรมานตัวเองแบบนี้ แม่กังวลมากเลยนะ”

พ่อจิ้นพูดเสริม “ใช่แล้ว เฟิงเฉิน ในเร็ววัน สื้อสื้อจะกลายเป็นภรรยาของคนอื่น พวกเราไม่มีทางที่จะแก้ไขความจริงข้อนี้ได้ ทำได้เพียงแค่ยอมรับ”

แม้เขาจะรู้ว่าพูดแบบนี้มันโหดร้าย แต่พ่อจิ้นก็ไม่อยากเห็นจิ้นเฟิงเฉินยิ่งจมยิ่งลึกไปมากกว่านี้

แต่อย่างไรจิ้นเฟิงเฉินยังคงกล่าวเสียงแข็งว่า “เธอเป็นภรรยาของผม เป็นแม่ของเสี่ยวเป่า แถมตอนนี้พวกเรายังมีเถียนเถียน ความจริงข้อนี้มันก็เปลี่ยนไม่ได้”

เขาจะปล่อยให้เธอเป็นภรรยาของคนอื่นได้อย่างไร? เขาทำไม่ได้ ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ปล่อย...