ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 645

บทที่ 645 เขารักเจียงสื้อสื้อมากแค่ไหน

แม้ว่าฝู้จินเหวินจะพูดจนคอแห้งแค่ไหน แต่ดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็ว่างเปล่าราวกับว่าไม่ได้ฟังเลย

เมื่อแนะนำราคาสินค้าในแคตตาล็อกเสร็จแล้ว เขาก็พูดเสริมอีก “ถ้าหากคุณยังไม่พอใจ เราสามารถสั่งทำได้นะ โดยส่วนตัวแล้วผมชอบแบบสั่งทำ ผมจะนำพวกเหล่านี้มาให้คุณเข้าใจถึงจุดเด่นของแบรนด์ แล้วมาดูว่าอันไหนตรงกับความต้องการของคุณมากกว่า หรือว่าจะเลือกบริษัทที่ออกแบบแหวนสองวงที่ไม่เหมือนใครในโลกดี คุณคิดว่าไงครับ?”

ยังคงมีแต่เพียงความเงียบงัน

เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่แบบนั้น ไม่พูดอะไรหรือแสดงความรู้สึกใดๆ เฉกเช่นเดียวกับหุ่นเชิด

เธอเห็นริมฝีปากของฝู้จินเหวินอ้าออกเป็นคำพูด แต่ละคำ แต่ก็ไม่ได้ยินว่าเขาพูดว่าอะไร

ฉับพลันสมองของเธอก็เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เกิดภาพกระจัดกระจายฉายชัดเต็มหัวไปหมด

“สื้อสื้อ ชั่วชีวิตนี้ ผมต้องการคุณแค่เพียงคนเดียว”

“จิ้นเฟิงเฉินจะรักเจียงสื้อสื้อตลอดไป”

“พวกเราแต่งงานกันเถอะ ผมจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้กับคุณ”

คือใคร ใครพูดกับเธอ?

เจียงสื้อสื้อพยายามอย่างยิ่งที่จะจดจำใบหน้าของบุคคลนั้น แต่ความทรงจำในหัวของเธอมันมาเพียงแวบเดียว ปะติดปะต่อไม่ได้

ยิ่งพยายามจับ เธอก็ยิ่งคว้ามันไว้ไม่ได้

เมื่อยิ่งเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ เจียงสื้อสื้อก็โอบศีรษะด้วยความเจ็บปวด

จำไม่ได้ ก็ยังจำไม่ได้

เมื่อฝู้จินเหวินเห็น เขาตกใจ ก่อนจะรีบถาม “สื้อสื้อ คุณเป็นอะไร?”

เจียงสื้อสื้อเงยใบหน้าที่ซีดขาวขึ้นมา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยหมอกหนา ความรู้สึกหมดหนทางและความว่างเปล่าอยู่ภายในนั้น

เธอหันไปมองฝู้จินเหวิน แต่เสียงของชายคนนั้นที่ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอไม่ใช่ฝู้จินเหวิน เขาเป็นใคร?

ฝู้จินเหวินรู้สึกกังวล เขายกมือขึ้นแตะหน้าผากของเธอ

“ไม่สบายหรือเปล่า? พวกเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

เจียงสื้อสื้อกลับมามีสติ เธอส่ายหัวอย่างอ่อนแรง ก่อนพูด “ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

“แต่หน้าคุณซีดมาก จะไม่เป็นไรได้ยังไงกัน ฟังผมหน่อย ผมจะขับรถ”ฝู้จินเหวินพูดอย่างไม่เห็นด้วย

แต่เจียงสื้อสื้อยังคงค้านเสียงแข็ง “ฉันไม่ไปโรงพยาบาล”

ฝู้จินเหวินจับเธออย่างไม่มีทางเลือก “อย่าเอาร่างกายของตัวเองมาล้อเล่น”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เจียงสื้อสื้อก็อ่อนลงเล็กน้อย แต่เธอยังคงพูดอย่างแน่วแน่ว่า “ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ฉันพักผ่อนไม่พอ ไม่ได้ป่วยหรืออะไร”

เธอยืนยันอย่างนี้ ฝู้จินเหวินก็ไม่สามารถบังคับอะไรเธอได้ ทำได้เพียงพูด “ถ้าอย่างนั้นก็ดี คุณไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ไม่ต้องทำอะไรแล้ว เย็นนี้ผมจะให้คุณป้าเคี่ยวน้ำซุปให้คุณทาน”

“อืม” เจียงสื้อสื้อพยายามเผยยิ้ม

แต่ฝู้จิเหวินยังคงกังวล และไม่ห่างไปไหนในช่วงบ่าย

โลกภายนอกมีเรื่องอะไรก็ตามจะมีการสื่อสารผ่านทางโทรศัพท์ สามารถตรวจสอบสถานการณ์ของเจียงสื้อสื้ออยู่เสมอๆ

แม้ว่าฝีเท้าเขาจะเบา แต่เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้หลับ เธอรู้ว่าเขาเข้ามา เพียงแค่เธอแสร้งทำเป็นหลับตาเท่านั้น

เธอหวังว่าจะจำบางสิ่งได้ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน ไม่ว่าสมองจะบอกใบ้อะไร เธอจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

เจียงสื้อสื้อเข้านอนด้วยหัวใจที่ไม่เต็มใจ

กลางดึกในห้องนอนที่เงียบสงัด หญิงสาวนอนขดอยู่บนเตียงใหญ่ สองตาหลับแน่น

ทันใดขนตายาวของเธอก็ขยับสั่นไหว คล้ายกับว่ากำลังตกอยู่ในห้วงความฝัน สีหน้าตอนแรกงุนงง หลังจากนั้นเปลี่ยนเป็นกระสับกระส่าย

วินาทีต่อมา เธอเริ่มเคลื่อนไหว มือขวาคว้าไปในอากาศราวกับว่าเธอกำลังจะจับอะไรบางอย่าง แต่น่าเสียดายที่เธอจับมันได้

เธอกรีดร้องอย่างไม่รู้ตัว หลังจากนั้นเจียงสื้อสื้อจึงลืมตาขึ้น

ทั่วทั้งห้องยังคงมืดสนิท ฟ้ายังคงไม่สว่าง

เมื่อกี้เธอก็แค่ฝัน

เจียงสื้อสื้อสางผมที่ยุ่งเหยิง ก่อนจะลุกขึ้นนั่งกอดเข่า

หมอนถูกกอดไว้ในอ้อมแขนของเธอ เธอขดตัวเป็นลูกกลมๆ

สถานการณ์ในความฝันปรากฏต่อหน้าของเธออย่างชัดเจน