ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 646

บทที่ 646 ไสหัวไป

นานมาแล้ว ที่นอกจากเจียงสื้อสื้อ ก็ไม่มีสิ่งใดในโทรศัพท์เขาอีก

“มันยากมากที่จะเฝ้ารอคุณกลับมา แต่คุณกลับไม่รู้จักผม และจะไปแต่งงานกับคนอื่น สื้อสื้อคุณโหดร้ายกับผมเหลือเกิน”

เขาเคยเห็นภาพเหล่านี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ใบหน้าที่สดใสของเจียงสื้อสื้อสลักลงในห้วงความคิดเขา

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เขาต้องการคนนี้

จิ้นเฟิงเฉินดื่มเสร็จในรวดเดียว ก่อนจะโยนขวดออกไป

เขานอนหงาย ใบหน้าหล่อราวกับเทพเจ้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

นอนพิงแบบนี้ ไม่นานเขาก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

ในความมึนงง ดูเหมือนว่าเจียงสื้อสื้อจะมาปรากฏตัวต่อหน้าเขา

จิ้นเฟิงเฉินดีใจมาก เขารู้ว่าหลังจากดื่มเหล้าแล้วสื้อสื้อจะมาปรากฏตัว เขาสัมผัสรู้ถึงกฎเกณฑ์นี้

แม้ว่าสื้อสื้อจะไม่ชอบให้เขาดื่ม แต่เพื่อที่จะได้เจอเธอ เขาเพียงเสี่ยงทำให้เธอโกรธและพอถึงคราวค่อยขอโทษเธอ

จื่อเฟิงเข้ามา เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเตะอะไรบางอย่างที่อยู่บนพื้น เมื่อตั้งใจดูจึงเห็นเป็นขวดเหล้าเปล่า

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาดื่มอีกแล้ว ภายในห้องทำงานคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์

ผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไร คุ้มค่าอะไรที่ประธานจิ้นที่แสนดีจะเมาแล้วเมาอีกเพื่อเธอ

จื่อเฟิงไม่เต็มใจที่จะทำ ทุกครั้งเธอทำได้แค่เพียงกัดฟันกล้ำกลืน

ยังไม่ถึงเวลา เธอใจร้อนตอนนี้ไม่ได้

เมื่อเห็นสถานการณ์ในห้องทำงานอย่างชัดเจน จื่อเฟิงรู้สึกเป็นทุกข์

จิ้นเฟิงเฉินนอนหลับไปบนเก้าอี้ทั้งอย่างนั้น

ในตอนกลางวันจะเป็นประธานจิ้นที่สง่างามหนักแน่น แต่ในตอนนี้ผมของเขายุ่งเหยิง ปกเสื้อผ้าหลุดออกจากกัน

เขาดูไม่มีชีวิตชีวา ในมือยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น และหน้าจอโทรศัพท์ยังคงค้างอยู่ในอัลบั้มรูป

เจียงสื้อสื้อยิ้มหวานให้เธอที่อยู่ข้างนอกเหมือนยั่วยุ

แม้ว่าฉันจะจากไป แต่เธอก็ยังไม่สามารถอยู่ในตำแหน่งของฉันได้

ทันใดนั้นหัวใจของจื่อเฟิงก็ลุกเป็นไฟ

แทบอดไม่ได้ที่จะเข้าไปขว้างโทรศัพท์ให้แตก แต่เมื่อพิจารณาถึงผลที่จะตามมา เธอก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมอารมณ์

จากนั้นเธอก็เคียดแค้นจิ้นเฟิงเฉินขึ้นมา

ดื่มแล้วกลายเป็นแบบนี้ กลางค่ำกลางคืนไม่กลับไปนอน ก็เพราะผู้หญิงคนนี้

เธอจ้องมองไปยังจิ้นเฟิงเฉินที่ถึงแม้จะหลับไปแล้วแต่ยังคงขมวดคิ้ว คิดอยากจะเข้าไปคลายปมระหว่างคิ้วของเขาให้เรียบสนิท

มือเอื้อมไปได้ครึ่งหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆคลายออก ช่างมันเถอะ เธออยู่ในตำแหน่งอะไร

จื่อเฟิงยืนอยู่ตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน เธอจ้องมองเขาเงียบๆ เป็นเวลานาน

ความหลงใหลในดวงตาไม่ถูกปิดบังอีกต่อไป ดวงตามองอย่างไม่เกรงใจไปยังใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพเจ้าของจิ้นเฟิงเฉินอย่างอ้อยอิ่ง

เธอรักผู้ชายคนนี้มาหลายปีแล้ว แต่เขาไม่เคยหันมามองเธอ

เจียงสื้อสื้อมีดีตรงไหน แม้จะหลายปีแล้วแต่เขาก็ไม่ลืมเสียที

หัวใจของจื่อเฟิงทั้งโศกเศร้าและอิจฉา

แต่อย่างไรก็ตาม เธอจะไม่ยอมปล่อยมือ สักวันหนึ่ง ผู้ชายคนนี้จะเป็นของเธอ เขาจะมองเห็นข้อดีของเธอ หลังจากนั้นจะตอบแทนเธอ

จื่อเฟิงกำหมัดแน่น เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วและขยับตัว เธอก็ถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว

รอให้จิ้นเฟิงเฉินเงียบลง เธอก็จ้องมองไปยังใบหน้าของเขาอีกครั้ง

ตอนกลางวันเธอไม่กล้ามองใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้

ส่วนใหญ่เธอเดินตามเขา เห็นได้เพียงแผ่นหลังกว้างของเขาเท่านั้น

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินหันกลับมา เธอจะควบคุมสายตาของตัวเอง

ในที่สุดตอนนี้ก็มีโอกาส

จิ้นเฟิงเฉินตัวสูงมาก เขานอนบนเก้าอี้แบบนี้คงจะอึดอัด

จื่อเฟิงเดินเข้าไปอย่างเงียบเชียบ อยากจะย้ายเขาเข้าไปพักผ่อนด้านใน

เธอบอกตัวเองว่าทั้งหมดก็เพื่อประธานจิ้น เธอไม่ได้มีเจตนาอื่นใด แต่หัวใจของเธอกลับเต้นรัวเร็ว

แต่เธอเพิ่งจะแตะจิ้นเฟิงเฉิน ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว