ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 654

บทที่ 654 โลกถล่มทลายในฉับพลัน

“ที่แท้ก็จะดูสิ่งนี้นี่เอง เสี่ยวเป่าก็เคยเห็นเหมือนกัน รูปของหม่ามี๊สวยมากเดี๋ยวหนูช่วยเปิดให้หม่ามี๊เอง”

ขณะที่เสี่ยวเป่าพูด ก็เปิดสมุดเล่มสีแดงสองเล่มออกด้วยความดีอกดีใจ และยื่นให้กับเจียงสื้อสื้อ

เลียริมฝีปากแห้ง เจียงสื้อสื้อเลิกเปลือกตามองดู

แค่แวบเดียวเธอก็แข็งทื่ออยู่กับที่

หลังจากที่เห็นรูปผู้หญิง ในใจราวกับถูกฟ้าผ่า

เธองุนงงอยู่ครู่หนึ่ง

ผู้หญิงที่อยู่ในรูปนั้นเป็นเธอ และหน้าตาไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย

สิ่งที่ต่างก็คือ ผู้หญิงที่เคล้าคลออยู่กับจิ้นเฟิงเฉินคนนั้น ยิ้มอย่างเบิกบานและสีหน้ามีความสุขอย่างมาก

ดังนั้นเธอเป็นภรรยาของจิ้นเฟิงเฉินจริงๆ？

ปลายนิ้วของเจียงสื้อสื้อสั่น ในหัวมีเพียงความว่างเปล่า

สิ่งที่เธอรับรู้มาตลอดสามปีพลิกกลับ โลกถล่มทลายในฉับพลัน

ในใจอดไม่ได้ที่จะเกิดความสับสน

เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับความจริงนี้อย่างไร เธอรีบลุกขึ้น และวิ่งออกไปอย่างโซซัดโซเซจากประตูหน้า

“หม่ามี๊？จะไปไหน？”

“สื้อสื้อ！”

เสียงของเสี่ยวเป่ากับจิ้นเฟิงเฉินดังตามหลังเธอมาอย่างกระชั้นชิด เจียงสื้อสื้อราวกับไม่ได้ยิน วิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

ในใจคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะหนีออกไปจากที่นี่

เงาหลังดูเหมือนหนีกระเจิดกระเจิง แสดงให้เห็นถึงความเวทนา

เจียงสื้อสื้อกลับมาถึงบ้านด้วยจิตใจที่สับสนวุ่นวาย

ขณะที่กำลังจะหยิบกุญแจออกมา ประตูข้างในก็ถูกเปิดออก

ฝู้จิงเหวินกำลังจะออกจากบ้าน เห็นเธอหยุดฝีเท้าลง จึงถามขึ้นอย่างประหลาดใจว่า“สื้อสื้อ คุณกลับมาแล้ว”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า ไม่พูดไม่จา เดินผ่านฝู้จิงเหวินและเข้าไปในห้องทันที

กระทั่งฝู้จิงเหวินปิดประตูเรียบร้อยแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้อยู่ในห้องรับแขกแล้ว เขาเข้าไปหาในห้องและเสียงน้ำไหลก็ดังออกมาจากในห้องน้ำ

ฝู้จิงเหวินยืนพิงที่ประตู เคาะประตูและตะโกนร้องออกมาว่า“สื้อสื้อ？”

“อืม ฉันล้างหน้าประเดี๋ยวหนึ่ง”

เสียงของเจียงสื้อสื้อปนเปอยู่กับเสียงน้ำไหล

ฝู้จิงเหวินรู้สึกไม่สบายใจอย่างแปลกๆ สีหน้าของเจียงสื้อสื้อเมื่อสักครู่นี้ดูแย่มาก

เกิดเรื่องอะไรขึ้น เกี่ยวกับเขาไหม？

เธออยู่ในนั้นสิบกว่านาที เมื่อเห็นฝู้จิงเหวินรออยู่ที่ด้านหน้าประตู สายตาก็เผยความไม่เป็นตัวของตัวเองออกมา

“คุณเป็นอะไรไป……มีเรื่องอะไรเหรอ？”

“พวกเราคุยกันเถอะ”

ฝู้จิงเหวินจูงมือเธอมานั่งที่ห้องรับแขก เจียงสื้อสื้อนั่งลงอย่างเคร่งเครียดพลางถามขึ้นว่า“คุยเรื่องอะไรคะ？”

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอไม่สู้ดีนัก ฝู้จิงเหวินก็ไปริมน้ำอุ่นมาให้เธอ และมองเธอด้วยความเป็นห่วง

เห็นได้ชัดว่าเขาพอจะทราบเรื่องในงานบ้างแล้ว“คุณโอเคไหม ได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้าง？”

ขณะที่พูด เขาก็เขยิบตัวเข้ามา

เจียงสื้อสื้อถอยหลังกลับไปอย่างอัตโนมัติ ปากก็พูดปฏิเสธ

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”

ฝู้จิงเหวินนิ่งเงียบ แววตาหดหู่

เจียงสื้อสื้อไม่ต้องการให้เขาเข้าใกล้เธอ แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองจะแต่งงานกันแล้ว

แบบนี้ ไม่ดูห่างเหินเกินไปเหรอ？

ในใจเรื่องคิดแบบอื่น แต่ปากกลับพูดว่า“ผมรู้สึกเป็นกังวล ให้ผมดูบาดแผลหน่อยได้ไหมครับ？”

เจียงสื้อสื้อดึงกระโปรงพลางพูดขึ้นว่า“ไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ ฉันทายาเรียบร้อยแล้ว”

“อ่อ”

ฝู้จิงเหวินรับคำอย่างอุดอู้

เจียงสื้อสื้อเหลือบมองเขาครู่หนึ่ง อยากจะพูดอะไรออกมา แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออก