ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 657

บทที่ 657 เสี่ยวเป่าเสียเลือดเป็นจำนวนมาก

เนื่องจากเจียงสื้อสื้อตัวสั่น ทำให้ถ้วยที่ถืออยู่ในมือหล่นลงพื้น

เด็กน้อยที่เดิมทีกำลังส่องกระจกอยู่ เมื่อได้ยินเสียงดังก็รีบวิ่งลงมา

เมื่อเห็นว่ามือข้างหนึ่งของเจียงสื้อสื้อวางอยู่ที่ตำแหน่งของหัวใจ และสีหน้าแสดงถึงความเจ็บปวด

เถียนเถียนจึงรีบพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า“หม่ามี๊เป็นอะไรไปคะ？”

“ไม่เป็นอะไรหรอก……หม่ามี๊ นั่งสักแป๊บก็จะดีขึ้นเอง……”

เถียนเถียนพยุงเจียงสื้อสื้อมานอนอยู่ที่โซฟา

เถียนเถียนช่วยเจียงสื้อสื้อนวดอย่างรู้ประสา

ในเวลานี้เอง ประตูด้านนอกก็ถูกเปิดออก ฝู้จิงเหวินเดินเข้ามา

เขาเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของเจียงสื้อสื้อ ก็ตกใจจนรีบวางของที่อยู่ในมือลง แล้วเดินมาที่ด้านหน้าของเจียงสื้อสื้อ

เขาอยู่ใกล้จนเห็นเหงื่อของที่ปกคลุมอยู่ที่บริเวณหน้าผากของเธอ เขาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า“สื้อสื้อ คุณไม่สบายตรงไหนครับ？ให้ผมไปตามหมอมาไหม？”

เจียงสื้อสื้อโบกมือพลางพูดขึ้นอย่างอ่อนเพลียว่า“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ……ไม่ต้องตกอกตกใจไป คุณรินน้ำให้ฉันแก้วหนึ่งก็พอแล้วค่ะ”

ฝู้จิงเหวินรีบยื่นน้ำให้กับเจียงสื้อสื้อ

ป้อนน้ำให้เธอดื่มจนหมดแก้ว

หลังจากได้ดื่มน้ำอุ่นๆเข้าไป เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

เธอลุกขึ้นนั่งบนโซฟา ในใจยังคงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่

เธอรู้สึกได้ว่าเหมือนจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีลางสังหรณ์ใดๆ 

ผ่านไปไม่นาน ฝู้จิงเหวินก็ถามขึ้นอีกว่า“สื้อสื้อ คุณไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอครับ？ผมว่าสีหน้าของคุณยังไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เลย”

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉันดีขึ้นมากแล้ว พวกเราเอาข้าวไปให้แม่ของคุณที่โรงพยาบาลกันเถอะ”

เมื่อพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ลุกขึ้น

ฝู้จิงเหวินก็ไม่พูดอะไรต่อ ขับรถพาพวกเขาไปโรงพยาบาล

เมื่อเข้าไปที่ห้องผู้ป่วย แม่ฝู้เห็นเถียนเถียนมาด้วย ก็รีบกวักมือเรียกด้วยความดีอกดีใจ

“เถียนเถียน รีบมาหาย่าสิ”

เถียนเถียนก้าวเท้ามาด้านหน้าเตียงของแม่ฝู้

เมื่อเห็นแขนของแม่ฝู้มีถุงน้ำเกลือแขวนอยู่ จึงถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า“คุณย่า นี่คืออะไรคะ ทำไมน้ำถึงได้หยดได้ล่ะคะ？”

เมื่อเห็นท่าทางที่น่ารักของหล่อน แม่ฝู้ยิ้ม พลางพูดขึ้นว่า“ก็เพราะว่าย่าป่วยไง เวลาป่วยก็ต้องฉีดยา มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้ย่ากลับบ้านได้เร็วขึ้น จะได้เล่นกับเถียนเถียนไงล่ะ”

“อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง ย่าฉีดยาเยอะหน่อย จะได้กลับบ้านเร็วๆ”

คำพูดของเด็กช่างไร้เดียงสา แม่ฝู้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ

เจียงสื้อสื้อเหลือบมองขวดน้ำที่อยู่ข้างๆเตียง พลางเอ่ยปากขึ้นว่า“แม่ค่ะ เดี๋ยวหนูออกไปเติมน้ำร้อนก่อนนะคะ”

เมื่อฝู้จิงเหวินได้ยินก็เข้าไปห้าม แต่เจียงสื้อสื้อปฏิเสธ

เขาทำได้เพียงปล่อยเธอไป

หลังจากที่ออกจากห้องพักผู้ป่วย เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าอาการเจ็บบริเวณหน้าอกไม่ค่อยรุนแรงแล้ว

เมื่อเดินออกมาได้สองสามก้าว เธอก็เห็นหมอและพยาบาลที่บริเวณระเบียงเดินกรูกันไปอย่างรีบร้อน

สีหน้าร้อนรนราวกับคนสำคัญกำลังเกิดเรื่องขึ้น

คำพูดของพวกเขาเธอได้ยินคร่าวๆ

“รีบไปกันเถอะ วันนี้มีอุบัติเหตุร้ายแรงเกิดขึ้น มีเด็กคนหนึ่งถูกรถชน เลือดออกเป็นจำนวนมาก”

“ดูเหมือนจะเป็นเด็กที่มาจากครอบครัวมีฐานะ น่าสงสารจริงๆ”

“ขาดแคลนกรุ๊ปเลือด AB ซึ่งโรงพยาบาลของพวกเราขาดกรุ๊ปเลือดนี้พอดี ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนนี้จะทนไหวไหม”

“ใช่แล้ว หากนำมาจากโรงพยาบาลอื่นก็อาจจะต้องใช้เวลา ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทันเวลาไหม”

“……”

……