ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 658

บทที่ 658 ฉันไปเจาะเลือดก่อนจิ้นเฟิงเฉินพลิกฝ่ามือแล้วกุมมือของเธอแทน อย่างแน่น

พยาบาลรีบเดินออกมาจากบริเวณทางเดินอีกด้านหนึ่ง นำมาซึ่งข่าวดีข่าวหนึ่งหมู่เลือดเข้ากันได้ สามารถใช้ได้ค่ะ

แววตาของเจียงสื้อสื้อเป็นประกาย ยื่นมือออกไปพลางพูดขึ้นกับจิ้นเฟิงเฉินว่า“ฉันไปเจาะเลือดก่อนนะคะ คุณวางใจเถอะ เสี่ยวเป่าไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”

ดวงตาเบิกกว้าง แววตาแน่วแน่

จิ้นเฟิงเฉินสูดหายใจลึก ประสานมือเข้าหากัน จ้องมองเธอ ตอบกลับด้วยเสียงแหบแห้งว่า“อืม”

จากนั้นเจียงสื้อสื้อก็เดินตามพยาบาลเพื่อไปเจาะเลือด

ขณะที่เข็มเกาะเข้าไปที่หลอดเลือด เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกสบายใจขึ้น

เธอรู้สึกดีใจมากที่เลือดของเธอสามารถช่วยเหลือเด็กน้อยที่น่ารักนั้นได้

ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวเป่า เธอจะต้องเป็นบ้าแน่ๆ

น่าแปลกที่ความรู้สึกนี้มันรุนแรงมาก ราวกับว่าเสี่ยวเป่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ

หากสูญเสียไปก็คงเสียใจไม่น้อย

แต่ว่าก็อาจจะเป็นเพราะว่าเสี่ยวเป่านั้นน่ารักจริงๆ

“คุณโอเคใช่ไหมคะ？”

พยาบาลถามขึ้นด้วยความสงสัย เลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาก ทำให้ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อซีดลงไม่น้อย

ก็แน่ล่ะ ร่างกายของเธอบอบบางขนาดนี้

เจียงสื้อสื้อเม้มปากพลางส่ายศีรษะ“ไม่เป็นไรค่ะ”

แต่วินาทีต่อมาเธอรู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อย และอดที่จะหดตัวลงไม่ได้

“พวกคุณเปิดฮีตเตอร์ในอุณหภูมิที่ต่ำใช่ไหมคะ”

“ที่นี่ไม่มีฮีตเตอร์ค่ะ”พยาบาลตอบกลับเธอ

หล่อนรีบตอบกลับเธอว่า เนื่องจากการเจาะเลือดจึงทำให้ร่างกายของเธออ่อนแอ

ซึ่งก็หมายความว่าสามารถสูบเลือดได้เพียงเท่านี้ หากสูบมากเกินไปก็อาจจะเป็นอันตรายได้

แต่เจียงสื้อสื้อกลับไม่สนใจว่าร่างกายของตนจะเป็นอย่างไร ถามขึ้นอย่างดื้อรั้นว่า“พอแล้วเหรอคะ？”

“800 มิลลิลิตร จริงๆก็ยังไม่เพียงพอหรอก อย่างมากตอนนี้ก็ได้เพียง 400 มิลลิลิตร ถ้าเช่นนั้นก็สูบอีกซิ……”พยาบาลลังเลไม่พูดอะไรออกมา

เจียงสื้อสื้อมองดูสีหน้าท่าทางของพยาบาล ก็พูดต่อว่า“ไม่เป็นไรค่ะ สูบต่อเถอะ ฉันไหวค่ะ”

พยาบาลขมวดคิ้วพูดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยว่า“หากสูบเลือดต่อร่างกายของคุณรับไม่ไหวแน่ ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณดี แต่ว่าคุณอย่าฝืนเลย”

เจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้นก็เม้มริมฝีปากท่าทีเสียใจ

“ฉันขอร้องคุณล่ะ เขาเป็นอะไรไปไม่ได้จริงๆ เลือดของฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ กลับไปก็สามารถบำรุงกลับมาได้ แต่เขารอไม่ได้แล้ว”

ขอเพียงแค่เสี่ยวเป่าสุขภาพร่างกายแข็งแรง ถึงแม้ว่าจะสูบเลือดฉันจนแห้ง ฉันก็จะไม่พูดมากแม้แต่ประโยคเดียวท่าทีของเธอเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก แต่สายตากลับลุกโชนดั่งเปลวไฟ ขอร้องพลางจ้องมองพยาบาล

พยาบาลไม่กล้าสบตาของเธอ พลางพูดปฏิเสธอย่างใจแข็ง “สูบเลือดต่อไม่ได้แล้วจริงๆ คุณก็ทราบดีนะคะว่า 800มิลลิลิตร คือปริมาณที่สูงสุดแล้ว”

“ฉันรับรองว่าไม่เป็นอะไรแน่ค่ะ ขอร้องล่ะช่วยเด็กคนนั้นด้วย เขายังเล็ก”

ขณะที่พูดน้ำตาของเจียงสื้อสื้อก็พรั่งพลูออกมา

เมื่อเห็นท่าทีจริงใจของเธอ พยาบาลก็เริ่มลังเล

ด้านหนึ่งหากไม่มีเลือดที่เพียงพอ การผ่าตัดก็อาจจะล้มเหลว อีกด้านหนึ่งเธอก็ทำต่อไปแล้วไม่ได้จริงๆ

“ฉันขอร้องคุณล่ะ เสี่ยวเป่ายังการช่วยเหลือจากฉันอยู่ในห้องผ่าตัด”เจียงสื้อสื้อขอร้องอย่างเวทนาประโยคนี้ทำให้พยาบาลตัดสินใจ ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า“งั้นก็ได้ค่ะ ถ้าทนไม่ไหวคุณก็บอกนะคะ ฉันจะหยุดทันที”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง

“ขอบคุณค่ะ”

พยาบาลมองดูท่าทีซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลพรากของเธอ ในใจซับซ้อน

เธอไม่สามารถขัดขวางกระวนกระวายใจของผู้เป็นแม่ได้ ที่จะพยายามช่วยลูกชายที่อยู่ในห้องผ่าตัดที่อาการเป็นตายเท่ากัน

ไร้ซึ่งเสียงต่างๆในใจ พยาบาลดำเนินการต่อไป

และสูบเลือดออกมาอีก400มิลลิลิตร หน้าผากของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยเหงื่อ มือขาสั่นเล็กน้อย

เมื่อพยาบาลเห็นว่าพอสมควรแล้ว จึงหยุดลง

เจียงสื้อสื้อพูดขึ้นอย่างอิดโรย“รีบไปช่วยเสี่ยวเป่าเร็ว ขอร้องล่ะ！”

การผ่าตัดไม่สามารถรอได้ แค่หนึ่งนาทีก็อาจจะทำให้สูญเสียชีวิตได้

เธอทราบ และพยาบาลก็ทราบดี